Vikan - 28.05.1959, Blaðsíða 8

HÆTTUIEGUR GESTUR
Snotra spangólaði og ég stökk fram
úr rúminu. Ég fálmaði eftir vasaljós-
inu mínu og tókst að kveikja á því.
Snotra stóð frammi við dyrnar og
hárin risu á henni og væl hvolpanna
hennar sex heyrðist undan rúminu.
Þetta hátterni gat aðeins þýtt eitt
— hlébarðinn hlaut að vera kominn
aftur.
Ég fór í stígvél, festi vasaljósið í
beltið og spennti það utan um mig.
Um margra vikna skeið hafði hlé-
barðinn komið i tjaldstaðinn á hverri
nóttu, og væri eitthvað, sem ég ótt-
aðist eftir 20 ára dvöl í frumskóg-
inum — þá var það hlébarðinn. Við
vorum bæði jafn hrædd, Snotra og
ég, því að svo virtist, sem hlébarð-
anum þætti hundakjöt mesta sæl-
gæti.
Ég fikraði mig út að dyrunum, með
byssu í hönd, sem reyndar voru ekki
annað en fleki rekinn saman úr spýt-
um. Kofinn sjálfur var gerður úr
staurum og leir eins og hver annar
„Kaffa-kofi“. Snotra leit á mig og
urraði. Veslings Snotra! Að hugsa sér
að vera sex barna móðir!
Bækistöðvar mínar voru í útjaðri
Sebungwe-héraðsins og þaðan sá ég
yfir Kariba-gljúfrin. Enn þann dag í
dag er þetta óbrotið land og fjTir
tíu árum var það næstum ókannað.
Þar sem ég stóð og horfði út í
nóttina sá ég ekkert nema myrkrið.
Á daginn sást skorpin, sundurtætt
jörðin með lágvöxnum, þurrum
gróðri, geitagii'ðing, hænsnahús og
niðri í dalnum gruggugt, blýgrátt
Zambesi-fljótið. Nú lýsti ég út í
myrkrið með sterkum ljósgeislanum
af vasaljósinu mínu.
Geislinn leitaði fyrir sér og stanz-
aði, er hann lýsti á tvo glampandi
depla. Það var hlébarðinn! Ég dauð-
hrökk við, því að dýrið var í minna
en tuttugu metra fjarlægð frá mér.
Mér rann kalt vatn milli skrnns og
hörunds. Ég get staðið andspænis fíl,
Ijóni og jafnvel slöngu án þess að
óttast, en það fer fiðringur um mig,
þegar ég sé hlébarða!
Snotra klóraði ofsalega í dyrnar.
Það var móðureðlið, sem hleýpti bar-
áttuhug í hana — án hvolpa hefði
hún skriðið undir rúmið, ef hún hefði
séð kött! En þegar Snotra var tilbúin
að leggja út í tvísýnu, gat ég ekki lát-
ið mitt eftir livgja. Ég hrinti upp dyr-
unum og gekk út.
Áður hafði ræninginn drepið tvær
geitur og þar með skert mjög mjóik-
uvafurðir mínar. Við höfðum þvi
ýmsa reikningá að gera upp og ég
ákvað, að það skyldi gert nú. Snotra
virtist alveg á sama máli. Hún þaut
út um rifuna á dyrunum ög hvarf út
í myrkrið, án þess að taka tillit til
aðvarana minna. Ég reyndi að beina
Ijósgeislanum að henni, en missti við
það sjónir á hlébarðanum.
Ég var aleinn og hér var óhugn-
anlegt og ömurlegt sem í gröf. Ljós-
geislanum beindi ég fram aftur, en
sá ekkert. Ég var stirður af hræðslu.
Skyndilega heýrði ég þrusk nálægt
þænsnahúsinu, þá ýlfur í hundi, sem
snögglega.
yrídun^ 'flið náði nú tökum á
mér. Hvað var þttt ' ? Þessi litli ein-
mana ljósgeisli var min 'fna hugg-
un í þessu eyðilega og a=fa“'cra
myrkri. Það fór hrollur um mig, og
ýmsar annarlegar hugsanir sóttu á
mig.
Snotra var minn eini félagi: og
hvað hafði nú komið 'fýrir hana ? Er
mér var hugsað'til þéss, að nú væru
sterkar rándýrstennur að flá hana,
gekk ég nokkur skref afturábak eins
og til þess að leita skjóls í kofanum.
ýlfrið í hvolpunum var nú orðið há-
værara og sárara. Aiuningja litlu
skinnin! Þeir fundu á sér að eitthvað
var á seyði.
Ég stóð þarna óákveðinn um stund.
Það var ómögulegt að fara aftur í
rúmið og hlusta á þá ýlfra svona.
iÉ/g herti upp hugann, fór út fyrir
aftur og rannsakaði nágrennið með
vasaljósinu, en sá ekki annað en
þurra runna, sem stóðu eins og draug-
ar í skímunni. Svo lýsti ég á hænsna-
húsið. Efri helmingur dyranna virt-
ist sem dimmt og tómt gat. Ég
beindi geislanum stöðugt á gatið og
læddist í áttina þangað. Væri eitt-
hvað um að vera, hlaut það að vera
þarna.
Hænsin höfðu furðulega' hægt um
sig, já, alltof hægt um sig til þess
hlébarði gæti verið á ferðinni! Eins
og af eðlishvöt beygði ég mig niður
og skreið áfram. Kyrrð sem þessi
boðaði aldrei gott í frumskóginum!
Rétt við dyrnar heyrði ég aftur
þrusk, ólýsanlegt hljóð. Gat þetta
verið hlébarðinn, sem væri að draga
skrokkinn á Sriotru á afvikinn stað
til þess að éta hann í ró og næði? En
ef svo væri, myndu hænsin eflaust
skammast einhver ósköp!
Ég reyndi aftur að finna einhverja
skýringu, er hræðilegur hávaði varð
inni í skúrnum. Jæja, hlébarðinn var
þá þarna inni!
Ég nam staðar. Opið var hér um
bil fimm feta hátt og þriggja feta
hleri var fyrir því að neðan eins og
hurð. Til þess að komast inn varð ég
fyrst að beygja mig niður og skríða
inn með höfuðið á undan, og ein-
hvers staðar þarna inni leyndist hlé-
barðinn, sem eflaust hafði morð í
huga.
Æðisgengin hræðsla greip mig!
Það myndi vera hreinasta brjálæði
að fara inn í skúrinn! Morðfýsnir
hlébarðar eru verri en fjandinn sjálf-
ur! Þeir ráðast á mann með sama
hraða og byssuskot, og það er álíka
erfitt að stoppa þá! Kaldur sviti
spratt fram á enni mér.
En sem sagt ekkert þýddi að
hugsa málið. Það var enn verra en
hræðslan. Ég reisti byssuna upp við
dyrnar ákveðinn á svip og ýtti hler-
anum frá. Þá heyrði ég véinin í
Snotru. Venjulega drepur hlébarðinn
eldsnöggt, en samt sem áður var
Snotra á lífi. Þetta fékk ég ekki
skilið, og taugarnar í mér voru há-
spenntar. Rándýrið hlaut að hafa
komið auga á mig og nú lá það
náttúrlega hniprað saman og tilbúið
að stökkva.
Eðlishýöt mín sagði mér að leita
skjóls í kofanum, en ég gat það ekki.
Snotra var á lífi pg- í ógurlegri
hættu. Ég andaði þungt. Jafnskjótt
sem ég ræki hausinn inn um dyrnar,
myndi hlébarðinn stökkva og kasta
sig yfir mig með gapandi gin og
beittar klær tilbúinn að rífa andlit
mitt og augu í tætlur. Ég gat séð
þetta allt saman fyrir mér.
Hvers vegna skyldi ég ekki. bíða
þangað til Snotrá gæfi annað hljóð
frá sér þar sem vein hennar myndu
gefa til kynna, að hlébarðinn réðist
á hana aftur. Þegar hlébarðinn væri
önnum kafinn, fengi ég mitt tækifæri.
Varir mínar voru eins og strokleð-
ur, en ég var of þurr í munninum til
þess að geta vætt þær. Hendur mín-
ar gripu fastar um byssuna. Hvers
vegna líta svona margir veiðimenn
niður á Mannlicher-riffilinn ? Betra
vopn er ekki til, og í frumskóginum
riffilinn sem hluti af manní sjáíf-
um, olphváð, sem maður getur reitt
sig á eins o& * móður eða heimili.
Þegar ég snerti hlaupið, óx mér
móður og hugrekki. i-Ltfa' garríla,
slitna vópn virtist sém g&-. -"ið
hendina á mér og segja: „Vertu ro-
legur, gæzka! Ég er hérna ennþá!“
Án þess að hugsa mig um frekar,
rak ég höfuðið inn um opið. Þegar ég
var kominn inn, lýsti ég með vasa-
ljósinu um allan kofann, fann Snotru
og nam staðai'. Það var eitthvað
skrítið við hvernig hún stóð, það var
eins og hún stæði alls ekki á jörðinni.
Þegar ég hafði séð þetta, minntist ég
hlébarðans og lýsti í hvert horn, en
engin merki sáust um nærveru hans.
Ég lýsti aftur á Snotru. Svo leit
út, sem hún væri dauð, en augu henn-
ar störðu heimskulega á mig. Ég stóð
grafkyrr. Það var vissulega eitthvað
bogið við þetta .Hænsnin voru óróleg,
en ekki nógu óróleg. Ég beindi Ijós-
geislanum að fótum Snotru. Ég
stirnaði. Pythonslanga hafði hi'ingað
sig utan um hana!
Á meðan ég starði á hana ótta-
sleginn, fór slangan að losa takið
mjög hægt. Augu hennar beindust
stöðugt að ljósinu. Ég lyfti rifflinum,
miðaði á höfuðið á slöngunni, en
hreyfði ekki gikkinn. Hvað myndi
ske, ef ég myndi skjóta, og hlébarð-
inn væri i felum inni í skúrnum? Ég
hörfaði.
Snotra, sem nú var laus, reyndi að
skreiðast á brott. Hún virtist fremur
uppgefin en særð, en hún hafði vissu-
lega verið í slæmri klemmu, því hún
gat ekki almennilega staðað á löpp-
unum.
Annars vegar hafði ég verið að
hugsa um allt þetta, en hinsvegar
gerði ég mér fulla grein fyrir að
Snotru hafði verið sleppt til þess að
slangan gæti farið að kljást við mig.
Ennþá eitt vakti athygli mína. Full-
komin kyrrð ríkti nú í hænsnahús-
inu, jafnvel hænsnin voru hætt að
jagast, en voru vakandi og biðu á-
tekta. Ég gekk eitt skref afturábak,
en þá datt mér Snotra aftur í hug.
Er ég væri farinn út, myndi slangan
koma og sækja bráð sína!
8
VIKAN