Vikan - 25.06.1959, Blaðsíða 21

ar að njósna um mig. Ég vil trúa
yður, ef þér lofið þessu við dreng-
skap yðar. Ef þér viljið gera það,
þá leggið annan miða undir steininn
með orðinu samþykkur“. Ég opnaði
umslagið, og sá að það sem aðallega
fyllti það, voru seðlar. Ég tók nú
spjaldið, sem ég var áður búinn að
skrifa á, og lét það undir steininn,
klifraði yfir garðinn út á Fríkirkju-
veg og hljóp við fót, þar til ég koma
á Borg, því mér var kalt. Ég fór
þar inn í mundlaugina og lokaði mig
inni í klefa, til þess að skoða þar
nánar, hvað í umslaginu væri. Það
voru 600 krónur, og vélritaður miði,
sem stóð á: „Hérmeð kaup fyrir
næstu viku, 140 krónur. Borgið af
irnu fénu húsaleigu yðar og óþægi-
legustu skuldir. Leigið skrifstofuher-
bergi í Mjólkurfélagshúsinu ef hægt
er, og borgið einn mánuð. Komist
eftir hvað skrifstofuáhöld kosta.
Segið kunningjum yðar að þér hafið
fengið atvinnu fyrir erlenda auglýs-
ir.gastofu. Ef afgangur er af pen-
ingunum, þarf ekki að skila þeim.
Fáið yður skíðaföt og skíðaútbún-
að. — J.“
Ég stakk á mig peningunum, reif
umslagið og bréfið og lét skran-
svelginn gleypa það, flautaði „Dans-
inn í Vín“, og settist inn á veitinga-
stofuna. Mér var ennþá kalt þegar
þjónninn færði mér góðgerningar og
fannst mér kaffið aldrei hafa betra
verið á Borg.
Þess má geta, að daginn eftir sá
ég svohljóðandi fréttaklausu í Nýja
Dagblaðinu:
„1 gærkveldi skemmtu einhverjir
náungar sér suður í Tjarnargarði við
að sprengja þar púðurkerlingar, og
seinna um kvöldið kveiktu þeir i
stórum trékassa, er var þar við
Tjarnarendann.' ‘
Þegar ég las þetta, datt mér í hug,
að J. hefði á þennan hátt losað sig
við kassann, svo ekki skyldi fleirum
en mér detta í hug að njósna þaðan.
Eða var það tortryggni gegn mér?
„VINNAN" HEFST.
Daginn eftir leigði ég herbergi í
Mjólkurfélagshúsinu, keypti mér skíði
hjá Múller, skíðaföt í Álafossútsöl-
unni, og annan útbúnað hér og þar.
Ég borgaði ýmsum mönnum, sem ég
skuldaði, og keypti mér sokka, skó,
nærfatnað o. fl. Fór með fötin mín
tii heitjárnunar, og fór í tvær eða
þrjár bókabúðir. 1 meira en ár hafði
ég svo að segja ekki getað fengið
mér neina bók, en nú keypti ég svo
mikið, að ég varð að láta senda það
heim til mín.
Þegar ég kom heim, sá ég, að ég
átti ekki eftir nema um 200 krón-
ur. Mér fannst ég því ekki geta borg-
að Jóhanni húsaleigu nema fyrir tvo
mánuði. En þegar ég borgaði hon-
um, sagði hann:
„Nú ég hélt þú ætlaðir að borga
þrjá mánuði."
Ég varð dálitið hvumsa við.
„Því hélstu það,“ spurði ég.
„Ja, hún mamma þín sagði það,“
svaraði Jóhann. „Hún símaði til mín
í gær, og spurði mig hvað mikla
húsaleigu þú skuldaðir, og sagði, að
þú myndir borga hana alla í dag.“
„Hún mamma mín," sagði ég meira
en hissa. „Hún hefur nú varla farið
að síma til þín.“
„Jú, hún símaði til mín," sagði
Jóhann.
„Ja, þá hefur það verið að handan,
sem hún símaði," sagði ég, „hún
dó þegar ég var þriggja ára.“
„Ja, ekki veit ég hvaðan símað
var,“ sagði Jóhann og hló, „en það
var sagt að það væri hún mamma
þín.“
3£g fór í ýmsar húsgagnaverzlanjr
til þess að líta á skrifstofuhúsgögn
og fann ýmislegt, er til mála gæt’i
komið. Á leiðinni heim datt mér i
hug, að ég hefði ekki litið í' póst-
hólfið; það gat ekki verið að það
væri þar bréf frá J. Það reyndist
líka að svo var. Það voru 400 krónur
í því, og mér þar sagt að kaupa rit-
vél, og vélrita þau bréf, er ég ritaði
J Ennfremur að leggja undir stein-
inn, fyrir klukkan 9 skýrslu um hvað
liði því, sem ég átti að gera. Ég
keypti ritvélina og stól líka, þvi það
gengu 75 krónur af, (mér þótti ekki
liklegt að ég ætti alltaf að eiga af-
ganginn). Svo ritaði ég skýrslu um
það, sem ég var búinn að gera, og
þá fyrst gaf ég mér tíma til að
leggjast upp í legubekk og skoða
bækurnar, sem ég hafði keypt. Það
eru margar yndislegar skemmtanir til
í veröldinni, en ein sú bezta er að
hafa undir höndum mikið af bókum,
sem mann langar til að lesa.
Þegar dimmt var orðið, lét ég
skýrsluna undir steininn. Ég gáði í
pósthólfið þegar ég kom aftur sunnan
úr garði. Það var enn komið bréf.
I því stóð, að ég ætti að mæla fram-
hliðina á Mjólkurfélagshúsinu með-
fram Hafnarstræti, og gera það ná-
kvæmlega. Ennfremur panta síma,
og sjá um að hann kæmi næsta dag,
og láta lykla að skrifstofuherberg-
inu, og útihurðinni i Mjólkurfélags-
húsinu, undir steininn fyrir næsta
kvöld, ef herbergið fengist.
Þegai' leið á kvöldið fór ég inn á
Borg, og leit eins og vanalega yfir
báða salina áður en ég settist. Mér
fannst þarna fremur einmanalegt. Af
hverju var ég annars að gá? Hvað
varðaði mig um þessa Sjöfn?
iÉg settist hjá Morten og Tómasi,
tveim gömlum kunningjum mínum,
og höfum við í sameiningu unnið
mikið að því að styrkja kaffihúsin
hér fyr meir. Tómas sagði að það
væri gott að ég hefði komið, því hann
hafi verið að leita að mér til þess að
segja mér að ég myndi geta komist
að á Hagstofunni, sem undirmaður
sinn. Kaupið væri 166 kr. 67 aurar
á mánuði, og meira ef dýrtíðin yxi.
Ég þakkaði honum fyrir, en sagði
að ég væri búinn að fá atvinnu.
Já, það var rétt, hann sá það nú
á mér, við nánari athugun, það var
búið að heitjárna fötin mín.
Ég naut ekki fyllilega félagsskapar
þeirra Moi'tens og Tómasar þarna,
því þeir voru að standa upp á víxl,
og tala við einkar fallega stúlku,
sem hafði bláref um hálsinn; hún sat
með tveim öðrum stúlkum úti undir
dyrum.
Um klukkan hálf ellefu fór salur-
inn að fyllast af fólki; það var að
koma af kvikmyndahúsunum. Ég sá
Sjöfn í dyrunum með fleiru fólki,
og maður, sem mér sýndist vera
kaupmaður úr Lækjargötu, er ég
þekkti, en sem ég siðar fékk að vita
að væri frændi Sjafnar að norðan,
kom og helgaði sér borð, sem var
næst borðinu, er við sátum við. Svo
kom fólkið, sem Sjöfn var með, þrír
piltar og tvær stúlkur, og settust
þar (eftir nokkurt þras, því sumt
af því vildi sitja við borð, sem fá-
anlegt var hinumegin í salnum).
Ég hafði tekið fremur dræmt þátt
í umræðum þeirra Tómasar og Mor-
tens fram að þessu, en nú varð snögg
breyting á því. Ég komst allt i einu
í svo gott skap, að ég varð fjörugur
og ræðinn, og ég sá, að þær hlustuðu,
stúlkurnar við næsta borð — nema
Sjöfn, hún var ekki svo náðug að
taka eftir því sem fram fór við okk-
ai' borð, frekar en fyrri daginn. En
Tómas fór nú líka að verða skemmti-
legur, og kom með álíka eða betri
tunduryrði en ég. Ég var að verða
undir í þessum orðaleik, en þá varð
mér það til liðs, að Tómas leit við,
og sá að Morten, sem staðinn var
fyrir nokkru upp frá borðinu, var út
við dyr og kominn í yfirhöfn, og að
sú fagra með blárefinn var að kveðja
stúlkurnar, sem hún hafði setið með,
uyiacj giA 'umuog goui u.ibj ga .iba So
dró svo niður i Tómasi, að hann hætti
alveg að vera skemmtilegur. En rétt
á eftir fengum við bendingu frá Jó-
hannesi um að fara, því að ljósin
voru slökkt. Við urðum við þeirra
bendingu, og ruddumst, eins og siður
er, með öllu hinu fólkinu fram I
fatageymsluna.
' 5.
JÓN Á KLAPPARSTÍGNUM
Ég vakti töluvert fram eftir þetta
kvöld, því ég var langt frá því bú-
inn að skoða allar bækurnar, sem ég
hafði keypt, og að lokum las ég mik-
ið til eina þeirra. Klukkan var víst
langt gengin sex um morguninn, þeg-
ar ég fór að sofa.
Ég vaknaði við að lamið var á
hui'ðina hjá mér. Það var Magnús
bæjarpóstur (hlaupagarpur), sem
kom með ábyrgðarbréf til mín. Það
var langt þá umliðið, síðan ég hafði
fengið bréf, og sérstaklega langt síð-
an ég hafði fengið ábyrgðarbréf, sem
var með innsigli, því svo var þetta,
það var með merki Strandamanna —
galdrastafinn — í grænu lakki. Ég
var ekki í vafa um, að þarna væri
einhver kunningi minn að gera eitt-
hvað að gamni sínu, eitthvað að
gabba mig, því aftan á bréfinu stóð:
Jón Jónsson á Klapparstígnum. (Það
var vélritað með rauðu, eins og utan-
áskriftin.)
Þegar Magnús var hálfur kominn
í hvarf í stiganum, hrópaði ég I
hann, og spurði hvort hann vissi hver
hefði komið með bréfið í pósthúsið.
Það vai’ víst kjánaleg spurning.
„Það var i póstkassa út i bæ,"
sagði Magnús, „en það stóð NB á því,
og það var frímerkt sem ábyrgðar-
biéf. Ég heyrði þá vera að tala um
þetta strákana; en það er fremur
Framh. á blas. 24.
VIKAN
21