Vikan - 13.08.1959, Blaðsíða 21

ölmurinn
cr indœll
bragðið cftir þvi
ins var kominn töluvert á undari
afturpartinum, en báðir parlar
hlupu sem ákafast. En svo herti aft-
urparturinn sig og náði frampart-
inum. En rétt i þvi leit ég upp, og
sá hjukrunarkonu, sem heitir Anna,
og ég þekkti vel, rétt fyrir framan
mig, og eftir litla stund skildi eg,
að ég lá i rúmi og að ég var kom-
inn í sjúkrahús.
1 fljótu máli sagt, ég var með ó-
ráði. þegar Jóhann kom með lækn-
inn, og var strax fluttur á spítala,
Og j)iu< íá ég ineá táítgaveiki i fjór-
al! vikur. Aðhíynning á spítaiántirii
var ágæt, en mér léið j)ar ilía, végna
þess að ég bjóst við að þessi veik-
indi mín, einmitt þegai' Jón á Klapp-
arstignum var fjarverandi, myndi
hafa örlagarik áhrif o'g óhtíli fyrii’
]>að, sem við vorum að vinna að.
Það var eftir liðugar fjórar vik-
ur að ég slapp út af spítalanum.
Læknarnir höfðu spurt mig um,
hvar ég myndi hafa tekið veikina.
Sagðist ég enga hugniynd hafa um
það, þó ég þættist vita að hún hefði
komið upp úr moldinni undir skúrn-
uni. Mér var sagt að ég væri eini
títugaveikissjúklingurinn, sem verið
hefði i Reykjavik um langan tíma.
i>ótti iiiéf það méfkilegt því mig var
farið aé gruria að Jóil á Klappar-
stignum, og samverkaménri ölíiiir'
við að grafa göngin, hefðu eltki íaf-
ið úr borginni, heldur tekið þessa
veiki, en nú þóttist ég sjá að svo
gæti ekki verið.
Anna hjúkrunarkona hafði grensl-
ast fyrir mig um livernig Sjöfn frá
Hiíðarhúsum liði, og hafði síðan
sagt mér þá óvæntu frétt, að Sjöfn
hefði fótbrotnað, rétt áður en ég
veiktist. Anna sagði mér lika, að
luin hefði af tilvifjun komist að þvi
að Sjöfn hefði ekki viljað að neinn
kæmi til sín, meðan hún lægi, nema
læknirinn og hjúkrunarkonan, sem
stunduðu liana (sem voru systkini).
En þessum lækni hafði Tngólfur
. JOHNSON & KAABER hA
ina. Eanri ég, þegar þatigað var kom-
ið, til töluvérðs géigs, étí til myrk-
fælni hafði ég ekki fúridið siðan ég
var barn, og vinnuköriúf trióðúr
minnar tróðu í mig draugasögúttb
Ég fór inn í klefann, og síðan inri
í skúrana hvern af öðrum. Allt virt-
ist vera þar með söntu kjörum og
áður. Ekki veit ég hvað það var,
sem kom mér til þess að taka upp
tóniu kassana og lyfta úpp nokkr-
um lausu fjölunum, svo ég gæti far-
ið niður í stigaþrepin. Venjulega
notaði ég þar lampa, sem með
þráðunt voru í sambandi við ljósa-
kerfið uppi í skúrmtm, en það gerði
ég ekki í þetta sinri, Hfeldur ba.fði
ég með mér vasaljós.
Þegar ég var kominn niður þrep-
in og kastaði ljósinu fram fyrir mig,
sá ég jregar, að eitthvað var öðni-
visi við erida gallgsins en ég átti
von á. Það vaf sáridstálið, sem var
hrunið, en það seíri ég sá frekar,
vakti á ný í mér afskapíegSít geig,
en jafnframt viðbjóð. Eri ég heftí
mig upp, og einsetti mér að láta
ekki veikindin sem ég hafði legið
i, gera mér þá skömm, að ég hrædd-
ist, þó ég ekki vissi hvort nokkuð
væri að hræðast. Eins og leiftur
flaug gegnum huga minn atburður,
sem gerst hafði fyrir mörgum ár-
urii á Aústfjörðum. Ég var þá lítill
dfenghrio'kki, og var á ferð með fðð-
ur rrilnúm, en til þess að stytta okk-
ur leið, tókuíri við bát, til þess að
fara á honum yfir fjorð, og sagðist
faðir mirm myndi senda menn með
hann aftur yfir. Við hrintum bátn-
um á flot, og lögðuni af stað, erl
liann reyndist hriplekur, og áraút-
búnaður næsta léiegur. Þegar við
vorum komnir nokkuð á leið, hvessti
skyndilega; það rauk upp norðan-
veður eins og svo oft þar, og stóð
skáhalt frá landinu, sem við fórum
frá. Ekki varð ausið nema fram i.
því báturinn lá á nösonum, og var
austurinn allur þar. Faðir minn
vildi ekki láta mig fara fram fyrir
sig. til bess að ausa; ég gæti farið
fyrir horð með austursfötunni, því
ólgan væri svo mikil.
„Svo þarf ég að geta gripið i þig.
ef að bátnum hvolfir," sagði hann,
„til þess að draga þig með niér á
kiölinn."
Ég var hræddur, og faðir minn
hefur vist séð það á mér, þvi hann
sagði:
frá Hlíðarhúsum, faðir hennar,
komið til mennta.
19.
VANHRÆÐIN AUKAST.
Ég mátti ekki gera neitt i hálfan
mánuð, sögðu læknarnir. Ég fór þó
sama daginn, og ég kom af sjúkra-
húsinu, i pósthúsið, og upp i skrif-
stofurnar í Mjólkurfélagshúsinu, til
þess að vita hvort ekki væri bréf
til min frá Klapparstígnum. En svo
var ekki. Ég hafði hugsað mér að
fara um kvöldið niður i skúrana, en
var svo þreyttur, að ég treysti mér
ekki tii þess, og lét það biða næsta
kvölds.
Það var töluvert livasst kvöldið
eftir, og þegar ég var kominn í mjóa
sundið, skelltist gluggi i nálægu
luisi. Var mér við það svo hverft,
að ég hrökk saman, og svitanum sló
út á mér. Sá ég á þessu, að veikind-
in höfðu gert mig mjög tauga-
óstyrkan. Þurfti ég að taka á allri
stillingu, sem ég hafði, til þess að
geta fengið mig til þess að styðja
á tvinnakeflið og halda inn á lóð-
„Vertu rólegur fslendingur. Ann-
aðhvort lifum við eða deyjum. og
hvorugt er sárt“. En hversvegna
faðir minn ávarpaði mig þarna fs-
Tending skildi ég ekki þá.
Siðan þetta varð. hef ég margoft
saat við siálfan mig hessi sömu orð
þeaar eitthvað hefir verið að:
„Annaðhvort lifirðu eða deyrðu, oH
hvoruat er sárt, fs1endingur.“
En einmitt þegar ég var að segia
hetta við siálfan mÍB. þarna i gang-
inum. var ég kominn nógu langt
lil að siá nánnr bnð. sem ætla mætti
að aert hefði mjg frávitn af hræðslu:
miðað við það nð svitinn hafði
brotist út á niér við hnð að heyrf,
glugga skellnst. F.n það harði tekið
mia nnnar skapblær. við að hafa
yfir mögnunarorðin frá æskuárun-
um, oa geigurinn var að mestu
horfinn?
En hvað hafði ég séð?
Það voru fætur á manni. sern
stóðu út úr sandhrúaunni. þar sem
stálið hafði faltið niðíir. Þær sneru
tánum niður, og var líkast því. sem
maðurinn hefði lotið yfir stálið, er
það hrundi á hann.
í hér um hil tvo tima var ég þarna
f göngunum, og reyndi að gera mér
VIKAN
21