Vikan - 13.08.1959, Blaðsíða 24

ljóst, hvað gera skyldi. Að lokum
fór ég upp, og gekk frá lausu fjöl-
unum á venjulegan hátt. Ég sá að
ég myndi ekki geta farið að sofa
strax, vegna þess í livað æstu skapi
ég var. Hinsvegar þyrfti ég á hvíld
að halda, svo ég vakti upp nætur-
vörðinn í næstu lyfjabúð, bað hann
að afsaka, ég væri nýstaðinn upp
úr veikindum, og þyrfti ráða hans,
ég gæti ekki sofið. Riði þó á að geta
það, þar eð ég hefði alvarlegum
störfum að sinna á morgun. Maður-
inn réði mér til að taka tvo aspirín-
skammta, en ég færðist undan þvi,
sagði að ég svitnaði svo af þeim.
Lét hann mig þá koma inn fyrir,
og setjast niður meðah hann bjó til
meðal á iítið glas, er liann fékk mér.
Sagði hann að sér væri óheimilt að
afhenda þetta nerna gegn lyfseðli,
en ætlaði þó að hætta á það. Það
væri bara einn skammtur í glasinu,
og ætti ég að tæma það, þegar ég
væri háttaður. Um leið og ég gekk
burt, datt mér í hug, að erlendis
myndi hafa verið sjálfsagt að láta
manninn, sem gerði mér þennan
greiða, fá aukaþóknun, en liér gera
menn þó enn öðrum greiða, án þess
að ætlast til að fá borgun.
Klukkan mun hafa verið um þrjú,
þegar ég tæmdi úr glasinu, og það
hafði svo góð áhrif, að ég vaknaði
ekki fyr en klukkan fimrn daginn
eftir, og var J>á hress og styrkur að
mér fannst, eftir fjórtán tima svefn.
Þegar ég kont út á götu, niætti ég
Jó'hanni Sigmundssyni, og þakkaði
honum fyrir að liann hafði sótt
lækninn.
„Hvað segir þú annars um það,
Jóhann,“ sagði ég, eftir hugskoti er
ég fékk, „væri þér sama þó komið
væri með þér óþekktan ntann, og
hann grafinn i sömu gröf og þú?“
„Já, ég held mér væri sama,“ svar-
aði Jóhann,:“ þó það væri maður
í efri „kojunni“ hjá mér. Ég lield
maður sé þvi vanur. Þér er velkomið
þegar ég er dauður, að koma með
einn eða fleiri til min, en ég verð
að taka það fram, að ég býzt ekki
við að geta haft neinar góðgerðir
tun hönd.“
MJOLKURIS
bragðefni
Ég kvaddi Jóhann, fór á afgreiðslu
dagblaðanna þriggja, fékk blöðin
fyrir þann tima, sem ég liafði verið
veikur, og liafði þau með mér inn
á Vífil. því þangað fór ég til þess
að fá mér eitthvað að borða. Ég
leitaði i blöðunum; ég ætlaði að vita
hvort ég sæi ekki að horfið liefði
maður úr Réykjavík eða Hafnarfirði,
og gæti af þvi ráðið, hver væri gest-
urinn í göngunum. En sú leit varð
árangurslaus.
Þegar ég var búinn að borða, fór
ég á pósthúsið og síðan á skrifstof-
una og gáði að skeytum frá Klapp-
arstíg, en þau voru cngin.
Ég hringdi af skrifstofunni á iþg-
regluvarðstofuna og spurði hvort
nokkur maður hefði horfið í siðast-
liðnum mánuði. Var kveðið nei við
því, en sagt að maður liefði horfið
úr Hafnarfirði.
Ég hringdí til bæjarfógetans í
Hafnarfirði, og sagði hann mér að
maður hefði horfið þaðan fyrir
þrem vikum, og hvað hann hefði
heitið. Setti ég nafnið vandlega á
mig, þvi ég taldi vist, að það væri
gesturinn, í göngunum hjá mér. En
rétt þegar ég var að kveðja bæjar-
fógetann, gat hann þess, að maðurinn
yrði grafinn á fimmtudaginn.
„Nú, hefur hann þá fundist?"
sagði ég dálitið hissa.
„Vissuð þér það ekki? Hann
fannst hérna við bryggjuna í gær,“
sagði bæjarfógetinn.
Ég sá, að það myndi enga fræðslu
vera liægt að fá á þennan hátt, um
þáð hver maðurinn væri, og íivað
sem því liði, liver hann væri, virt-
ist mér aðalatriðið vera hvernig ég
gæti komið líkinu á burt, án þess
grunur félli á mig og félaga mina,
um að við værum valdir að dauða
mánnsins. Ég sá margar leiðir til
þess, en ég kunni hinsvcgar ekki við
að fara með líkið eins og hundsliræ,
þó mér sé sjálfum sama um hv.ernig
farið verður nieð mitt lik, þegar þar
að kemur. Ég var ekki kominn að
neinum föstum ásetningi um livað
gera skyldi, en helzl lield ég mér
hafi virzt, að bezt myndi að koma
likinu í eitthvert nýgrafið leiði í
kirkjugarðinum, eins og vakti fyrir
niér þegar ég var að tala við Jóhann
Sigmundsson.
Ég vissi, livað veikburða ég var
enn, og lét þvi ákvarðanir bíða
morguns. Það er oft auðvelt að ráða
fram úr þvi að morgni, sem vand-
ráðið var kvöldið áður.
Þess má geta, að ég liafði ekkert
orðið hissa á þvi, þó gengið væri
frá lausu fjölunum og kössunum of-
an á þeim, í skúrnum, því ég gerði
ráð fyrir, að sá af mönnum Jóns,
sem var að vinna þarna á daginn,
hefði komið að fjölunum i ólagi, og
álitið, að sá, er var að vinna þarna
á nóttinni (það er ég), liefði skilið
svona við þær og því lagað þær.
20.
KLAPPARSTÍGUItlNN
KEMUR AFTUR.
Þó undarlegt megi virðast, svaf ég
vel um nótlina. En ég var jafnnær
um morguninn, 'hvað gera skyldi,
nema livað ég liugsaði mér að ganga
til bráðabirgða frá líkinu niður í
göngunum.
En ég var tæplega kominn á fæt-
ur, þegar pósturinn færði mér bréf.
Það var frá Klapparstígnum. Var
þar sagt að hann væri kominn til
bæjarins, og að meðstarfsinenn mín-
ir myndu koma næstu daga. Væri
Jóni kunnugt um veikindi min, og
skyldi ég fara mjög hægt að öllu.
Framhald í nœsta blaði.
24
VIKAN