Vikan - 22.10.1959, Blaðsíða 7

B*-
ÉG VAR 19 ÁRA GÖM-
UL, ÞEGAR MAMMA
GIFTIST í ANNAÐ
SINN. ÉG SÆTTI MIG
ENGAN VEGINN VIÐ
UPPELDISFÖÐUR MINN
OG REYNDI AÐ
. FLÆMA HANN
BURTU. EN ÞÁ
GERÐUST ÖSKÖPIN:
— ÉG VARÐ ÁSTFANGIN
AF HONUM ...
FRÁSÖGN
úr
daglega lífinu
Mér fannst samkvæmiskjólarnir
mínir svo leiðinlegir og barnalegir,
að ég bað mömmu að lána mér chif-
fonkjólinn sinn. Hún var strax fús
til þess.
Christian horfði á mig, þegar ég var
loks búin til ferðar. — Þú ert stór-
glæsileg, sagði hann og bauð mér
riddaralega arminn. Ég hef aldrei
skemmt mér eins vel í samkvæmi. Ég
naut hvers einasta dans, — hvers
augnabliks. Ég var yngst í hópnum, og
allar konurnar i samkvæminu voru á
aldur við mömmu, og karlmennirnir
slógu mér óspart gullhamra. Samt var
ég aldrei eins hamingjusöm og þegar
Christian sagði eitthvað við mig með
sama vingjarnlega raddblænum. Það
var augsýnilegt, að allir gestirnir litu
upp til Christians, og ég var hreykin
. af því að vera með honum.
Það var orðið framorðið, þegar við
komum loks heim.
Fyrir utan svefnherbergisdyrnar
mínar námum við staðar og buðum
hvort öðru góða nótt.
— Þakka Þér fyrir, Gréta min, að
koma í stað móður þinnar, sagði hann
brosandi. — Ég vonaðist skyndilega
til þess, að hann kyssti mig, en hann
tók aðeins í höndina á mér og gekk
hratt eftir ganginum. Allur ljómi var
horfinn af kvöldinu, og ég háttaði há-
grátandi. Ég svaf lítið þessa nótt. Ég
vissi aðeins, að ég var ósegjanlega ást-
fangin af uppeldisföður mínum. Hann
var meira að segja hinn fyrsti, sem
ég hafði á ævinni elskað.
Þessi spurning ásótti mig sífellt:
Elskaði hann mig, eða var ég aðeins
uppeldisdóttir að hans dómi? Ég fékk
engan frið fyrir þessari spurningu. Ég
minntist þess, sem Christian hafði sagt
við' mig, til þess að reyna að finna
ást fólgna í orðum hans. Ég reyndi að
sannfæra sjálfa mig um, að hann
eiskaði mig, en innst inni vissi ég, að
þe.tta var blekking ein.
Ég hugsaði oft um það, hversu
hreykinn hann hafði verið af mér,
vegna þess að ég hafði komið svo vel
fram í samkvæminu. — Hefði hann
orðið eins hreykinn af mömmu?
Mamma var enn lasin, og ég varð að
vera heima hjá henni í nokkra daga.
En allan daginn beið ég með óþreyju
eftir Christian.
Loks tók mamma að hressast, og
sunnudag einn fórum við í stutta ferð
niður að sjónum. Við höfðum með
okkur mat og kaffi á hitabrúsa og
önnur nauðsynleg ferðaáhöld. Veðrið
var unaðslegt, og mamma vildi liggja
í sólinni, á meðan við Christian gengj-
um með ströndinni. Ég hafði alltaf
vonað, að við gætum verið ein,
Christian og ég, og nú stakk mamma
upp á því. Við gengum af stað, sögð-
um lítið, en þögnin sagði meira en
ótal orð. Þegar við komum að litlu
nesi, stakk ég upp á því, að við sett-
umst og fengjum okkur sígarettu.
Við sátum kyrr stundarkorn og
horfðum út á hafið. Síðan sneri ég
mér að honum. Hann var alvarlegur
og hugsandi. Ég vissi, að ég varð að
segja það núna, núna varð ég að kom-
ast að innstu tilfinningum hans. Ég
tók á mig rögg og sagði lágt: —
Christian, ég þarf að segja þér dálítið.
Hann leit ekki á mig, heldur sagði:
— Hvað var það, Gréta mín?
— Það er það, að mér þykir svo
vænt um þig, sagði ég. — Ég held
næstum, að ég . . .
Nú sneri hann sér að mér og horfði
á mig, ókunnum og köldum augum.
— Segðu ekki meira, sagði hann
hvasst. — Ég held ég skilji . . . Svarið
stóð skrifað í augum hans, og ég varð
ósegjanlega sorgmædd. Hvernig gat
ég . . .
— Gréta, sagði hann hrjúfri röddu,
sem lýsti í senn viðkvæmni og ótta,
— þér skjátlast, þú hefur misskilið
þetta frá upphafi. Ég veit, hvað þú
ætlaðir að segja, en vertu þvi fegin,
að þú sagðir það ekki, því að þú mund-
ir iðrast þess síðar. Þú hlýtur að
skilja, Gréta, — þú ert fullorðin
stúlka, — að ég elska móður þína, og
þannig mun það ávallt verða. Það
var af hreinni tilviljun, að þú varðst
hrifin af mér. Stúlkur á þínum aldri
verða fljótt ástfangnar og skilja ekki
fyllilega alvöru lifsins. — Já, ég hef
tekið eftir því, að þú hefur alltaf reynt
að vera móður þinni fremri og reynt
að vinna hylli mína á allan hátt. —
Ég leit á þig sem dóttur mína, Gréta,
og hef alltaf viljað þér vel. Þú ert
svo ung, þú hefur ekki kynnzt lífinu.
Einhvern tíma munt þú skilja . . .
Það er erfitt að vera föðurlaus í Þrjú
ár, einkum fyrir stúlku á þíunm aldri,
því að þú þarfnast manns, sem þú get-
ur litið upp til. Mig langar til þess að
gegna framvegis hlutverki föður þíns.
Ég sat grafkyrr og rjóð í kinnum.
Ég þorði ekki að líta framan í hann
og langaði helzt til þess að hágráta.
Hann strauk á mér hárið og sagði
lágt: — Einhvern tima kynnist þá
ungum manni á aldur við þig, og þá
muntu finna muninn á tilfinningum
þínum gagnvart honum og gagnvart
mér. Já, einhvern tíma eigum við
etir að hlæja saman að þessu öllu. —
Og Gréta, þegar þú sazt og lézt Þig
dreyma, hugsaðir þii aldrei um móður
þína? Hvað hefði orðið um hana, ef
óskir þínar hefðu rætzt?
Ég leit skelfingu lostin á hann.
Mamma, — mamma? Ég hafði alls
ekki hugsað um hana. 1 þessum kjána-
legu draumum mínum vorum við
Christian tvö ein, og ég hafði aldrei
hugsað mér hana sem þriðja hornið í
þessum þríhyrningi. Mamma, elsku
mamma min, hvernig hafði ég getað
hegðað mér svona kjánalega?
Það var engu líkara en hann hefði
slegið mig, og ég kom ekki upp orði.
Loks stóð ég á fætur og sagði skjálf-
rödduð: — Mér þykir fyrir þessu,
Christian. Þetta er í annað sinn, sem
ég kem illa fram gagnvart þér.
Manstu, hvernig ég tók á móti . . .
Ég hljóp yfir sandinn til mömmu,
sem ég elskaði svo mjög, — sem ég
þarfnaðist svo mjög einmitt núna.
Þegar ég kom loks ti lhennar, lagði
hún frá sér bókina og horfði á mig.
— Það var gott, að þið komuð loksins,
sagði hún. — Ég var farin að velta
þvi fyrir mér, hvað Þið gætuð verið
að pukra! Ég þarf að segja ykkur
leyndarmál.
— Hvað er það? hrópaði Christian
hátt. Hann kom hlaupandi á eftir mér.
— Hvaða leyndarmál?
Mamma hló upphátt. — Við eigum
von á barni, Christian! Læknirinn
sagði mér það í gær, og mér tókst að
halda því leyndu í einn sólarhring.
Ég þoldi skyndilega ekki að sjá
gleðina í augu mömmu og Cristians.
Ég hljóp i burtu frá þeim. Ég lagðist
niður hágrátandi. Ég skammaðist mín
hræðilega og fannst ég orðin út und-
an og einmana.
Ég lá þarna í grasinu lengi grát-
andi og hugsaði um eymd og volæði
þessa heims. Mér varð ljóst, að ég
hafði hegðað mér eins og krakki. Ég
heugsaði ekki um annað en sjálfa mig.
Mamma hafði einnig rétt til þess að
lifa þessu lífi. Ég lá lengi í grasinu,
áður en ég stóð upD og gekk hægt í
áttina til þeirra með hálfum hug. Ég
hafði öðlazt mikla lífsreynslu síðustu
mánuðina.
Christian og mamma tók brosandi
á móti mér. — Þau skildu allt.
Síðan eru liðin þrjú ár. Ég er
trúlofuð ungum og efnilegum manni,
og engum kemur eins vel saman og
honum og litla bróður mínum. Og oft
hlæjum við Christian dátt, þegar okk-
ur verður hugsað til þess, hversu
mikill kjáni ég var einu sinni
V IK A N
7