Vikan - 21.01.1960, Blaðsíða 6

k'rókicr á í/hotl bradði
VIÐ hjónin höfum fundið upp á svo bráð-
skemmtilegum grikk, sem við gerum nýj-
um kunningjum okkar, þegar við bjóðum
þeim í kvöldkaffi i fyrsta skipti.
Stundarkorni áður en þeirra er von, förum við
í gömlu, lóslitnu baðsloppana okkar utan yfir
betri fötin, drögum útgengna og lappaða inni-
skó á fæturna, ýfum hárið, svo að það stendur
út í allar áttir, og auk þess smyr Ingibjörg and-
lit sitt náttsmyrslum. Að því búnu slökkvum við
öll Ijós í húsínu, læsum forstofudyrunum og höld-
um okkur uppi i svefnherberginu.
Svo er dyrabjöllunni hringt. Boðsgestir okkar
geru komnir. Við opnum svefnherbergisdyrnar
■ gætilega lítið eitt og hlustum. Við getum greini-
lega heyrt samtalið úti fyrir. „Heyrðu, — þau
eru bara ekki heima . .. Það er þó einkennilegt
...“ Og svo segir hún allt í einu og ekki vin-
gjarnléga: „Vitanlega hefurðu ruglazt í dögun-
um, sauðurinn þinn ...“
Við Ingibjörg tökum andköf af hlátri. Það er
ósköp auðvelt að geta sér til um, hvernig gest-
unum muni vera innan brjósts. Ekkert er jafn-
kveljandi neýðarlegt og að koma i boð á skökk-
um degi.
Næst gerist svo það, að ég kveiki ljósið á gang-
inum og þramma seinlega niður stigann. Ég dreg
fæturna, þegar ég labba mig til dyra, og enn
eru þau að þrefa fyrir utan. „Andartak," kalla
ég, — það er um að gera að halda þeim sem
iengst í kvölinni. Svo stend ég fyrir innan dyra-
rúðuna og þykist vera að leita að lyklinum, og
þegar ég svo ioksins finn hann, tekur það mig
óratíma að opna. Fyrst í stað opna ég þó ekki
nema í hálfa gátt, sting kollinum út í gættina,
sv.'past um og set upp þennan líka litla undr-
unarsvip.
— Nei, eruð það þið? ... hrópa ég upp yfir
mig og galopna dyrnar. — Fyrir alla muni, kom-
ið þ:ð inn fyrir rétt sem snöggvast.
Það kemur óþægilega á gestina, og vandræða-
legt bros færist á andlit þeirra. — Okkur þykir
þetta ákaflega leiðinlegt, en okkur hefur mis-
minnt. Við héldum, að það væri í kvöld ... Við
stöndum ekki neitt við.
— Hvaða vitleysa, andmæli ég og laumast til
að lagfæra hárið lítið eitt. Og svo segi ég með
afsökunarhreim í málrómnum, að það hittist nú
þannig á, að við hjónin höfum í þetta eina skipti
brugðið út af venjunni og farið snemma i bólið;
við höfum nefnilega verið orðin dálítið þreytt.
Að svo mæltu kalla ég á Ingibjörgu, sem kemur
fram á sjónarsviðið, klædd gamla baðsloppnum,
og virðist ekki vita, hvað hún eigi af sér að gara.
Allt er undir því komið, að ganga svo frá gest-
unum, að þeir viti ekki sitt rjúkandi ráð.
— Vísaðu þeim inn i stofuna, kallar hún til
mín. — Ég verð að bregða mér í einhver föt.
Það tekur enga stund ...
Þegar hér er komið sögu, eru gestirnir orðnir
svo miður sín, að þeir vildu helzt af öllu vera
komnir niður úr gólfinu. En ég reyni hins vegar
af öllum mætti að sannfæra þá um, að þetta
geri ekki nokkurn skapaðan hlut til. Svo dríf
ég þau úr yfirhöfnunum, bið þau að gera svo
vel að fá sér sæti, og það á að heita svo, að
þau hafi rænu á að tylla sér sem tæpast á stól-
brúnina. Án efa mundu þau hafa tekið til fót-
anna og flúið, ef þau þyrðu að lát.a slíkt spyrj-
ast. Svo hraða ég mér upp á loftið. Ingibjörg
hefur þegar lagfært útlit sitt, og ég snaka mér
úr sloppnum og greiði mér, og siðan höldum við
niður til gesta okkar, sem verða nú hálfu meir
undrandi en nokkru sinni fyrr. Og ekki batnar
það, þegar við kveikjum öll ljós og opnum dyrnar
inn í borðstofuna, þar sem kaffiborðið stendur
dúkað og hlaðið kökufötum og bollum.
Og svo lýkur öllu í giensi og gamni.
ÞAÐ var hérna um daginn, að við kynntumst
þeim Jörgensenshjónum í samkvæmi og buðum
þeim heim í kaffi tiltekið kvöld. Þetta voru ákaf-
lega alúðleg hjón, en þó ekki laust við, að þau
væru dálítið daufgerð. Við hugsuðum okkur því,
að við skyldum svo sannarlega hrista af þoim
slenið.
Þetta tiltekna kvöld undirbjuggum við Ingi-
björg svo vandlega þessa umræddu brellu okkar
og vorum staðráðin i, að nú skyldi hún takast
vel. E'n þá gerist það, svo sem stundarfjórðungi
áður en þeirra var voíi, að síminn hringir. Það
er Jörgensen, sem kveður sér þykja það ákaflega
leiðinlegt að verða að tilkynna okkur, að því
miður geti þau hjónin ekki komið í kvöld; konan
sé alveg að sálast úr höfuðverk,.svo að þau verði
að eiga þetta inni, þangað til betur hittist á,.. .
Mér gramdist sárlega, það hlýt ég að viður-
kenna. Þarna var brellan eyðilögð. Og hvað átti
svo að gera við allar kökurnar? Við Ingibjörg
afréðum því, að nú skyldum við þó einu sinni
bregða út af vananum, fara snemma að hátta
og taka góða bók með okkur í bólið. Ingibjörg
ætlaði i bað áður.
Hún var svona rétt almennilega komin ofan
i baðkerið, þegar dyrabjöllunni var hringt. Ég
Framhald á bls. 23.
MAN það enn í dag, eins
Smr og það hefði gerzt i gær.
t y Það var afmælisdagurinn
minn. Á hlaðinu, í síðustu
geislum kvöldsólarinnar, stóð hann
Gaui frændi, nýkominn úr kaup-
staðnum og ætlaði að vera hjá okk-
ur í sumar. Það voru hvöss brot i
buxunum hans, gljáandi leðurbelti
með flúraðri látúnssylgju strengt
um hann miðjan, og spýtubrjósts-
sykurinn skrölti í rassvasanum á
honum. Á bakinu á úlpunni var
maður á hesti með snöru í hendi,
kúreki.
Ég hef séð þá í bió, sagði Gaui.
— Hann hafði gripið svipuna hans
pabba og lét hvina i loftinu. Svona
gera þeir, sagði hann, og svo: Bang,
bang.
Táta, gamli fjárhundurinn okkar,
sem lá á hlaðinu, tók viðbragð, og
með skottið lafandi milli fótanna
skauzt hún fyrir hornið á hænum.
Hendurnar á G'auja liríðskulfu:
Bang, bang. Járnin á gljáfægðum
skónum hans lustu steinhellurnar
á hlaðinu, svo að small í. Fyrir
vit mín lagði briljantínlykt.
Ég tók andköf. Ja, liann Gaui.
Ég leit á sjálfan mig. Ég sá ekki
snoðklipptan hausinn, en vissi þeim
mun betur af honum. En ég sá
sauðskinnsskóna, sokka úr grodda
og axlabönd splittuð i buxnastreng-
inn.
Bang! bang! sagði Gaui, og allt
í kringum hann stráféllu imyndað-
ir Indíánar.
Komdu, sagði ég. Ég ætla að sýna
þér silungana mina.
Ha? sagði Gaui og varð orðfall.
Silungana mina, endurtók ég og
hélt af stað niður að tjörninni.
Það datt á þögn, og nokkur
stund leið, þar til ég heyrði hann
koma á eftir mér.
Sérðu, hvernig litlu tálknin tifa
i spegiltæru vatninu, — hvernig
litlu uggarnir hreyfast, — og ljós-
brotið? Sérðu?
Ég leit hróðugur á Gauja. —
Ég á þá. Viltu eiga þá með mér?
Ég hef séð miklu stærri silunga
í bíó, sagði Gaui. Hann dró annað
augað i pung og miðaði visifingri
á silungana mina: Bang! Bang!
Það var kallað heiman frá bæn-
um. Þar stóð pabbi og veifaði. Við
skunduðum heim.
Pabbi beið okkar á hlaðinu og
horfði glettnislega á okkur undan
gráum, kafloðnum augabrúnum. Út
um bæjardyrnar lagði angandi
pönnukökulykt. Mamma var að
baka fyrir afmælisveizluna mína.
Farið, dre-ngir mínir, sagði
pabbi, og hyggið að, hvort þetta
er ekki liún Geirhyrna gamla, sem
er komin þarna í hlíðina fyrir ofan
VIKAN