Vikan - 21.01.1960, Síða 13

Smellin
saga
um
mikið
kvennagull
einkaritara
hans og
aragrúa
íagurra
kvenna
afbrýði
klæki
krankleika
- og
hjónaband
taka á móti ungfrúnni opnum 6rm-
um og heyra hann segja:
Maddý, þú hér? Það er þó óvænt
gleði. Eg á ekki orð til að lýsa Því,
hve glaður ég er að sjá þig aftur.
Það vissi ég, elskan, sagði Made-
leine sigri hrósandi. Höfum við ekki
tíma til að fá okkur glas, áður en
við förum að borða?
Ó — ungfrú Taylor . . . Jamieson
forðaðist að lita á Rut. Eg ætla út
að borða.
Hvað á ég þá að segja hr. Campbell?
spurði Rut kaldranalega. Þér ætluðuð
að borða með honum í dag.
Hún hélt sig hafa unnið leikinn,
þvi að hann stóð þarna hreyfingar-
laus og sagði ekki annað en humm-
umm. En þá þreif Madeieine hattinn
hans af snaganum, setti hann skakk-
an á Jamieson, gekk tvö skref aftur
á bak og sagði svo í gælutón: Þú ert
failegasti maðurinn i allri borginni.
Ungfrú Taylor, — þér hringið bara
til Campbells, og segið, að ég borði
með honum í kvöld, sagði hinn blygð-
unarlausi Jamieson Porter.
EGAR Jamieson Porter kom
aftur að afloknum snæðir.gi,
leit hann út eins og lítill strák-
ur, sem hefur fengið vanilluís eins
og hann hefur getað í sig látið.
Ég átti að skila kveðju frá Camp-
bell, sagði Rut þurri röddu. Hann
hefur tíma í kvöld.
En það hef ég ekki, því að ég ætla
út með Maddý, sagði Jamieson sjálf-
birgingslega.
Hvað á ég þá að segja við Camp-
bell? sagði Rut, og Það var ekki
laust við, að röddin væri nokkuð
stirfin.
Þér hljótið að geta fundið einhverja
góða afsökun.
Bros hans var mjög hrifandi, en
einnig mjög ertandi.
Mér er svo gersamlega sama, hve-
nær ég hitti þann mann Eins og
Massinger segir — — Hann hallaði
sér aftur á bak í stólnum, lokaði aug-
unum og hafði eftir skáldinu með
innfjálgu brosi: „Gull hefur mikla
þýðingu í heiminum, en fegurðin er
hefði ég ekki trúað.
Hún eldroðnaði.
Eg biðst afsökunar. — Eg veit ekki,
hvað að mér gengur, stamaði hún.
En hún vissi það vel. Hún var af-
brýðisöm, ofsalega afbrýðisöm út í
Madeleine Pelham.
Það var auðvitað fáránlegt. En
skyndilega fannst henni bros Jamie-
sons alveg ómótstæðilegt, og hún fékk
hjartslátt bara við að heyra rödd
hans. Hún varð að herða sig upp. —
annars átti hún á hættu að missa
sína góðu stöðu.
ÚN herti sig, en það var ekki
létt, því að það var daglegt
hlutskipti hennar að senda
blóm til ungfrú Pelham, — nellikkur,
því að nellikkur voru eftirlætisbióm
Maddýar.
Og þegar Jamieson Porter var
orðinn þreyttur á Maddý og farinn
að eltast við Eloise Ray, komst Rut
að þvi, að eftirlætisblóm hennar voru
íjólur, — sömuleiðis, að Amanda
Lamonte vildi helzt orkideur, en
Cýnthía Cassel elskaði gular rósir
og LLsa Clairmont gardeniur.
Um likt leyti og samband Lisu og
Jamiesons var að renna út í sand-
inn, hætti Rut að hugsa rökrétt og
ákvað að gera örvæntingarfulla til-
raun til að vekja athygli húsbónda
sins á sér. Hún litaði hár sitt ljós-
rautt eins og hár Lísu, varð sér úti
um skinnslá og svartan aðskorinn
kjól og reyndi að stæla hið eggjandi
göngulag Lisu.
Þegar hún gekk inn I skrifstofuna
daginn eftir, rak hann i rogastanz.
Ó, nei, nei, þetta mátt þú ekki
gera, hálfhrópaði hann — og rak upp
roknahlátur. Þegar hann virtist bú-
inn að jafna sig, bætti hann við:
Svona nokkuð skalt þú láta stjcrn-
urnar um, þetta hentar þér ekki.
Varir hennar skulfu.
Svona, svona, taktu þessu nú með
ró, sagði hann og klappaði henni á
höndina. Þú, svona falleg og gáfuð
lítil stúlka. Ég þoli ekki að sjá þig
gera sjálfa þig að athlægi með því
heyrslunni.
Rut þóttist ekkert skilja.
Hvað áttu við?
Það veizt þú eins vel og ég, sagði
Emma frænka ákveðið, en vingjarn-
lega. Þegar ung stúlka tekur upp þvi-
líkan háralit, þá er það vegna karl-
manns-------
Eftir örlitla þögn bætti hún við,
íbyggin: Hvernig leizt honum á það?
Hann hló að mér, hvislaði Rut
niðurdregin.
Þetta virðist vera efnilegur, ung-
ur maður, lýsti Emma írænka yfir.
Þetta var meira en Rut gat þolað.
Þar skjátlast þér nú aldeilis, mót-
mæiti hun. Þú mundir ekki hafa
staðizt hann. Hann er tiu árum eldri
en ég — og vitlaus i kvenfólk.
Tiu árum eidri, — — át Emma
frænka upp eitir henni. Það er alveg
hæfdegt lynr þig. Ug þótt hann
kunm að meta kvemegan yndis-
þokka-------. Guð forði mér frá þeim
kaninanni, sein kærir sig ekki um
kvemoik.
Þaó virðist guð nú samt ekki hafa
gert, sagöi Rui íiikvittmsiega. E’mma
var neuuiega piparkeriing.
Þaö birti yiir anauti gomlu kon-
unnar.
Það er nú ekki af því, að mig hafi
skort b.ðia á minum yngri árum.
En honum heiur ekki svo mikið
se.u dottiö í hug að giítast, sagði
Rut og vonaði, ao par meó væri þeua
ULræu.
En ekki varð henni að þeirri von
sinni. Emma frænka beygði snöggt
út á vegbrúnina og stanzaði þar. Sið-
an liéit hún áfram, þar sem frá var
horfið:
Elsku barn. Þú talar eins og þú
hefur þroska til. Fyrr eða siðar
kemst hver karlmaður að þvi, að
gifting sé hið eina rétta. Það, sem
máli skiptir, er að vera viðstödd,
þegar það rennur upp fyrir honum.
Þá vona ég, að það verði i vinnu-
tímanum.
Nú, það er þá hann, sagði Emma
frænka í hálfum hljóðum. Hún hug-
leiddi, hverja möguleika frænka sin
hefði á að krækja i hinn fræga
Jamieson Porter. Horfurnar virtust
að reyna að stæla Lisu Clairmont.
meira virði“. Það er að segja: Eg Ekki þar fyrir, — hún er ágæt á sína
Tæpum klukkutíma síðar birtist
ungfrú Pelham.
Þvi miður, sagði Rut, reiðubúin
að láta lifið fyrir húsbónda sinn, ef
þess gerðist þörf. Herra Porter er
mjög önnum kafinn í dag. Ég þori
alls ekki að trufla hann.
Auðvitað þorið þér það, sagði hin
íagra Madeleine yfirlætisfull. Þér
gangið bara inn og segið, að það sé
Maddy.
Rut var orðin reglulega vond. Hvað
gerði þessi stelpa sér i hugarlund?
Mér þykir það leitt, sagði hún
ákveðin. En herra Porter er mjög
bundinn í dag. Madeleine Pelham
brosti bara, opnaði dyrnar að skrif-
stofu herra Porters og gekk inn.
Skelfingu lostin hljóp Rut eftir
henni — og kom mátulega til að sjá
húsbónda sinn, þann falska þrjót,
borða kvöldverð með Maddý, en ekki
með honum.
Rut hnykkti til höfðinu.
Á ég að hafa þessa tilvitnun eítir
fyrir herra Campbell?
Vertu nú ekki svona ólundarleg,
vina min, sagði Jamieson Porter.
Gott og vel. Eg beygi mig Biddu hr.
Campbell að hafa með sér kvenmann.
Eg get fullvissað þig um, að ég ætla
ekki að láta hann fara að sverma
fyrir Maddý . . . Hann hugsaði sig
um andartak og sagði síðan: Eg get
náttúrlega beðið Maddý að taka ein-
hverja vinkonu með.
Það verður vist einhver af eldri
gerðinni.
Hann horfði hissa á hana, siðan
hló hann.
Að svona lítil og rólynd stúlka
skuli geta verið svona tannhvöss, því
vísu, bætti hann við trúverðuglega,
en það var auðséð, að mesti glansinn
var farinn af henni. En það hæfir
þér ekki, hélt hann áfram, þú skalt
bara halda áfram að vera þú sjálf,
Rut litla.
Hún ætlaði heim til Emmu frænku
þessa helgi, svo að henni vannst ekki
tími til að skipta um háralit, áður
en hún fór af stað. Hún var hálf-
skelkuð, þegar hún steig út úr lest-
inni. Emma frænka stóð á lestar-
pallinum til að taka á móti henni.
Eftir stutta, en nákvæma rannsókn
kom spurningin:
Af hverju ertu nú að þessu?
Svona til tilbreytingar.
Emma frænka sagði ekki meira,
fyrr en þær voru setztar inn í bil-
skrjóðinn hennar.
Hver er það? hélt hún áfram yfir-
ekki sem verstar, þvl að hún brosti
með sjálfri sér og rétti sig i sætinu.
Já, hann gæti gert margt vitlausara
en giftast þér, stúlka min. Það gæti
hann gert, sagði hún með fullvissu.
Rut leit þakklátlega til frænku
sinnar, — en tók um leið örlagaríka
ákvörðun. Hún ætlaði að segja upp
og fara burt. Það var vist betra en
bíða og enda siðan með þvi að falla
kjökrandi 1 arma honum.
En þegar hún var komin til baka
og hafði skýrt Jamieson frá þvi, að
hún vildi fara, sagði hann:
Auðvitað ferð þú ekki, Rut. E?ru
launin of lág eða hvað, eða er eitt-
hvað, sem þú ert óánægð með? Vertu
nú skynsöm, og segðu mér, hvað
það er.
Mig langar bara að breyta til.
Framhald á næstu slðu.
VIKAN
13