Vikan - 12.05.1960, Blaðsíða 25

Sviðsmynd úr Please, dont eat the
Daises.
Árið 1951 giftist Doris umboðsmanni
sínum, Marty Melcher. Það var þriðja
hjónaband hennar, — en þá fór allt
að ganga vel ...
Doris hitti hann samt oft i New York, en þar dvaldist
hún stundum við hljómplötuupptökur, og að lokum end-
aði þetta með hjónabandi.
Þá var Doris sautján ára. Og ári siðar fæddi hún son
sinn, Terry.
Tveimur árum síðar varð henni ljóst, að hjónabandið
með A1 var orðið henni óbærilegt. I tvö ár hafði hún
fkekzt með manni sínu.n á hljómlelkaferðalögum um
þvert og endilangt landið og varð að húka á hverju
kvöldi í misjöfnum gistihúsherbergjum og bíða eftir
manni sínum, sem kom aldrei heim fyrr en undir morg-
un. Og brátt fór hann að vanrækja hana og jafnvel leita
eftir félagsskap annarra kvenna og jafnvel án þess að
reyna að halda þvi leyndu.
Þá fór Doris til Reno, fékk skilnað og hét því að láta
ástina aldrei íramar hlaupa með sig í gönur.
SAXÓFÓNLEIKARINN.
Hún gifti sig nú samt á nýjan leik árið 1946 og þá
einnig hljóðfær'aleikara, saxófónleikaranum Georg
Weidler. Og í þetta skipti varð hún einnig fórnardýr
rómantískrar augnabliksástar.
Weidler átti ekki annað hei.nili en gamlan járnbraut-
arvagn, sem hann hafði komið fyrir i útjaðri Los
Angeles. L’n Doris stóð alveg á sama. Hún sagði öllum,
að hún vildi ekki skipta á nýtízkuíbúð og þessu litla
„hreiðri” sínu, og hún gerði þetta „hús" þeirra eins vist-
legt og hún framast gat.
Þetta hjónaband stóð nákvæmlega i eitt ár. Georg
vann lítið, og peningar voru af skornum
skammti. Hann lagðist í þunglyndi, og Þeg-
ar Doris reyndi að hugga hann og hug-
hreysta, lenti þeim saman í heiftarlegu rifr-
ildi. Að síðustu fékk hann hana til að taka
tilboði um að syngja í næturklúbb í New
York. Hann kvaddi hana ekki einu sinni,
Þegar hún fór, og fylgdi henni ekki á járn-
brautarstöðina. Og seinna um daginn fékk
hún símskeyti frá honum á veitingahúsið,
sem hún bjó i: Ég er farinn í burtu, stóð
þar. Allt er búið á milli okkar.
Um kvöldið, þegar Doris var að syngja
This love of mine, brast hún í grát í miðju
lagi. En hún hélt áfram að syngja með
kjókrandi röddu, og áheyrendurnir, sem
héidu, að þetta væri einhver nýr og áhrifa-
mikili söngstíll, fögnuðu henni ákaft, þegar
laginu var lokið. Aldrei fyrr hafði Doris
vakið jafnmikla hrifningu.
En vonbrigðin vegna þessa misheppnaða
hjónabands heltóku hana, og hún _fékk al-
vxarlegt taugaáfall. Hún gerði, ekki annað
en falla í ómegin og var sigrátandi. Til að
hjálpa henni bað eigandi næturklúbbsins
ungan auglýsingaumboðsmann að taka hana
að sér og hressa hana eitthvað upp. Hann
gerði allt, sem hann gat til þess að hug-
hreysta Doris, en allar tilraunir reyndust
árangursiausar. „Hún er óþolandi steipu-
krakki," sagði hann. „Ég nenni ómögulega
að druslast með hana til og frá.“
Umboðsmaðurinn hét Marty Melcher.
Fjórum árum síðar varð hann Þriðji eigin-
maður Dorisar — og sennilega hinn síðasti.
OG NÚ GEKK ALLT VEL.
Loris var um þetta leyti hvergi samn-
ingsbundin. Hún hélt að nýju til Los
Angeles og heimsótti leikstjórann Michael
Curtis hjá Warner-kvikmyndafélaginu, sem
þá var einmitt að leita að leikkonu í nýja
kvikmynd.
Curtis brosir enn í dag að fyrstu kynnum
sínum við Doris Day. Hún var alger and-
stæða þessa fólks, sem elti hann sífellt á
röndum, kvabandi um hlutverk, altekið af
„stjornudellu”. Doris var föl og tauga-
óstyrk, klæ.dd i svart pils og blússu upp í
háis og þorði varla að segja orð.
Hún litur bara út eins og hver önnur
mannleg vera, hugsaði Curtis.
Og svo var Doris valin til þess að leika
i ujnrteddri kvikmynd, sem var hin fyrsta
í langri röð músíkmynda með Doris i aðal-
hlutverki. Hún var nú orðin tuttugu og
þriggja ára, hafði orðið fyrir miklum von-
brigðum i lifinu og þurfti nú tvöföldu hlut-
verki að gegna: sem kvikmyndaleikkona og
móðir. Hún tók son sinn, Terry, úr umsjá
móður sinnar og lét hann búa hjá sér sjálfri.
Sá, sem stóð við hlið hennar í öilu þessu,
var sá hinn sami sem einu sinni hafði kallað
hana óþolandi stelpukrakka, — Marty
Melcher. Þegar þau hittust i Hollywood,
varð hann umboðsmaður hennar og um leið
tryggur og hjálpfús vinur. Doris bað Marty
alltaf um hjálp, — Þegar hún þurfti að
ákveða einhverja samninga, þegar hún
þurfti að skipta um vartappa eða þegar
Terry kom heim allur blóðugur og rilmn
eftir götuáflog.
Smám saman hrifust þau hvort af öðru,
án þess að um neinn ofsa eða um neina ást
væri að ræða, og að lokum gátu þau ekki
hvort án annars verið — án þess þó að gera
sér sjálf grein fyrir því.
En það var eiginlega Terry, sem opnaði
augu þeirra fyrir þessu og stofnaði óbeint
til hjúskaparins. „Likar þér ekki vel við
Marty?" spurði hann móður sína kvöld
eitt. Og þegar Doris svaraði játandi, bætti
hann við: „Af hverju giftizt þið þá ekki?"
ÓÞOLANDI „SNOBB“.
Doris Day gekk i hjónaband með Marty
3. apríl 1951. tírúðkaupið setti alit á annan
endann, og öll Hollywood-iborg tók þátt í
gleöinni með Doris. Siúðurdálkahöfund-
arnir Heddy Hopper og Louella Par-
sons, sem ávallt hoiöu skritað um Doris sem
einhvern dýrling, birtu hjartnæmar ham-
ingjuóskir í dálkum sínum til heiðurs henni.
iJetta friðsæia ástand hjá Doris, Holly-
wood og blöðunum héizt þrjú ár. Og á þeim
tíma léx hún í fimmtan kvikmyndum og
sóng inn á hijómplötur mörg hundruð dæg-
uriaga, sem fóru eins og eidur í sinu um
öll tíandaríkin.
En Adam var ekki lerigi í Paradís. Einn
daginn neitaði Doris ölium blaðaviðtölum
og myndatökum og að taka þátt í boðum.
Hún sneri baki viö tíiaðamannakiúbbnum
og sínum gömlu vinkonum, Heddy og Lou-
eiiu, sem þótti sér stórlega misboðið og
sögðust seint mundu fyrirgefa henni. Og
fijótlega var Doris stimpiuð sem „óþolandi
snobb", og henni var gefin nafnbótin „duttl-
ungafyllsta leikkona ársins". Þetta var ár-
ið 1954.
En í rauninni var þetta ekki neinum
Framhald á bls. 29.
T
V I K A y
25