Vikan - 03.11.1960, Page 7

IBIRTUNNAR MEST
m búsett eru í Kaupmannahöfn
um óþekkt og við byggingar tekur
maður eftir því, að allt er fullgert
jafnt að utan sem innan. Þeir hafa
verið að leegia nýjan og mjög glæsi-
legan umferðarveg hér í grenndinni.
Þar var jafnótt gengið frá öllum
köntum og garðyrkjumenn fengnir til
þess að koma upp fögrum gróðri með-
fram honum. Landið og veðráttan eru
þnnnig, að það er miklu auðveldara
að koma lagi á vtri frágang. Ég hef
satt að segia gefið frá mér alla von
um það, að við getum framkvæmt
þetta á svipaðan máta. Það voru
Danir á ferð á íslandi í sumar og
þeir voru undrandi á því. hversu vítt
við hefðum teygt vegakerfið, svo fáir
í svo stóru landi.
— Finnst þér ekki Hermann, að
hér sé margt háð bönnum og það
vanti hina ósnortnu náttúru?
— Jú. það er auðvelt fyrir Islend-
ing að koma auga á það Það er varla
hægt að tvlla sér á vegkant, því þá
kemur einhver sem á grasið Jafnvel
í almenningsgörðum verður maður
að láta sér nægja að liorfa á það.
Ég man, að það sagði danskur Ný-
sjálendingur við mig: ..Ekki vildi ég
búa hérna. Það er allt fullgert. Heima
i Nýja-Sjálandi æpa verkefnin á
mann“. Og Þjóðverji, sem ég talaði
við, sagði: „Danski bóndinn fær
fimmtíu prósent meiri afrakstur af
landi sinu en sá þýzki. Ég býst við,
að svarið liggi í því, að sá danski
vinni meira. hafi meiri áhuga og þó
mun það ekki nægilegt svar, heldur
mun sá danski vita meira. Það er ekki
aðeins landið sem þeir rækta, heldur
svínin, nautpeningurinn og jafnvel
hænsnin."
— Þú ert einn af þeim, sem langt
þurfa að fara á vinnustað.
— Já, það er i lengra lagi — ná-
lægt 18 km og tekur mig um 40 mín.
útur í bíl.
— Finnst þér það ekki þreytandi
langt?
— Viðbrigðin eru óneitanlega mik-
il, frá því að eiga fimm mínútna
gang í vinnu eins og ég átti heima.
Mér finnst það óneitanlega tíma-
eyðsla að vera svona lengi á leiðinni,
en góður og friðsæll staður utan við
borgina bætir það upp.
— Mundir þú fljótlega festa rætur
hér?
— Þrátt fyrir öll þau gæði, sem
fólksfjöldi hefur skapað í gjöfulu og
góðu landi, þá geta þau ekki bætt
upp þann unað að finnast að maður
sé algjörlega heima, bæði hvað snert-
ir umhverfi og hugsunarhátt. Mér er
meir að skapi hin frjálslega um-
gengnismenning okkar heima. Mér
finnst gallarnir, eins og til dæmis
virðingarleysi hinna yngri fyrir þeim
eldri, ek’:i vera svo miklir að mér
falli ekki betur að búa heima. Ég
kann vel við frjálslega framkomu
yngri manna, þó að það geti stundum
gengið full langt, þegar sendillinn
tyllir sér á skrifborðið hjá forstjór-
anum og talar við hann eins og væri
hann sendill líka. Þetta þarf allt sam-
an að mótast og ég held, að við ætt-
um að taka upp umgengnisform
þeirra Vestur-Islendinga og þúast. Við
komum því hvort eð er aldrei á, að
þéringar verði eins eðlilegar og hér.
— Hvað ertu búinn að vera hér
lengi, Hermann?
— Það er síðan í ársbyrjun 1958.
Svo var ég í Höfn á árunum 1946
til 1949 — þá aðstoðarmaður hjá Óla
Vilhjálmssyni á Sambandsskrifstof-
unni hér. Þess vegna vorum við kunn-
ug hérna og það var að nokkru leyti
eins og að koma heim aftur.
— Hvers saknarðu mest að
heiman?
— Ég tek mest eftir birtunni. Við
brosum, þegar Danir tala um ,,De
lyse nætter". Þegar ég kem heim á
kvöldin, þá sakna ég kvöldbirtunnar
mjög mikið og líka tek ég eftir þvi,
þegar ég kem heim til Islands, hversu
gott það er að draga djúpt andann
að maður tali nú ekki um Gvendar-
brunnavatnið.
— En þegar þú flyzt alkominn
heim, — hvers mundir þú þá sakna
mest héðan?
— Eftir fyrri dvöl mína í Höfn
taldi ég vist, að ég mundi sakna veð-
urblíðunnar og hins langa sumars, en
ég tók líka eftir þvi, hversu fljótur
ég var að venjast umhleypingunum
heima. Þegar maður hugsar út í það,
hvað sumarið kemur snemma hérna
og hversu yndislegt það er, þá er það
merkilegt, hvað maður er fljótur að
venjast veðurfarinu á Islandi. Það er
engu likara en það sé okkur í blóð
borið. ,
Við sögðum skál í botn og að svo
mæltu sneri ég mér að frú Ingibjörgu.
Hún rækir hlutverk húsmóðurinnar
og gestgjafans af meiri glæsibrag en
ég hef séð hingað til.. Ég sá í gesta-
bók heimilisins, að ótrúlega margir
að heiman hafa orðið gestrisni þeirra
hjóna aðnjótandi.
— Varst þú hér líka fyrir fjórtán
árum? spurði ég Ingibjörgu.
— Já, þá vorum við nýgift og byrj-
uðum raunar búskap okkar hér í
Höfn.
— Ertu kunnug aðstöðu og störf-
um húsmæðra hér? Heldur þú, að það
sé eitthvað svipað og heima?
— Ég er litillega kunnug því og
veit, að talsvert vantar upp á það,
að húsmæður hér hafi eins góð hjálp-
artæki eins og heima.
— Þær gera sig kannski ánægðar
með minna.
— Já, ég heldj að ungar konur I
Danmörku geri ekki jafnmiklar kröf-
ur og tiðkast heima.
— Það kvarta margir yfir vetrar-
kulda í húsum, sem búa hérna að
vetrarlagi. Hvernig er það hjá ykkur?
— Þetta hús er vel byggt og það
hefur verið auðvelt fyrir okkur að
hafa nægilegan hita, enda þótt kalt
væri úti.
— Kemur það fyrir að kólni svo
um munar?
— Það getur gert hörkufrost og
sundin hefur stundum lagt.' Það var
Framhald á bls. 26.
Efst: Þau hafa notaO tœkifœriö og [>
komiö sér upp fallegu innbúi, meöan
þau voru ytra. Hér er Hermann meö
einn forláta-radiógrarnmófón. — 1
miöiö: Hér er frú Ingibjörg í borö-
stofunni, og þaöan sést inn í stofuna.
— Neöst: Margir lslendingar koma
til þeirra hjóna. Hér eru þau í hópi
landa úti í garöinum.
• i B tfÍ
W
Bmílí

il .*■

I
1
[j
| J |^J_.
ij
VIKAN V