Vikan - 03.11.1960, Qupperneq 25

að einhverjir Japanar væru á eyjunni.
Kennedy hélt svo áfram til að kanna
eyjuna. Hún reyndist aðeins vera um
100 metrar í þvermál. Nokkrar
kókoshnetur héngu i pálmunum, en
engar hnetur lágu á jörðinni, og eng-
ir Japanar voru sýnilegir. En einmitt
þegar hinir skipbrotsmennirnir náðu
til eyjarinnar, tók einn þeirra eftir
japönskum flutningapramma, sem fór
mjög nálægt eyjunni. Þeir létu sem
minnst á sér bera og pramminn hélt
áfram. Johnston, sem enn var mjög
máttfarinn og hóstaði mikið, sagði:
„Þeir koma ekkert hingað. Hvað ættu
þeir svo sem að gera hér? Eyjan er
alltof lítil til að vera þeim til nokk-
urs gagns."
Kennedy lagði sig í runna, örmagna
eftir erfiðið. Honum leið mjög illa í
maganum af sjónum, sem hann hafði
drukkið. Að undanskildum þeim
stutta tíma, sem hann hafði verið á
flakinu, hafði hann verið í sjónum
samfleytt í fimmtán og hálfa klukku-
stund. Nú fór hann að hugsa um,
hvað gera skyldi. Allar undanfarnar
nætur höfðu tundurskeytabátarnir
farið um Fergusons-sund í leiðöngr-
um sinum. Fergusons-sund var hinum
megin við næstu eyju. Hann stóð upp,
tók eitt af skópörunum, setti gúmmí-
björgunarbelti um mitti sér og
skammbyssu við beltið. Síðan fór
hann úr buxunum og tók skipsluktina
með sér. Hann sagði: „Ef ég finn bát,
kveiki ég tvisvar á luktinni. Lykil-
orðið verður ,,roger“ og svarið verð-
ur „wilco“. Hann gekk til sjávar. Er
hann hafði gengið nokkur skref fann
hann til svima, en þegar hann kom
í sjóinn leið honum vel.
Það var snemma kvölds. Hann var
hálfa klukkustund á leiðinni til rifs-
ins umhverfis eyjuna. Um leið og
hann skreið upp á rifið sá hann móta
fyrir mjög stórum fiski í tæru vatn-
inu Hann kveikti á luktinni og fisk-
urinn skauzt þá í burtu. Það var farið
að dimma, þegar Kennedy staulaðist
yfir lónið og óð í mitti. Oft skar hann
sig í fæturna á hárbeittum kóröll-
um, steig ofan i gjótur og féll flatur
í lónið. Hann slangraði eins og drukk-
inn maður. Um klukkan níu kom hann
á enda rifsins gegnt Fergusons-sundi.
Þá fór hann úr skónum, batt þá við
björgunarbeltið og lagði út á sundið
Hann synti í um það bil eina klukku-
stund, þar til hann þóttist kominn
nógu langt til að ná sambandi við
tundurskeytabáta, sem kynnu að fara
um sundið. Hann tróð marvaðann og
hlustaði eftir vélarhljóði. Honum varð
mjög kalt, þar sem hann beið með
luktina í höndunum. Einu sinni, er
honum varð litið i vestur, sá hann
eldblossa, sem bentu til þess, að þar
færu fram einhver átök. Blossarnir
voru lengra i burtu en litla eyjan,
sennilega handan við Gizo. Kennedy
skildist, að tundurskeytabátarnir
hefðu, í fyrsta skipti í langan tíma,
kosið að fara í kringum Gizo í stað
þess að fara um Fergusons-sund. Bið-
in var aiveg vonlaus, og hann hélt af
stað til baka. Hann þurfti að leggja
á sig sömu gönguna yfir rifið og lónið
og lagðist svo til sunds i átt til litlu
eyjarinnar, þar sem menn hans biðu.
En sundið varð ekki eins auðvelt og
það fyrra. Hann var orðinn mjög
þreyttur, og straumurinn á milli eyj-
anna var nú stríður, og bar hann til
hægri af réttri leið. Hann sá, að hann
mundi ekki ná til eyjarinnar, svo hann
gaf ljósmerki og kallaði „roger,
roger“, til að gefa til kynna hver
hann væri.
Á strönd eyjarinnar b:ðu menn hans
eftirvæntingarfullir og vongóðir. Þeir
sáu ljósin og heyrðu hrópin og urðu
glaðir við, því þeir héldu, að Kennedy
hefði fundið bát. Þeir gengu út á rif-
ið og óðu út í sjóinn og biðu. Það
var kvalafullt fyrir þá, sem voru
skólausir. Þeir hrópuðu út í myrkrið,
en ekki mjög hátt, því þeir óttuðust,
að Japanar yrðu þeirra varir. E'inn
þeirra sagði: „Þarna var ljósblossi."
Nokkrum mínútum seinna sagði ann-
ar: „Það er ljós þarna hinumegin."
Sá þriðji sagði: „Við erum farnir að
sjá ofsjónir í þessu myrkri." Þeir biðu
lengi, en sáu ekkert nema maurildið
í sjónum og heyrðu ekkert nema
gjálfrið í öldunum. Þeir sneru
við, vonsviknir. Einn þeirra sagði í
örvæntingu: „Við berum víst beinin
hérna." Johnston sagði þá: „Blessað-
ur láttu ekki svona. Það er víst ekki
mikil hætta á, að þ úsálist hér. Ein-
ungis Þeir sem guðirnir elska deyja
á unga aldri.“
Kenncdy rak fyrir straumnum fram
hjá litlu eyjunni. Honum fannst sem
hann hefði aldrei lent í öðrum eins
vandræðum. En þó hafði hann ekki
enn gefið upp alla von Hann lét skóna
sökkva, en hélt áfram á luktinni, svo
honum yrði unnt að ná sambandi við
félagana. Þar kom að hann hætti að
synda. Honum stóð orðið á sama um
áframhaldið, hann barst með
straumnum og honum var mjög kalt.
Hugsunin var orðin sljó. Fyrir nokkr-
um klukkustundum langaði hann
ákaft til að komast til bækistöðvar-
innar á Rendova Nú fannst honum
það eitt skipta máli að komast til
litlu eyjarinnar, sem hann hafði yfir-
gefið þá um kvöldið. En hann reyndi
samt ekkert til að komast þangað,
hann einunigs langaði, langaði ósegj-
anlega mikið. Hann var orðinn al-
gjörlega utan við sig, og í langan
tíma barst hann áfram með straumn-
um i djúpri leiðslu eða svefni.
Niöurlag í nœsta blaöi.
44.
VERDIAUNAKROSKÁTA
VIKUNNAR
Vikan veitir eins og kunnugt er verð-
laun fyrir rétta ráðningu á kross-
gátunni. Alltaf berast margar lausnir.
Sá sem vinninginn hefur hlotið fær
verðlaunin, sem eru:
100 KRÓNUR.
Veittur er þriggja vikna frestur til
að skila lausnum. Skulu lausnir sendar
í pósthólf 149, merkt „Krossgáta“.
Margar lausnir bárust á 36. kros.s-
gátu Vikunnar og var dregið úr rétt-
um ráðningum.
GUÐJÓN VIGFÚSSON,
Húsatóftum,
Skeiðum, Árnessýslu,
hlaut verðlaunin, 100 krónur og má
vitja þeirra á ritstjórnarskrifstofu
Vikunnar, Skipholti 33.
Lausn á 39. krossgátu er hér aö neöan:
+ + + + M 0 D I R + 0 G + L + +
+ + + + + D + N E S L A B A s H
+ + + + G I N N I N G V A R M A
+ + + + E N G I + 0 A + R E í R
M E N N I N G + A T + N N N R G
ð S A T T E G I L + S A T T I R
Ð + P R + V + N E T T R U S L B
U M 0 AIL A N D I + U + S I L I
R E L L A + L S N A N + S U + Ð
A T E L J A + L U X A L + s 0 S
S T 0 F N + a H R J A L L + F L
T A N 0 A R F S D I N G + u N A
+ + + A U + A L + R + 0 S K I L
+ + M ö M M U L E I K U R + R 0
VIKÁN 25