Vikan - 23.02.1961, Qupperneq 14

í íbWMMMmSbH ,;'v y.'S,. ,.'tSr'-íj- dslfi
Penelópa gekk hægt upp stigann og settist þreytulega á óþægilegan körfu-
stól í litlu dagstofunni sinni. „Ó, hvað mér leiðist, leiðist, leiðist," sagöi hún
upphátt og stundi þungan. Það var ekki hægt annað en viðurkenna, að
þessi tilfinning var ekki að ófyrirsynju. Faðir hennar var sóknarprestur
hjá afskekktum söfnuði í héraðinu Suffolk. Þorpið hét Magna. Þar var auk
kirkjunnar og prestssetursins pósthús, krá. tíu kot og svo hið eina, sem
nokkuð kvað að: fallegur, gamall herragarður. Eina sambandið við umheim-
inn var strætisvagn, sem fór þrisvar í viku til Parva, sem var miklu stærra
þorp. Þar var járnbrautarstöð, og það var haft fyrir satt, að ekki væri með
öllu vonlaust fyrir harðgert fólk að komast með lestinni alla leið til Liver-
pool-strætis.
Faöir Penelópu hafði verið ekkill í fimm ár. Hann var af manngerð, sem
varla fyrirfinnst nú á dögum, — kreddufastur bókstafstrúarmaður, sem var
mótfallinn öllum skemmtunum. Kona hans hafði verið alveg að hans skapi,
auðmjúk og þolinmóð og hafði unnið mikið fyrir söfnuðinn. Honum fannst
sjálfsagt, að Penelópa fetaði i fótspor hinnar látnu móður sinnar án þess
að mögla. Og þar sem hún átti ekki annars kost, gerði hún líka það, sem
hún gat. Hún skreytti kirkjuna fyrir jólin og uppskeruhátíðirnar. Hún stjórn-
aöi fundum mæðrafélagsins, heimsótti gamlar konur og spurðist fyrir um
liðan þeirra ... Svona stritaði hún alla daga og mátti aldrei fara neitt út
að skemmta sér. Presturinn var algerlega á móti því, að konur héldu sér
til. Hún greiddi hárið slétt upp frá enninu. Að hún bæri skartgripi, kom ekki
til mála, það hefði faðir hennar talið vera beinustu leiðina til vitis. Hún
hafði oft, þegar tækifæri gafst til þess, reynt að öðlast meira frjálsræði, en
árangurslaust. Faðir hennar gat alltaf fundið málshætti i biblíunni, sem
sönnuðu, að óskir hennar væru syndsamlegar. Hann var mjög hrifinn af
Opinberunarbókinni, sem hann sagðist lesa meira sér til sáluhjálpar en
fróðleiks.
Skömmu eftir lát móðurinnar kom umferðarleikflokkur til Magna, og
Penelópa spurði föður sinn, hvort hún mætti fara að sjá Það. Hann svaraði:
„Sá, sem gleðst yfir hinu illa, mun deyja, en sá, sem stenzt freistingarnar,
hlýtur kórónu lífsins."
Það komst upp, að hún hafði einu sinni talað nokkur orð við hjólreiða-
mann, sem átti leið um þorpið og bað hana að vísa sér veginn til Ipswich.
Faðir hennar varð mjög æstur og sagði: „Blygðunarlaus kona smánar bæði
föður sinn og eiginmann, og þeir ættu báðir að íyrirlíta hana.“ Þegar hún
mótmælti og sagði, að þetta hefði verið alveg saklaust, sagði hann, að hún
fengi ekki að fara ein síns liðs út í þorpið, ef hún bætti ekki ráð sitt. Og
til að leggja enn betur áherzlu á þetta kom hann með málshátt úr bibliunni:
„Sé dóttir þín léttúðug, þá gættu hennar vel, svo að hún lendi ekki á
glapstigum.“
Penelópa var mikið gefin fyrir hljómlist og langaði til að eignast píanó,
en faðir hennar taldi það óþarfa og sagði: „Vín og tónlist. veita mikla gleði,
en vizkan er þó öllu æðri."
Þessi fimm ár, sem voru liðin, síðan móðir hennar dó, höfðu næstum þvi
gert út af við Penelópu. Þegar hún var tvítug, rofaði Þó örlítið til. Eigandi
herragarðsins, frú Menteith, sem var vel efnuð, bandarísk kona, kom aftur
til herragarðsins, sem hafði staðið auður í nokkur ár. Hún hafði farið með
manni sínum til Ceylon, en komið aftur til að sjá um skólagöngu sona sinna
og leigja út herragarðinn. Prestinum var ekki mikið um hana gefið, þar
sem hún var glaðvær, vel klædd og að hans dómi nokkuð mikil heimskona.
En sökum þess að tekjurnar af herragaxðinum voru langstærsta framlagið
til framfærslu kirkjunnar, fann hann texta i Opinberunarbókinni, sem fjall-
aði um, hve heimskulegt það væri að styggja hina ríku, svo að hann bannaði
dóttur sinni ekki að umgangast hina lifsglöðu konu.
Penelópa hrökk upp úr hinum döpru hugleiðingum sínum við, að barið
var á útidyrnar með gamla dyrahamrinum, og þegar hún kom niður, stóð
frú Menteith á tröppunum. Frú Menteith sagði nokkur vingjarnleg orð við
Penelópu, og hún komst við, er hún sá, hversu mjög það gladdi ungu stúlk-
una. Hún virti hana fyrir sér og kom auga á eiginleika hjá henni, sem
hvorki stúlkuna sjálfa né nokkurn í söfnuðinum hafði órað fyrir.
„Vina mín,“ sagði hún, „ef þú aðeins fengir leyfi til að halda þér svolítið
til, gætirðu verið dásamlega falleg.“
„Ó, frú Menteith,“ sagði stúlkan, „þér eruð auðvitað að gera að gamni yðar.“
„Nei,“ sagði konan, „mér er alvara, og ef mér tekst að leika á föður þinn,
skal ég sanna það.“ Eftir að þær höfðu rætt málið dálitla stund, ákváðu
þær, hvað gera skyldi.
Nú kom séra Colquhoun inn, og frú Menteith sagði: „Kæri séra
Colquhoun, mig langar til að vita, hvort þér gætuð séð af dóttur yðar einn
dag. Ég þarf að fara til Ipswich ýmissa erinda, og Það væri óþolandi leiðin-
legt fyrir mig að vera alein allan daginn. Þér gerið mér mikinn greiða, ef
þér leyfið dóttur yðar að koma með mér í bílnum."
Faðir hennar var mjög strangur bók:
skaparauglýsingu í blað, en baðst un<
ur atburður