Vikan - 20.04.1961, Qupperneq 20

ÍM^dt^ah -
Frrnicoise d £au\loitoe
ýtt undir hurðina, með gólfinu, og hvítt umslag
kom þar í Ijós. Hann var að Því kominn að beygja
sig og taka það upp, en sá sig um hönd í tíma.
Slíkt hefði vitanlega komið upp um hann.
Umslagið hafði rifnað upp að nokkru, Þegar
þvi var ýtt inn fyrir. Næst kom í ljós pappírsblað,
sem bersýnilega hafði verið rifið úr vasabók, og
nokkur orð hripuð á það í flýti. Svo virtist því
sem umslagið sjálft hefði eitthvað annað en orð-
sendingu að geyma.
Alain var sjónskarpur; þegar hann virti fyrir sér
umslagið, þar sem Það lá á gólfinu, þóttist hann
geta greint að í því voru peningaseðlar allmargir.
„Forvitnilegt!" hugsaði hann með sér.
Hann beið ekki heldur boðanna, Þegar hann
heyrði fótatak hins ósýnilega gests. fjarlægjast;
þreif til umslagsins og reif það upp. 1 Því reynd-
ust vera tvö knippi af 10,000 franka seðlum. tíu í
hvoru knippi.
„Hamingjan góða!" varð Alain að orði, og nú
lét hann eftir sér að hnerra.
Ánægður og furðu lostinn í senn tróð hann seðl-
unum i vasa sinn, klæddist í skyndi, rakaði sig
siðan vel og vandlega, Því að Pétur hafði skilið
raktæki sín eftir á hillu fyrir ofan handlaugina.
Að þvi búnu hélt hann út, stökk ofan stigana;
kom við í krá og fékk sér hressingu; hélt síðan
út í borgina.
Hálfri klukkustund síðar var hann kominn
heim til Mic að segja henni fréttirnar. Bob lá á
gólfinu og rótaði í hljómplötuhrúgunni; M!ic roðn-
aði, þegar Alain kom inn úr dyrunum. En Alain
var í allof æstu skapi til þess að hugsa að slikum
smámunum sem návist úthverfabúans.
„Viljið þið sjá hvað ég hef keypt mér!“ sagði
bann og strauk svarta leðurúlpuna að lokinni
sögu sinni.
í»au Mic og Bob spertu upp augun eins og börn,
sem hlusta á álfasögu.
„Furðulegt!" varð Bob að orði.
„Hvað á allt þetta eiginlega að Þýða?" hugsaði
Mic upphátt.
Ekkert þeirra hlustaði á tónlistina af hljóm-
plötunni, sem hringsnerist á spilaranum.
M'c áttaði sig von bráðar og náði i vískýið.
„Fáðu þér hressingu, Alain. Þú hefur gott af
því!" sagði hún. „Síðan væri gaman að finna
lausn gátunnar."
„Ég get ekki ráðið han-a," svarið Alain og spil-
aði. „Gaman að vita hve mikið hann fær i allt."
„Við skulum athuga orðsendinguna betur!"
Mic tók pappírsblað og las upphátt: „Bíddu
rólegur þangað til í kvöld, og vitjaðu þess sem
eftir er í Pergola klukkan tíu. M. Félix."
„Þetta er öldungis eins og í glæpasögu!" varð
Bob að orði. „Hver getur þessi M. Félix verið?"
„Það er nú það!"
„Kannski er þetta bara brella!" sagði Bob.
„Og seðiarnir falsiðir!" bætti Mic við.
En Alain sagði aðeins: „Óhugsandi!" um leið
og hann kastaði bandarískum s'garettupakka upp
í loft'ð, greip hann og klappaði óopnuðum viský-
pelanum í úlpuvasanum.
„Ég skal vera búinn að eyða fjórtán þúsund
frönkum áður en klukkustund er liðin!"
„Það er auðvitað spennandi." Varð Bob að orði,
„það verð ég að v:'ðurkenna — on heldur kjána-
legt."
„Nema hvað?" sagði Alain. „Þið, sem hafið alls-
nægtir, veitið ykkur alla hluti í orði; en á borði
— nei, þá er ykkur öllum lokiö!"
„Þú ert við sama heygarðshornið," maldaði
Bob í móinn. „En segðu mér þó eitt ■—• hvers
vegna viltu ekki leika leikinn á enda?"
„Vegna þess að ég er við annað bundinn klukk-
an tíu í kvöld og ég geri mig ánægðan með Það,
sem ég hef þegar fengið. Ég hef sagt ykkur það
hvað eftir annað, að peningar eru mér einskis
virði!‘
„Megum við þá hirða það, sem í vændum er?“
spurði Mic og sjáöldur hennar þöndust út.
Alain laut henni með uppgerðar riddara-
mennsku. „Ásamt blessun minni, þið ástföngnu
dúfur!"
„Þið gleymið því," mælti Alain hæðnislega, „að
þessir peningar eru Pétri ætlaðir!"
Mic yppti öxlum. „Hann er ekki viðstaddur til
að taka á móti þeim. Ekki er það í okkar verka-
hring að gæta þeirra fyrir hann, eða hvað?" Svo
sneri hún sér að Alain og sagði ákveðin! „Ég
fer í kvöld!"
Alain leit á Bob og benti á hana: „Það er þó
að minnsta kosti töggur í henni!"
„Glæsibíll!" mælti hún og hló við. „Glæsilegasta
farartæki, sem hugsast getur!" Hún stökk upp á
legubekkinn, tók svæflana og grýtti þeim, hristi
Bob allan og skók og hló enn. „Bíllinn, sem ég
sagði þér frá! Mig hefur dreymt um hann öllum
stundum síðan ég sá hann!"
, Hvers konar bíll er það?“ spurði Alain.
„Tveggja sæta Jagúar! Dásamlegar línur. Roger
verður briálaður!"
Alain virti Þau fyrir sér, þar sem þau byltust
um á legubekknum.
„Skoðarðu þetta ekki í helzt til rósrauðu Ijósi?"
snu.rði hann rólega.
..Hví þá það?"
Rödd Bobs var þrungin innilegri ástúð, þegar
hann tók í sama strenginn. „Þú hefur ekki neina
hugmynd um í hvað Þú ert að ráðast, Mic. Gættu
að bér!"
,,Það er einmitt það, sem gerir þetta svo spenn-
andi! Þú ert ekki sérlega hugrakkur, hjartans
vinurinn minn!"
í sömu svifum var barið að dyrum og konan,
sem húsið átti. hrópaði skrækri röddu: „Síminn!"
..Og bá get ég líka greitt henni húsaleiguna!"
brópaði Mic enn um leið og hún brá sér út um
dvrnar.
Á meðan hún var að tala í símann. festi Alain
hvöss augun á Bob og stakk höndunum djúpt í
ú'nuvasana.
..Þe'r eru víst ekki mikið fyrir það í út-
hverfunum að taka á sig áhættu," mælti hann
iágt.
,.V<ð erum ekki heldur sérlega hrifnir af sport-
b'i.um.“ svaraði Bob, rólega en dálítið stuttur í
spunn
Þvk'st vita það. Þeir láta.sér duga virðulega
ít"1skyldubíla!“
Mm ♦a!nði í símann frammi á ganginum. ..Hvar
UafiiT-pi’i nlið manninn? Maður mætti halda að
bifT I"nn-pgi t!l að hitta mig, eða öllu heldur mig
h'a! Nei. ég er á viðskiptaráðstefnu."
P-'b yppti öxlum. Tók viskvflöskuna ofan af
r-inhillurmi og skenkti sér í glas til að láta líta
svo út sem hann veit.ti ekki simtali vinstúlku
s’nnar neina athygli.
. .Tá, já!“ hélt hún áfram. „Klíkan er allt í einu
orðin svo ið.iusöm, skilurðu!"
Alain virti fyrir sér svipbrigðin á andliti Bobs
og glotti.
„Ég hef afráðið ákaflega mikilsvert stefnumót
klukkan tíu," hélt Mic áfram í símanum. „En
seinna í kvöld, ef Það er í lagi. . . 1 hljómplötu-
verzluninni klukkan tólf á miðnætti, stundvislega!'
Segjum það þá. Bless, elskan! Bless þangað til!"
„Ætlarðu að láta hana fara eina síns liðs?"
spurði Alain með meinlegri uppgerðarhæversku.
„Við erum ekki komin í hjónabandið enn,“ svar-
aði Bob, sem hafði fölnað litið eitt.
„Þú misskilur mig,“ sagði Alain. „Ég átti við'
stefnumótið klukkan tíu!"
Bob, sem sá að hann hafði gefið þarna högg-
stað á sér, stóð með viskýglasið í hendinni. Það'
hristist dálítið. Mic var nú komin inn aftur. „Vit-
anlega fer ég með henni!" sagði hann ákveðinn.
„Já, þú mátt ekki fyrir nokkurn mun verða
af þeirri skemmtun!" hrópaði Mic. „Jagúarinn
minn! Glæsilegasti sportbíllinn minn! Nú rætist
sá draumur!"
Bob tók orðsendinguna og las hana einu sinni
enn. „Við höfum enga hugmynd um hvers hann
muni krefjast fyrir peningana," sagði hann. „Við'
höfum ekki hugmynd um hvað við eigum að
segja við hann. Og meðal annars — hvernig eig-
um við að fara að því að bera kennsl á þennani
M. Félix?"
Þau litu spyrjandi hvert á annað.
NlUNDI KAFLI.
Það var ærið mislitur söfnuður, sem sótti veit-
ingahúsið „Pergola," — verzlunarmenn, elskend-
ur, úr sér gengnar vændiskonur, piparsveinar,
sem allir virtust þar einna erinda, stóðu þar í
einni kös við skenkiborðið. Staðurinn var skugga-
legur, gestirnir ískyggilegir, andrúmslofltið ó-
hugnanalegt. Það virtist þó ekki hafa nein áhrif
á Mic, þar sem hún stóð rétt fyrir innan þröskuld-
inn og svipaðist um. Bob stóð fyrir aftan hana og
virti fyrir sér umhverfið. Stigi lá upp i veitingasal-
ina á efri hæð.
„Hvernig eigum við að bera kennsl á hann?"
mælti Bob lágt.
„Við förum upp og sjáum til," svaraði hún.
Bob brosti og virtist hafa sætt sig við að það
yrði hún, sem hefði forystuna.
„Láttu mig að minnsta kosti um alla samninga,"
hvíslaði hún, þegar þau gengu upp stigann.
„Þú þarft ekki að óttast Það, að ég fari að
grípa fram í fyrir þér.“
Þau svipuðust um í salnum á efri hæðinni;
tveir símaklefar, borð og bekkir í básum, nokkrir
gestir.
„Jæja, hvar er hann þá?“ spurði Bob glettnis-
lega.
„Sjáum til, það kemur strax á daginn," svaraði
Mic og gekk inn i annan símaklefann. „Bíddu
þarna, svo ég geti séð aðdáun þina."
„Hvað ætlastu fyrir?"
Hún tók talnemann, lézt ætla að hringja, hlust-
aði og horfði út um dyrnar. Um leið og þjónn-
inn gekk framhjá, kom hún fram i klefadyrnar
og hélt hátt talnemanum. . . „Það er spurt eftir
M. Félix," sagði hún við þjóninn.
Þjónninn varð hálfhvur.isa við, leit á víxl á
stúlkuna og talnemann og raælti s'ðan stundar-
hátt: „Símtal við M. Félix!"
Bob, sem stóð nú við hlið henni, lét í Ijós að-
dáun sína með Því að taka þéttingsfast um arm
henni. „Ég vona bara að þetta snilldarbragð þitt
beri tilætlaðan árangur!" hvíslaði hann.
ZO VUCAN