Vikan - 21.09.1961, Blaðsíða 18

:í •■'
Ný tízkuverzlun
Flestar konur muna eftir litlu tízkuverzluninni. sem
var opnuð í Pósthússstrreti fyrir u. þ. b. ári. Fæstar
vissu, hvað hún hét. Hún var bara þarna á milli P. Ó.
og London, og bær komust að raun um, að þarna var
eitt smekklegasta úrval bæjarins af undirfötum. Og
verzlunin færðist stöðugt í aukana, jók vöruval til muna
(flestar muna eftir garninu, sem fékkst bar), og þar
kom, að húsakynnin dugðu ekki lengur. verzlunin óx
upp úr þeim. og var það ekki nema eðlilegt, þar sem
þau voru 10 fermetrar.
Nú hefur verzlunin opnað í annað sinn og það i 80
fermetra húsnæði og nefnist Dðmudeild London. Verzl-
unin er þrátt fyrir það á saraa stað, galdurinn er i því
fólginn, að kjallarinn hefur verið innréttaður mjög ný-
tízkulega og smekklega, en teikningu af innréttingunni
gerði Halldór Hjálmarsson. Allt og sumt, sem viðskipta-
vinir þurfa að gera, er að labba niður stigann og þá
geta þeir valið úr kjólum, undirfötum, peysum, sokkum,
blússum, ullargarni og fjölda annarra hluta. Verzlunin
hefur aðallega upp á bandarísk undirföt að bjóða. Uppi
verður mikil áherzla lögð á sokka, og verður reynt
að hafa sem mest úrval af þeim og hafa þá sem ódýr-
asta.
Verzlunarstjóri er Fanney Helgadóttir, en eigandi er
Ketill Axelsson, sem jafnframt er eigandi tóbaksbúðar-
innar London. Vafalaust munu flestar konur fagna þess-
ari verzlun, sem framvegis mun reyna að hafa einungis
hið bezta á boðstólum, og jafnframt mun hún að okkar
dómi stuðla að auknum menningarbrag á verzlunum
hér, bæði um innréttingu og afgreiðslu. +
Ein hárgreiðslustpfan enn, Perma, var að opna, en þar sem okkur
fannst við hafa heyrt nafnið áður, gerðum við okkur ferð inn eftir.
Jú, mikið rétt, stofan hafði starfað í 2 ár, en ekk5 fengið leyfi til að
opna formlega vegna ónógra húsakynna. En nú hefur hin myndar-
legasta viðbygging bætzt við húsið að Garðsenda 1. En þar biia
þau hjónin Arnfríður ísaksdóttir, sean jafnframt er eigandi hár-
greiðshistofunnar, og maður hennar, óskar Ólafsson málarameistari.
Við spyrjum Arnfríði nokkurra spurninga, meðan Ijósmyndarinn
smeliir af.
— Hvernig hefur starfsemin gengið, Arnfriður?
— Alveg prýðileg-a, ég hef varla við. Fyrst ættaði ég nú ekki að
starfa, fyrr en allt væri komið í lag, en það var alltaf verið að
biðja mig að leggja o.s.frv. Nú erum við fjórar á stofunni, tveir
lærlingar, og höfum nóg að gera.
— Er ekki mikil eftirspurn eftir að komast i læri?
— Jú, mikil ósköp, síminn þagnar varia, og svo verður maður
PERMA
margar hárgreiðslustofur starfandi í bænum?
— Þær eru liklega ura 30 fyrir utan það, sem er í heimahúsum.
— Og alis staðar er nóg að geTa?
— Já, það hefur aukizt svo mikið, að konur láti hugsa nm hár
sitt, og þær sýna miklu meira vit og skilning á þessu en áður.
— Hver er nú aðaltizkan sem stendur?
— Ja, það er stutt hár, það láta allir klippa sig. Og svo er skol-
að og þá helzt upp úr rauðieitu. Litanir eru að mestu leyti úr sög-
unni og sömuleiðis „túberingarnar".
— Hvað er ykkur hárgreiðslukonunum verst við, þegar konur
koma til ykkar, — ég meina, hver er aðalvitleysan, sem þær gera?
— Að láta klippa sig hjá rakara, held ég. Okkur er meinilla við
það. Annars legg ég svo mikið upp úr klippingum og hef meðal annars
sérhæft mig i barnaklippingum.
— Við hverju vildurðu svo helzt vara ungar stúlkur i sambandi
við hársnyrtingu?
— Það er að nota hárskol mikið eða réttara sagt láta það
liggja lengi í. Þessi skol eru yfirleitt miklu sterkari en þær gera
ráð fyrir. Og t.d. Poiy Color er miklu sterkara en það er auglýst
vera.
Við þökkum Arnfriði fyrir góðar upplýsingar og stöndumst freist-
inguna að láta klippa okkur, þegar við göngum fram hjá glaesileg-
um nýklipptum dömum, sem koma í ljós undan þurrkhjálmunum.
helzt að taka alla i fjöl-
skyldunni lika. Það bæt-
ist ein við í haust,
frænka min.
•— Hvað ætli séu
Arnfríður ísaksdóttir.
Hinn enski listfræðingur, Sir
Kenneth Clark, var baöinn um að
skilgreina hinar ýmsu stefnur
málaralistarinnar og gerði það
svona: Það má skipta málurum í
fimm flokka — þá, sem mála það
sem þeir sjá — þá, sem mála það
sem þeir halda að þeir sjái — þá,
sem halda að þeir sjái það, sem
þeir mála — þá, sem halda, að
þeir máli það sem þeir sjá — og
þá, sem halda, að þeir máli.
Þessir fræknu veiðigarpar heita
örn Oddgeirsson og Þór Fannar,
báðir kaupamenn í Hallgeirsey í
Landeyjum. Þeir standa þarna
berfættir á Landeyjarsandi og
hampa bráðinni, og satt að segja
munar ekki miklu á stærðinni.
Selina rotuðu þeir með spýtum;
það hlýtur að vera nokkuð kostu-
FÓLK Á FÖ
1B VIKAN