Vikan - 21.09.1961, Blaðsíða 38

BORNUNUM
AÐEINS VEL
LIÐUR ÞVI
I SKÓLANUM
• AB ÞAU KUNNI LEXÍURNAR
• AÐ ÞAU SÉU HREIN
• AD ÞA9 SÉU SNYRTILEG
TIL FARA
VÉR GETUM SÉÐ
BÖRNUM YÐAR
FYRIR VÖNDUÐUM,
HLÝJUM OG
SNYRTILEGUM
SKÓLAFATNAÐI.
LEITIÐ TIL OKKAR.
AUSTURSTRÆTI
HVORKI KADILJAKUR NÉ
LOÐFELDUR. . . .
Marín beið beirra í setustofunni.
— Við vorum að því komin að
senda hjálparleiðangur út af örkinni,
sagði hún. — Hvar í ósköpunurn hafið
þið haldið ykkur?
— Við vorum að koma þaki á sól-
skýiið, svaraði Lísa létt I máli og
hélt út I eldhús til þess að vita, hvað
kvöldmatnum liði.
í niðamyrkri? spurði Marín tor-
tryggnislega, en kom um leið auga
á handritið, sem Cleveland var með
undir hendinni. — Ertu enn með leik-
ritið? spurði hún undrandi.
— Já, það var endursent, svaraði
hann.
Hún starði á hann. — Endursent?
Hvers vegna?
—Þeir höfðnuðu því. Eg verð að
endursemja það. Við Lísa ætlum að
vinna að, því í sameiningu.
Marín starði á hann. — Endursent?
En, . . . ég skil þetta ekki.
Fyrir þremur klukkustundum hafði
hann ekki heldur skilið það. Þá hafði
hann staðið sem lamaður af von-
brigðunum. En Lísa hafði komið hon-
um þar til hjálpar. Og nú gat hann
sagt frá þessu eins og ekkert væri, —
jafnvel í léttum tón.
— Leikritið er algerlega misheppn-
að, sagði hann. — Mér var það bara
ekki ljóst, en umboðsmaðurinn var
ekki lengi að sjá það. Satt að segja
hafði hann meir en lítið við það að
athuga, og Lísa er honum þar sam-
mála. . .
— Hvaða vit, heldurðu, að Lísa
hafi á þess háttar? spurði Marin
■ óbolinmóð. Ekki það, að Marín fyndi
til neinnar afbrýðisemi, en henni
fannst það bara fjarstæða, að Lísa
væri spurð ráða í þessu efni. Hins
vegar var bað sú staðreynd, að leik-
ritinu hafði verið hafnað, sem kom
henni úr jafnvægi. Hún gat ekki
trúað bví.
— Attu þá við, að leikritið verði
ekki tekið til sýninga?
Cleveiand svaraði ekki strax. Ein-
hvern t.irna mundi hann hafa látið
hiartsýnina ráða og sagt, að það yrði
feiknasigur, begar hann væri búinn að
endursemja bað, en nú vildi hann ekki
hætta á neitt.
— Ég veit bað ekki, fyrr en ég
hef endursamið það.
Marínu fannst sem hún stæði á ör-
iitium hólma, sem öldurnar' brytu
undan fótum hennar. Fyrst leikrítið
var ekki tekið til sýninga, yrði ekki
um að ræða neina frumsýningarveizlu,
og bá gerðist þess ekki þörf, að hún
kevpti glæsilega, græna kjðlinn, sem
«tti að verða tákn þess, að það væri
hi'n. sem . . .
Hún reyndi að taka í sig kjark
Auðvitað vrði leikritið tekið til sýn-
inva. .annað eat ekki komið til máia.
Það gat ekki komið fvrir. að þeir
höfnuðu leikriti eftir Victor Cleve-
land. Það burfti kannski einhverra
smáiagfæringa við. — enda þótt henni
,'bætti hart að verða að viðurkenna
_,bað. Þetta hlutu Hka að hafa orðið
ihenum mikii vonbrigði. sárari en hann
>j|víldi vera láta. þvi að henni virtist
i gerbrevttur maður á eftir Hann
■I Jsýndist eldri fvrir áhyggjusvipinn. . .
Og ailt í einu gekk hún til hans
eg vafði örmum um háls honum —
Láttu bett.a ekki á þig fá, ástin mín,
hvislaði hún.
FramhalcL l nœsta blaSi.
Forstióri á Langasandi.
Framhald af bls. 9.
— Ertu líka samþykkur því að
láta forsetann hafa þetta mikil völd,
sem forseti Bandarikjanna hefur?
—• Mér finnst alveg sjálfsagt, að
hann hafi mjög mikil völd, að hann
sé kosinn á þennan hátt, sem við
gerum, og að hann sé i rauninni
forsætisráðherra. Ég held, að stjórn-
Sputnik
véUn
Heildsölubirgðir
Eiríkur Ketílsson
Garðaratræti 2.