Vikan - 21.09.1961, Blaðsíða 33

allsnakinn og skjálfandi. Hann
starði út í myrkrið, — og fyrr en
varði sá hann, hvar hinn óði ber-
serkur gægðist upp um þakgluggann.
Það yarð því miður ekki
i efa dregið, enda þótt hann sæi
hann aðeins sem óljósan skugga. Og
hann þóttist vita, á hverju hann
mætti eiga von.
Og þá hafði hann eiginlega látið
skelfinguna hlaupa með sig í gön-
ur . . . Allsnakinn skreið hann á
fjórum fótum, eins hratt og hann
mátti, eftir mænin’um, unz hann
komst á bak við reykháfinn. Raun-
ar hafði hann fyrst skriðið lengra,
allar götur þangað til hann sá götu-
ljósin fyrir neðan þakbrúnina; en
þá sundlaði hann, sneri við og á-
kvað að leit fylgsnis bak við reyk-
háfinn. Kannski mundi berserkur-
inn ekki koma auga á hann þar.
Nei, hann gat ekki talið sig óhult-
an þar, hugsaði hann. Það var ekki
nema um eitt að velja, — hann varð
að leita fylgsnis niðri í reykháfn-
um, — í sjálfum reykganginum. Og
sem sagt, hann skreið þarna alls-
nakinn niður í sótið og hélt báðum
höndum dauðahaldi í reykháfsbrún-
irnar. Og þarna hékk hann eins og
hangikjötsskrokkur, og ylurinn frá
ltulnuðum aringlóðum ornaði köld-
um líkama hans. Hann þóttist mega
telja sig öruggan þarna, og eflaust
mundi berserkurinn snúa við, þegar
hann gæti hvergi komið auga á hann
á þakinu. Það var því ólíklegt, að
hann yrði að hafast þarna við leng-
ur en góðu hófi gegndi.
En einnig sú von brást.
NDARTAKI siðar var ber-
serkurinn nefnilega kominn
þarna að reykháfnum. Og
það var síður en svo, að
æðið væri af honum runnið. Hann
hafði tekið sér barefli að yopni,
þegar hann hóf eltingarleikinn,
digran göngustaf, sem hann hefur
eflaust gert sér vonir um, að hann
fengi tækifæri til að láta dansa þung-
um skrefum á hausamótum friðils-
ins. Eflaust hefur hann fylgzt með
ferðum hans uppi á þakinu lengur
en hinn grunaði. — Þótt myrkt væri,
var auðgrillt í nakinn skrokk hans
á ekki lengra færi, og trúlegt er, að
berserkurinn hafi glott, þegar hann
sá náungann, sem hann fyrir nokkr-
um mínútum hafði komið að í örm-
um eiginkonunnar, flýja niður i sót-
ugan reykganginn. Vist er um það,
að hann hélt rakleitt að reykháfn-
um, og þar sem hann náði illa til að
berja friðilinn í hausinn með stafn-
um, lét hann höggin i þess stað
dynja miskunnarlaust á fingrum
hans án þess að skeyta hinum aug-
ljósu afleiðingum hið minnsta.
Og vesalingurinn allsnakti veinaði
og bað sér vægðar og hefur eflaust
heitið því að syndga aldrei framar.
En hér dugði ekki nein iðrun eða
yfirbót. Fingur hans lömuðust al-
gerlega við höggin, réttust upp, og
allsnaltinn likaminn, sem þegar var
eitthvað farinn að kámast af sótinu,
hvarf skyndilega niður í myrkra-
djúp reykgangsins eins og flekkuð
og fordæmd sál niður i hin yztu
myrkur, .... lirapaði, unz hann
nam staðar í sjálfheldu sótþrengsl-
anna. . .
Það var þá, að gamla konan
hringdi öðru sinni til þeirra á lög-
reglustöðinni og tjáði þeim, að dul-
arfull fyrirbæri væru greinilega að
gerast í húsinu.
Og þar hafði hún rétt fyrir sér, —
að minnsta kosti að vissu leyti.
Presturinn og stúlkan.
Framhald af bls. 13.
að ég geti veitt yður einhverja að-
stoð.
—- Eg veit það, sagði hún þakklát.
Ég veit, að þetta er heimskulegt af
mér. Mér finnst bara, að ég sé svo
hjálparvana án yðar.
— Það er sennilega ímyndun yðar,
maldaði hann í móinn. Þér styrkizt
dag frá degi; — í rauninni þurfið þér
min ekki lengur við.
— Jú, og meir en yður grunar,
mælti hún af einlægni.
Einn af þjónunum bar að í þessu.
— Leyfi mér að tilkynna ungfrúnni,
að herra Stefán er kominn, mælti
hann hátíðlega.
Eva hristi höfuðið.
— Ég vil ekki líta hann augum,
sagði hún hranalega. Við þann mann
á ég ekki neitt vantalað.
Presturinn lagði höndina á öxl
henni.
—■ Ekki of fljótfær, ungfrú Eva,
mælti hann róandi. Lofið mér því að
reyna að skilja og fyrirgefa.
Augu þeirra mættust eitt andar-
tak. Svo hraðaði hann sér á brott án
þess að segja fleira, en ungfrú Eva
horfði á eftir honum með tárin í aug-
unum.
Andartaki síðar var Stefán kom-
inn út til hennar. Hann kyssti á hönd
henni og tók sér sæti á stólbríkinni.
— Hvaða erindi áttu hingað?
spurði hún kuldalega.
— Þarftu að spyrja?
— Ég veit ekki betur en öllu sé
lokið okkar I milli, svaraði hún. Þú
virðist una þér ágætlega i Róma-
borg, . . . njóta lífsins í rikum mæh. . .
— Eg þykist vita, að þú hafir séð
myndirnar í blöðunum, mælti hann
gremjulega. En á þeim er ekki
minnsta mark takandi, — það get ég
fullvissað þig um.
— E'kki er ég að ásaka þig. Ég
fagna því, að þú skulir hafa fundið
það, sem þér er að skapi.
— Þú lætur eins og ást okkar hafi
ekki neitt gildi.
—■ Hver er kominn til að segja, að
þar hafi ekki einungis verið um vin-
áttu að ræða? spurði hún.
— Það varst Þú, sem vildir, að ég
færi til Italíu. . .
— Var þér ekki fyrir beztu að slita
þig frá þesgu öllu? Ég skil alls ekki,
hvaða erindi þú átt hingað aftur.
Hann leit ásakandi á hana. —
Hertha sagði, að þér væri að batna.
—■ Og þá komstu. Það er fallega
gert, en ég er hrædd um, að þú verðir
fyrir vonbrigðum. Ég get ekki gengið
enn, —• get það ef til vill aldrei. . .
Framhald í næsta blaði.
Hmar formfögru og
klassísku Weslock hurð-
arskrár, eiga miklum og
vaxandi vinsældum að
fagna. Þær sameina 3
höfuðkosti framleiðsl-
unnar, eru vandaðar,
fallegar og öruggar.
K.Þorsteinssoii t (t.
Tryggvagötu 10.
Sölustaðir i Reykjavík:
J. B. PJETURSSON,
A u- u 4
• Y ‘ IN' iVÖRl h h:
Svona, svona, ungfrú góð. Ekki svona
mikið í einu! Sjáðu bara hvernig
mamma fer að: Lítið i einu en oftar.
En þú hefir rétt fyrir þér — maður
byrjar aldrei of snemma á réttri húð-
snyrtingu. Mamma þín hefir líka frá
æsku haft þessa reglu: Nivea daglega.
Gott er að til er NIVEA !
Ni. sa inniheldur Euce-
rit — efni skylt húðfit-
unni — frá því stafa
hin góðu áhrif þess.
ViKAN 33