Vikan - 14.06.1962, Blaðsíða 21

Ha, hvað segið þér við þessu?-------Ekkert.
Nei, auðvitað ekki, þér getið ekkert sagt. —
Þarna eru dyrnar, komið yður út á stund-
inni, og í stærðfræðitima skuluð þér ekki
láta sjá yður næsta hálfan mánuð.
Klukkan var að verða tvö eftir miðnætti,
allir virtust vera í fasta svefni 1 skólahúsinu.
Það var þó e-inn maður, sem ekki hafði löng-
un til að sofa. Hann tá glaðvakandi í rúmi
sinu og hugsaði.
Þessi maður var Grimur Þorkelsson, og
sjálfur var hann ekki svo lítið hissa á þessu
háttalagi sínu, þvi hann var á þeirri skoðun,
að menn hefðu síður en svo gott af að hugsa
of mikið, en það er svo annað mál, að það
gat komið sér vel að geta lagt höfuðið í
bleyti stöku sinnum, ef þannig stóð á.
— Hann tók aldeilis upp i sig, karlsauð-
urinn, tautaði liann, milli samanbitinna tann-
anna. — Það gæti svo sem verið ómaksins
vert að gefa honum smá ráðningu og iækka
í honum þennan leiðinda rembing.
Grímur lá enn góða stund og hugsaði málið,
loks vatt hann sér fram úr rúminu og tók
að hrista Óiaf herbergisfélaga sinn, sem auð-
vitað svaf svefni hinna réttlátu, og var allt
annað en hrifinn af að iáta vekja sig svona
fyrirvaralaust.
— Reyndu að hressa sig upp Ólafur og það
fyrr en seinna, ég þarf að biðja þig að að-
stoða mig lítilsháttar.
Ólafur pirði hálfluktum augunum á félaga
sinn, og muldraði:
— Um hvað ertu eiginlega að þvæla
mannfjandi?
— Vaknaðu, þá skal ég segja þér það.
— Þú þarft ekki að halda, að ég fari að
rífa mig upp um miðja nótt, til að hjálpa
þér að fremja eitthvert axarskaftið, og mæta
svo grútsyfjaður i stærðfræðina i fyrramálið.
— Hafðu ekki áhyggjur af því, sagði
Grímur hughreystandi. — Bezt gæli ég
trúað, að stærðfræðikennslan yrði með
iélegra móti á morgun, ef hún fellur þá
ekki alveg niður.
Nú tók Ólafur að leggja við hlustirnar.
Þetta var sannarlega dularfullt. Það leit
helzi út fyrir að Grímur hefði i hyggju
að ráða kennarann af dögum. Það gat vel
verið þess vert að fylgjast með kauða
og sjá livað hann ætlaðist fyrir.
Þeir klæddu sig i sloppa og inniskó, og
læddust iiljóðlega niður stigann. Grimur
stefndi beint að herbergisdyrum yfirkenn-
arans og Ólafur sem tæpiega vissi hvað
til stóð, fyigdi í humátt á eftir.
Grimur barði nokkur ákveðin högg á
hurðina, og brátt heyrðist syfjuleg rödd
kalla fyrir innan: — Hver er þar?
— Þér verðið að fara á fætur og það á
stundinni, kallaði Grímur djúpri bassa-
röddu. — Það er einhver að ftækjast hér
um í portinu, mér sýnist ekki betur en
hann sé að klifra upp í einn gluggann á
„kvennabúrinu“, en svo nefndu strákarn-
ir þann liluta hússins, sem stelpurnar
sváfu i.
Nú lieyrðust stunur og biástrar fyrir
innan, eitthvað datt með braki og brest-
um á gólfið, síðan komu meiri stunur og
blástrar, þá hvíslaði Grímur:
— Komdu, nú verðum við að hafa hrað-
ann á. Þeir læddust innar eftir ganginum
og földu sig i auðu herbergi. í því opn-
uðust dyrnar á lierbergi yfirkennarans
og þeir félagar sáu, í gegnum rifu á hurð-
inni, hvar liann kom út, eldrauður af
vonzku, og ekki meir en svo árennilegur.
Hann leit hvorki til hægri né vinstri, en
Framhald á bls. 29.
Suðurpól, 14. júní.
Björn minn góður.
Þú gleymdir að svara mér með „lávarðamublurnar“
svonefndii. Ég hefði gaman af því að vita eitthvað
gerr um þær. Þú segist ekki fara á skemmtistaðina og
ég er ekki mjög undrandi y.fir því. Ég fer þangað oft,
eins og aðrir, en heldur finnst mér það gefa lítið í
aðra hönd. Stundum virði ég fyrir mér fólkið, scm
stendur við barina með glas i hönd og aðra, sem eigra
nm með eirðarleysissvip. Mér dettur i hug flótti.
Allsherjar flólti frá lifinu og vandamálum þess. Við
vorum að tala um tímaskortinn alkunna um daginn,
en ég lield, að þessi flótti frá erfiðleikum lifsins, sé
annars fast mótaður dráttur i andliti nútímaþjóðfé-
lagsins.
Fólk eirir ekki heima hjá sér. Þá verða vandamálin
of áleitin. Og vandamál eru hlutur, sem bezt er að
flýja. Um að gera að horfast aldrei í augu við þau.
Sízt af öllu að reyna að leysa þau með hugrekki og
karlmennsku. Lausnin er að bregða sér á næsta bar
og fá sér duglega neðan i þvi. Þar með er vandamál-
unum borgið til næsta morguns.
Ég var nýlega á ferðinni milli Háfnarfjarðar og
Reykjavíkur og sá, að allmiklar framkvæmdir voru
hafnar á Arnarnesinu, sunnan Kópavogs. Ég hitti þar
mann að máli og hann tjáði mér, að þar ætti að byggja
liverfi fyrir fínt fólk. Þar eiga að vera malbikaðar
götur, enda verða lóðarhafar að snara út allmörgum
tugum þúsunda fyrirfram. Þarna eiga að rísa ein-
býlishús, sem kosta milljón eða meira, og þessi maður
sagði mér, að peningar einir dygðu ekki til þess að
tryggja bólfesltj á Arnarnesi. Bílstjóri hafði sótt þar
um lóð og var ItanM prýðilega fjáður, en fékk hins
vegar neitun, þar sem bilstjórar eru engan veginn
virðuleg stétt.
Ég hef sagt fólki frá þessu og flestir hafa hneyksl-
azt ákaflega, en ég er þessu innilega sammála. Ég
styð stéttaskiptingu og er afskaplega mikið á móti
þessháttar jafnaðarmennsku að gera alla jafna. Menn
eru alls ekki jafnir og verða það aldrei. Sumir eru
fæddir heimskir og aðrir óheimskir. Hvers vegna ekki
að gefa fólki trekifæri til þess að lifa menningarlifi,
scm hefur vilja og getu til þess? Ég segi menningarlifi,
því fágað umhverfi, fallegir garðar og malhikaðar göt-
ur, er einn hluti menningarinnar. Þann hluta hennar
þekkjum við Reykvikingar þó varla nema af afspurn.
Ég hef alltaf haldið, að þú værir verkálýðssinni,
Brandur minn og verkalýðurinn er góður og blessaður,
svo langt sem hann nær. En mér dettur ekki í hug
að snobba fyrir honum, frekar en mér dettur í hug
að snobba niður á við að neinu öðru leyti. Og þeir
sem eiga peninga eiga að fá tækifæri til þess að nota
þá eins og þeim sýnist og það óátalið af niðurávið-
snobburum. Meðal annars til ]>ess að byggja fín hverfi.
Sækjast sér um likir, segir máltækið. Þess vegna held
ég, að það hafi verið rétt að neita bílstjóranum um
lóðina, ef sú saga er þá sönn. Ef ég byggi i svona
hverfi, þá mundi ég banna forvitnu almúgadóti að
koma þar nærri. Ég vil einungis umgangast menn af
sama tagi og ég er sjálfur; ég viðurkenni nauðsyn
þess að aðrar stéttir séu til, en þær eiga að vera út
af fyrir sig.
Ég hef heyrt menn halda því fram, að það sé nauð-
synlegt að umgangast fólk af ólíkum stigum en maður
er sjálfur. Ég hef gert heiðarlegar tilraunir til þess,
en komizt að raun um, að þvi fólki fannst álika leiðin-
legt að tala við mig, eins og mér fannst að tala við
það. Þú mátt ekki taka þetta svo, að ég liti niður á
verkamenn eða iðnaðarmenn. Þvert á móti ber ég
virðingu fyrir þessum störfum og er því þakklátur,
að einhverjir skuli vilja leggja þau fyrir sig. En ég
fer ekki að snobba fyrir neinu sliku. Og nú vil ég fá
að heyra í næstu viku, hvað þú segir um þetta, Brand-
ur. Ég bið þig vel að lifa, þar til ég fæ línu frá þér
næst.
Þinn einlægur,
Brandur á S'uðurpól.
VIKAN 21