Vikan - 14.06.1962, Blaðsíða 34

SKKsrssrss
MERKIÐ ER
Sportver fraraleiðir
STRETCH HELANCA
sportbuxur
í fjölbreyttu úrvali.
Allar stærðir —
tízkulitir.
SPORTVER
Skúlagötu 51.
Sími 15005.
Fæst í flestum snyrtivöru- og lyfja-
verzlunum um allt land.
INSTANT TAN
með vitamin D
Þessi kristaltæri vökvi fer nú
sem eldur í sinu uni allan heim.
Ilvers vegna'? Vegna þess að (þér
berið liann á yður að kvöldi til,
og að morgni, þegar þér vaknið,
eruð þér orðin sólbrún, eins. og
þér hafið legið á baðströnd, svo
dögum skiptir. Flýtir einnig fyrir
að liúðin verði brún eí legið er i
sólbaði. k
Notkunarreglur:
Berið á yður i upphafi,3svar sinn-
um, með klukkustundar millibili,
að kvöidi til. Það tekur um það
bil G tíma þap til hörundið er
orðið brúnt. Nauðsynlegt er að þvo
sér um hendurnar eftir að búið er
að bera á sig.
Til að halda við hinum eðlilega,
brúna iit, sem þér hafið fengið,
nægir að bera á sig einu sinni að
morgni, svo lengi sem óskað er.
Látið ekki hjá liða að kaupa yður
glas af þessum undravökva strax i
dag og sanníærast um hæfileika
hans.
Er algerlega skaðlaust fyrir húðina.
HEILDSÖLUBIRGDIR
J5NyRTIVORUR H.F,
Box 834. — Sími 17177.
armana um háls honum, að hugga
hann, að segja að hún hefði verið
að skrökva. En hún hreyíði hvorki
iegg né lið.
„Ég hef haft samband við lögfræð-
inginn minn,“ sagði Alan rólega. „Ég
sagði honum að ég vildi fá skilnað.
Hann ráðlagði mér að fara til Reno
eða eitthvað þessháttar. Sökum gagn-
kvæmra yfirsjóna, eða einungis af
minni hálfu, ef þú vilt.“
„Jæja,“ sagði Josée.
Hún varð agndofa og um leið var
sem létti af henni fargi, en gat ekki
haft af honum augun.
„Eftir það sem á undan er gengið,
geri ég ráð fyrir að það sé eina leið-
in,“ sagði Alan,
Hann reis á fætur og setti hljóm-
plötu á spilarann.
Hún kinkaði kolli til samþykkis.
Hann sneri sér að henni svo snöggt
að henni brá við.
„Ertu því ekki sammála?"
„Ég sagði já; að minnsta kosti gaf
ég til kynna að ég segði já.“
Tónverkið fyllti stofuna og ósjájf-
rátt reyndi hún að bera kennsl á það.
Grieg? Schumann? Hún ruglaði þeim
alltaf saman.
„Ég hafði líka samband við móður
mína. Ég skýrði henni frá því — í
fám orðum — hvernig komið væri og
sagði henni hvernig ég hefði ákveðið
að snúast við því. Hún var þvi sam-
Þykk.“
Josée svaraði ekki. Hún leit á hann,
og úr svip hennar mátti lesa: Það
kemur mér ekki á óvart.
„Hún gaf það jafnvel í skyn að
hún fagnaði því, að sjá mig loks
bregðast við eins og mann,“ bætti
Alan við svo lágt að varla heyrðist.
Hann sneri baki við henni svo hún
gat ekki séð svipinn á andliti hans,
en þóttist fara nærri um hann. Hún
færði sig hikandi nær honum, svo
lét hún staðar numið.
„Eins og maður ....“ endurtók
Alan þunglega. „Skilurðu það? Það
var þetta sem sló mig. 1 hreinskilni
sagt,“ og hann sneri sér að henni, „í
hreinskilni sagt, finnst þér það að
bregðast við eins og maður að yfir-
gefa þá einu konu, sem maður hefur
nokkurn tíma elskað, einungis fyrir
þá sök að hún lá hálfa stund í faðmi
hákarlaveiðimanns ?“
Hann lagði spurninguna góðlátlega
íyrir hana, öldungis eins og hann
mundi hafa lagt hana fyrir gamlan
góðkunningja, án þess örlaði á gremju
eða háði i rödd hans. „Það er eitt-
hvað í fari hans, sem heillar mig,“
hugsaði Josée, „einliver brjálsemi sem
ég er hrifin af.“
„Ég veit ekki,“ svaraði hún. „Nei,
það held ég raunar ekki,“
„Þú lítur hlutdrægnislaust á þetta,
er ekki svo? Ég er viss um það. Þér
er gefinn sá eiginleiki að geta litið
hlutdrægnislaust á allt og alla. Það
er ein af ástæðunum fyrir því að ég
ann þér svo mjög. Og svo innilega."
Hún reis á fætur. Þau stóðu hvort
andspænis öðru, virtu hvort annað
fyrir sér og það var sem af þeim félli
annarlegur hamur. Hann lagði arm-
ana á axlir henni og hún smeygði sér
inn á milli þeirra og lagði vangann
að peysubarmi hans.
„Ég vil að þú verðir kyrr hjá mér.
Að sjálfsögðu fyrirgef ég þér ekki,“
sagði hann. „Ég fyrirgef þér aldrei."
„Ég veit það,“ svaraði hún.
„Ég hef ekki stungið á ígerðinni.
Það verður ekki um það að ræða að
byrja á nýjan leik, það liðna verður
ekki gleymt og grafið. Ég er ekki
af þeirri manngerð, sem móðir mín
viðurkennir, og þú veizt það.“
„Já, ég veit það,“ svaraði hún og:
honum þótti som hún gréti.
„Þú ert þreytt og það er ég líka.
Og það sem lakara er, ég er orðinn
þegjandi hás. Ég varð að kalla fullum
hálsi svo til mín heyrðist um New
York. Geturðu ímyndað þér að heyra.
mig hrópa og kalla: „Konan mín hef-
ur verið mér ótrú .... nei, nei —
ótrú. Ó . . . . ! Hlægilegt, er það ekki?“
„Jú,“ sagði hún, „hlægilegt. Nú vil
ég eiixungis mega sofna."
Hann slepti henni, tók liljómplöt-
una af spilaranum og gekk vandlega
frá hehni áður en hann sneri sér að
Josée:
„Var hann bólfimur? Segðu mér-
.... hvernig bar hann sig til?“
ooOoo
Hún stiklaði á háum hælum niður-
Breiðstræti með brosglott um varir
þegar hún rakst á Bernard. Þau
störðu hvort á annað jafnt furðulostin .
unz þau féllust í faðma.
„Josée .... ég sem hélt að þú vær- ■
ir dauð.“
„Nei, aðeins gift.“
Hann hló. Hann hafði verið ákaf-
lega ástfanginn af henni í París fyr-
ir nokkrum árum og hún mundi hanni
eins og hann var þá, magran og
hnugginn, í gamla regnfrakkanum
sínum, þegar hann kvaddi hana meði
tárin í augunum. Og nú stóð hanm
þarna, þreknari, dekkri, brosandi.
Skyndilega fannst henni sem hefðii
hún sameinazt allri fjölskyldu sinni
í einni svipan, allri fortíð sinni, og
þó fyrst og fremst sjálfri sér. Hún
fór að hlæja.
„Bernard, Bernard .... hvað það
er dásamlegt að sjá þig. Hvað ertu
eiginlega að vilja í New York?“
„Bókin mín hefur verið gefin út
hérna. Þú skilur, ég hef hlotið verð-
laun — loksins."
„Og nú tekurðu sjálfan þig allal-
varlega?“
„Mjög alvarlega, og ég hef sand
af peningum líka, og kvenfólk. Þú
skilur, rithöfundur, sem hefur nýlokið .
við meistaraverk."
„Nei, einungis metsölubók, en ég.
viðurkenni það aldrei og hugsa yfir-
leitt alls ekki um það. Við skulumt
fá okkur eitthvað að drekka."
Hann bauð henni inn á bar. Húrr
horfði á hann og brosti þegar hann
ræddi um París, kunningja þeirra,,
frama sinn, og enn einu sinni naut
hún þeirrar beiskjublöndnu glað-
værðar hans, sem jafnan hafði laðaffi
hana að honum. Hún hafði alitaí
hugsað til hans sem einskonar bróð-
ur. Það var þó ,ekki það sem hannt
vildi og einu sinni haíði hún rétt íi
bili reynt að verða við óskum hans;
en það var fyrir löngu, löngu síðan.
Svo hafði Alan komið til skjalanna..
Hún hleypti brúnum og þagði.
„Hvað um þig? Eiginmaður þinn?'
Hann er Bandaríkjamaður?"
„Já."
„Fallegur, vandaður, rólyndur, að-
dáandi?“
„Ég hélt það í eina tíð.“
„Siðspilltur, duttlungafullur, tillits-
laus, grimmur, hrottafenginn?"
„Hann er það ekki heldur.“
Bernard fór að hlæja.
„Taktu nú eftir, Josée. Ég hef dreg-
ið upp tvær dæmigerðar myndir. Það
kæmi mér ekki á óvart, að þú hefðir
komizt að raun um eitthvað sérstætt,
en segðu frá því sjálf.“
„Jú,“ sagði hún, „hann
Og allt í einu greip hana ekki.
Hún grét langa hríð, hvíldi höfuðið'
við öxl Bernards, hnuggins, vand-