Vikan - 26.07.1962, Blaðsíða 41

— Það sagði vörðurinn, benti ég á.
— Hvernig veiztu það. Það fylgir eng-
inn miði — ekkert. Þú ættir að þekkja
þessa verði ■— þeir myndu selja
mömmu sína fyrir einn dollar.
Ég vissi, að ég yrði að láta hendur
standa fram úr ermum þetta kvöld.
1 marga klukkutíma hvíslaði ég að
honum spurningum. Hversvegna gerðu
þeir honum þetta? Hver var myrtur?
Loksins undir morgun gafst Joe
upp og sagði mér það, sem ég hafði
beðið svo lengi eftir, að það hafði
nærri kostað mig lífið.
— Við myrtum Hennessy. Þeir
halda, að ég muni svíkja sig .... Þeir
eru hræddir ....
Hann byrjaði að tala og tala — allt
var þetta mér ómetanlegt. Stundum
var ég svo djarfur að spyrja kjána-
legra spurninga, ef ég hafði misst af
einhverju, sem hann sagði mér.
Daginn eftir skreið ég beinlínis að
dyrunum og bað vörðinn um að senda
eftir lögfræðingnum mínum. Hann
stundi og sagði: — Skrifaðu honum
bréf, vinur. Það er venjan.
Ég tók á öllum minum kröftum,
skreið að rúminu og skrifaði fáeinar
línur. Frank Romero gekk fram hjá.
— Hverjum ertu að skrifa, Tony?
spurði hann.
Ég leit ekki upp en sagði: — Einni
ljóshærðri frá Basin Street.
Romero hrópaði einhver klámyrði
til hinna, og síðan stóðu þeir allir upp
og komu að fletinu mínu. Þeir stóðu
bara og glottu framan i mig. Hjartað
í mér barðist í brjósti mér, en ég lauk
þó við að hripa niður síðustu línurnar.
Næsta dag kom vörðurinn inn. Hann
virtist hissa.
— Heyrðu, vinur, lögfræðingurinn
segist ekki vera lögfræðingurinn þinn
lengur ....
Mér brá svo illilega í brún, að Það
leið löng stund, áður en ég svaraði.
— Við hvað áttu?
Hann yppti öxlum. — Hann segir
þér að fá þér annan lögfræðing.
Ég vissi, hvað komið hafði fyrir.
Lögfræðingurinn hafði heyrt um vitn-
ið, sem myrt hafði verið af Mafíunni
þá fyrir nokkrum dögum. Til þess að
sýna megna fyrirlitningu sina á lands-
lögum, höfðu morðingjarnir dregið
sundurtætt líkið upp á þakið á lög-
reglustöðinni. Lögfræðingurinn minn
hugsaði ef til vill sem svo, að það
væri betra að lifa sem heigull í stað
þess að deyja hetja.
Ég fylltist örvæntingu. Ég varð að
komast út. Ég varð að ná í Minster.
Ég var svo máttfarinn, að mig snar-
svimaði, þegar ég beygði mig fram.
Ef Polizza missti móðinn og glopraði
því út úr sér, að hann hefði sagt mér
allan sannleikann, yrði ég naumast
lengi í lifenda tölu.
Með síðustu dollurunum mínum
mútaði ég verðinum til þess að senda
skeyti til Minsters. Ég skrifaði að-
eins: — Útvegaðu mér stefnu.
Vörðurinn var tortrygginn. Með
uggvekjandi hægð las hann það, sem
á blaðinu stóð, síðan aftur og aftur.
Hann klóraði sér í höfðinu, spurði
mig spjörunum úr um stefnuna og
Minster, þar til mér lá við að kyrkja
hann. Loksins sannfærðu peningarnir
hann.
Næsta morgun kom hressilegur ung-
ur lögfræðingur með franskan hreim
til mín og tjáði mér, að stefnan feng-
ist alls ekki.
Mér brá illilega. — Hvers vegna í
ósköpunum ?
Hann yppti öxlum og baðaði út
höndunum. — Það væri til einskis að
reyna það. Hún fæst ekki.
ÞVOTTA
DAGUR
HVILDAR
DAGUR
draumar þínir verða að veruleika með DAN RIVER REKKJULINI — að-
eins stinga því í þvottavélina — það mun verða hvítt eins og snjór allan
sinn endingartima — og að auki — þú getur notað þurkara — það er eina
línið sem hægt er að vélþurka án þess að hrukkist — búðu um rúmið að
morgni og taktu eftir hvernig hægt er að hrista hrukkur næturinnar úr lín-
inu í einu vetfangi .. vegna þess að það er hrukkuvarið — WASH’N WEAR
DAN RIVER SÍ-SLÉTT
REKKJULÍN
íslenzkar húsmæður geta nú eignast þetta heimsþekkta rekkjulín því að
DAN RIVER REKKJULÍN, barna og fullorðinsstærðir, fæst nú í íslenzkum
sérverzlunum.
Ég varð miður mín af reiði og
hræðslu. Þessi ungi oflátungur neit-
aði að verða mér úti um stefnu, sem
í rauninni var þegar til. Ég þrætti
lengi við hann og varð loks að grát-
biðja hann að reyna. Hann féllst að
lokum á að reyna. Um hádegið var
hann kominn aftur, heldur en ekki
hissa og ekki síður skömmustulegur.
—• Það tókst, hrópaði hann. — Ég
gat talið sýslumanninn á að gefa út
stefnuna. Þetta er í stakasta lagi.
Ég yrði laus eftir nokkra klukku-
tíma. Stefnan var vísbending til Luz-
enbergs, að mér hefði tekizt vel upp.
Nú myndu Pinkerton og Minster einn-
ig vita þetta.
Þegar ég sagði Polizza, að ég væri
að fara, setti hann upp sorgarsvip. —
Ætli ég sleppi nokkurn tíma héðan,
Tony? sagði hann.
Þetta voru orð að sönnu.
Mér var þegar sleppt. Minster beið
með vagn fyrir utan fangelsið. Hon-
um brá, þegar hann sá mig.
—- Almáttugur, Frank. Hvað hefur
komið fyrir þig?
— Ég missti nokkur pund, sagði
ég. 1 rauninni hafði ég létzt um 40
pund, meðan ég var í fangelsinu. Ég
var svo máttfarinn, að Minster varð
að hjálpa mér upp í vagninn.
Við ókum til gistihúss, þar sem
Pinkerton og Luzenberg saksóknari
biðu min. Ég hóf frásögnina og talaði
viðstöðulaust tímunum saman, með-
an hraðritari skrifaði frásögn mína.
Þegar ég hafði lokið frásögn minni,
sagði Luzenberg. — Þarna gengum við
að þeim dauðum. Ég læt fara að safna
vitnum hið skjótasta. Hann sneri sér
að mér. — Getið þér borið vitni í
kvöld?
— Ég get það, ef ég fæ eitthvað að
borða fyrst, sagði ég — en Pinkerton
var þegar búinn að panta mat.
Eftir fyrirtakskvöldverð bar ég
vitni fyrir ríkisrétti fram undir morg-
un. Þá var ég svo að þrotum kominn,
að ég sofnaði í vitnastólnum.
En þá hafði ég sagt kviðdómendum
frá því helzta, er snerti morðið, og
gefið upp nöfn þeirra, sem Þar höfðu
átt hlut að máli. Ég benti einnig á
svikulan lögfræðing og ósvífinn leyni-
lögreglumann í New Orleans, en báð-
ir unnu þeir í þágu Mafíunnar. Ég
varaði kviðdómendur við því að Maf-
ían ætti næstum ótakmörkuð völd,
þannig að félagsskapurinn gæti átt í-
tök í vali kviðdómenda við opinber
réttarhöld — með mútum.
Þótt ég hefði borið vitni frammi fyr-
ir ríkiskviðdómendum, átti ég ekki að
koma fram við hin opinberu réttar-
höld. Luzenberg sá strax fyrir því.
Hann vissi, að ef ég kæmi fram op-
inberlega við réttarhöldin, myndi það
þýða sama og dauðadóm yfir mér.
— Dimaio myndi aldrei komast út
úr réttarsalnum, sagði hann við Pink-
erton. Og ef svo færi, myndi hann
aldrei sleppa lifandi úr borginni. Maf-
ían myndi sjá um það. Um leið myndi
það binda endi á það að nokkurn tima
væri hægt að hindra Mafíumorð.
Hvernig getið þér ímyndað yður að
nokkur fáist til þess að bera vitni, eft-
ir að búið er að myrða lögreglustjór-
ann og síðan Pinkerton-mann í þokka-
bót?
Hlutverki minu var í rauninni lok-
ið. Ég hafði bent á ýmsa aðila, sem
gátu orðið ómetanleg vitni fyrir sak-
sóknarann.
Ég svaf eftir þetta í 24 klukkustund-
ir. Þegar ég fór loks út til þess að fá
mér frískt loft, stóð ég eitt sinn við
búðarglugga, þegar ég fann, að hönd
var lögð á öxlina á mér. Eigandi hand-
arinnar var leynilögreglumaður.
— Ég þekki þig, sagði hann. — Þú
ert falsaraskrattinn frá New York.
Það var kallað á lögreglubíl, og far-
ið með mig beint á lögreglustöðina.
Loks sleppti dómarinn mér sakir ó-
nógra sannanna, en mér var sagt að
hafa mig á brott úr bænum, áður en
klukkustund væri liðin. Ég var varla
búinn að vera úti meira en stundar-
fjórðung -— stóð þá uppi við stanr og
hélt mér í hann, örmagna — þegar
önnur hönd var lögð á öxlina á mér.
Það var leynilögreglumaður enn.
Hann tók mig sömuleiðis höndum og
fór með mig til sama dómara. Leyni-
lögreglumaðurinn sór, að ég hefði
verið langt frá járnbrautarstöðinni og
alls ekki á leiðinni þangað. Dómarinn
varð æfur og reiðubúinn til þess að
dæma mig í sex mánaða fangelsi —
þegar Pinkerton og Luzenborg
þrömmuðu inn í réttarsalinn.
Til allrar hamingju hafði saksókn-
arinn heyrt fyrsta leynilögreglumann-
inn stæra sig af því að hafa hand-
samað „falsarann frá New York“.
Luzenberg fékk mig lausan með því
að segja, að það ætti að fara með
mig til New York, þar sem ég væri
sakaður fyrir alvarlegra afbrot.
Næsta dag voru mennirnir 19, sem
höfðu verið herbergisfélagar mínir,
sóttir til saka fyrir morð.
Málsóknin virtist nú örugg. Ákveð-
ið var að hefja réttarhöldin, mánu-
daginn 16. febrúar 1891, en sunnu-
daginn áður komst Luzenberg að því,
að Mafian vissi nöfn allra þeirra, sem
kosnir höfðu verið I kviðdóminn.
Þegar farið var að velja í kviðdóm-
inn á mánudag, birtust Mafiumenn
í réttarsalmrm til allra hluta iiklegir.
Þegar verið var að kanna, hvort menn
væru hæfir til að sitja í kviðdómi,
drógu Mafíumennirnir hægt fingri
eftir hálsinum -— eða hömpuðu feimn-
islaust þykkur seðlavafningum. Meira
en 1150 menn voru kallaðir upp, áður
en kviðdómurinn var loks valinn.
Margir mannanna sögðu Luzenberg
einslega, að þeim hefði verið ógnað;
aðrir neituðu beinlínis að sitja I kvið-
dóminum.
Mörg vitni veigruðu sér greinilega
við því að gefa nokkur endanleg svör.
Hias vegar voru margir, sem virtust
einskis svífast, jafnvel stóðu menn
upp á áhorfendapöllunum og klöpp-
uðu Mafíamönnunum á axlirnar.
Tveir sögðu frá því í öllum smáat-
riðum, hvernig Mafíumenn höfðu
stokkið fram, hópazt um Hennessy
og stungið hann til bana.
En 14. marz birti kviðdómurinn úr-
skurð sinn — ekki sekir. Allt ætlaði
um koll að keyra í réttarsalnum.
Borgararnir réðust jafnvel sumir á
Mafíumenn. Lögreglan varð að beita
kylfum. Luzenberg fór fram á, að
föngunum væri enn haldið í 24
klukkustundir, áður en þeim yrði
sleppt, á meðan úrskurðurinn væri
rannsakaður.
Landslög voru ekki í heiðri höfð
i New Orleans þetta kvöld. Kyndil-
farir voru farnar um götur borgar-
innar. W. S. Parkenson, frægur lög-
fræðingur, var kosinn „foringi hreyf-
ingar, sem berst fyrir réttlæti".
Hengd voru upp spjöld, þar sem allir
borgarar New Orleans voru hvattir
til að koma saman á vissum stað, til
þess að bæta úr mistökum yfirvald-
anna í Hennessymálinu.
Klukkan 8 næsta morgun voru göt-
TIKAN 41