Vikan - 26.07.1962, Blaðsíða 40

Merkið er
MAFIA
Framhald af bls. 27.
um í sambandi við morðið á Hennessy.
Hinir voru dökkleitir, eldri, harð-
neskjulegri menn, sem sátu saman í
Þyrpingu í einu skotinu. Foringjarnir
reyndust vera Joe Macica, forstjóri
gufuskipafélagsins Macica, Charles
Matranco, öðru nafni Kalli milljóner,
og Rocco Gerace.
Eftir að hafa reynt að koma niður
heldur ömurlegum morgunverði, opn-
aði fangavörður dyrnar og fleygði inn
dagblaði.
—- Gjörðu svo vel, Ruggiero, sagði
hann glaðlega. Hérna geturðu lesið
allt um þig.
Þegar dagblaðið hafnaði á gólfinu,
flýtti ég mér að sparka Því frá mér.
Það hafnaði einmitt Þar, sem ég vildi
— við fæturna á Polizza. Hann beygði
sig niður, las fyrstu blaðsiðuna og
flýtti sér til sinna manna. Charlie
Matranco tók síðan að lesa söguna
upphátt. Wilde hafði rækt hlutverk
sitt með mikilli prýði og gert úr mér
argasta stórglæpamann.
Þennan sama dag kom einn Þorp-
aranna, Frank Romero, til mín. Hann
var kubbslegur og riðvaxinn með ljótt
andlit, alsett örum.
Þegar hann var kominn rétt að mér,
lét ég hendur standa fram úr ermum.
Hann opnaði munninn og sagði eitt-
hvað á ítölsku. Ég hentist á fætur.
Krepptur hnefi minn small í fésið á
40 VIKAN
honum. Hann datt niður, eins og
slytta.
— Láttu mig i friði — og Þið hin-
ir, sagði ég. — Næst.... Ég dró fingr-
inum eftir hálsinum á mér. Þeir
Þekktu vel merki hnífsins.
Tveir Þeirra drógu Romero að koju
sinni, Þar sem Þeir skvettu á hann
vatni. Þegar hann komst til meðvit-
undar, ætlaði hann strax að ráðast
á mig. Hann öskraði og sagðist ætla að
skera mig í spað. Ég kýs yfirleitt að
vera í sókn, svo að ég gekk að fletinu
hans og starði á hann, Þangað til öskr-
in í honum dóu út.. Síðan sagði ég
undurhægt:
— Ertu að tala um mig, væni minn?
Þögnin var geigvænleg. Eftir ógn-
arlanga minútu, opnaði Charlie munn-
inn. Hann tók í handlegginn á mér og
hvíslaði á ítölsku: — Nei, nei, við
skulum vera vinir.... engin slags-
mál....
Ég sneri mig frá honum, spýtti með
vanÞóknun á gólfið og gekk burt. Þeg-
ar ég kom aftur að, fletinu loguðu
augu Weems af spenningi.
— Þú kannt aldeilis lagið á Dago-
unum, Tony, tuldraði hann.
En ég hirti ekki um orð hans. Ég
var að rannsaka andlit Polizza. Þegar
ég sá, að hann var ánægður, var ég
einnig ánægður. Ég hafði Það ein-
hvern veginn á . tilfinningunni, að
hann væri veikasti hlekkurinn — Það
var hann, sem ég Þujfti að „kynnast".
Næstu vikur reikaði ég um fanga-
deildina ásamt Weems, sem dýrkaði og
dásamaði mig. Ég hafði vissulega gagn
af honum. Til Þess að sýnast mikill
maður, var hann farinn að búa til alls
konar sögur um afbrot mín fyrir aust-
an.
Þótt ég smáyxi í áliti, óx ég siður
en svo að aílsmunum. Viku eftir að
ég var sendur í fangelsi, fékk ég al-
varlega blóðkreppusótt, mikla krampa,
svo að ég tók óðuriri að grennast. Einu
sinni kom kona, sem á einhvern hátt
stóð að fangelsinu, til okkar, til Þess
að fá að sjá hinn. nafntogaða falsara
— mig. Þegar hún sá mig, hrópaði
hún: — Almáttugur, Það mætti skað-
laust gefa Þér ögn í gogginn!
Næsta dag sendi hún mér flösku af
léttu vini og steiktan kjúkling, og
Þessu hélt hún áfram, að minnsta kosti
tvisvar i viku. Ég var viss um, að ég
hefði ekki getað haldið Þessu áfram,
ef hennar hefði ékki notið við. Ég var
í fangelsinu í tvo mánuði, áður en ég
leyfði einum Italanna að tala við mig.
Og enn vildi ég sýna, að ég var ekki
í varnarstöðu og enn á ný gagnvart
Romero, sem ég vissi að var ekkert
hlýtt til mín. Þegar ég var dag einn
að gæða mér á séndingunni frá frúnni,
hreytti ég út úr mér á itölsku, Þegar
hann gekk fram hjá:
— Viltu sopa?
Honum brá svo, að hann snarstanz-
aði. I fyrstu bjóst ég við, að hann
myndi slá flöskuna úr hendinni á mér.
E’n, hvort sem hann var hræddur eða
vonaðist til Þess að komast inn undir
hjá mér, tók hann við flöskunni. Þeg-
ar ég sagði honum að setjast, gerði
hann Það. Á ítölsku sagðist ég sjá
eftir Því að hafa slegið hann, en ég
hefði ekki viljað láta hvern sem var
kássast upp á mig. Hann naut Þess
bersýnilega, ér hann tók að segja mér,
hver hann væri, hver Charlie væri, og
hvers vegna Þeir væru i fangelsinu.
Upp frá Þessu sóttust forsprakkar
Mafíu eftir kunningsskap minum. Ég
Þóttist ekkert vera áfjáður í að Þiggja
af Þeim létt vín og ávexti en lét Þó
til leiðast. Á sunnudögum voru haldn-
ar „veizlur". Það leið ekki á löngu,
áður en ég var orðinn góðvinur Kalla
milljónera og hinna. En Það var Pol-
izza, sem ég hafði augastað á. Ég gerði
mér íar um að vera sérstaklega vin-
gjarnlegur við hann, en ekki Þó um
of. Eg varð að fara að öllu með gát.
Nokkrum vikum siðar kom lögfræð-
ingurinn minn til mín. Honum virtist
eKxert um að sjá, hvernig ég leit út,
og næst sagði hann mér, að Minster
heiði áhyggjur út af Þessu og hefði
sagt Pinkerton frá Því. Sannleikurinn
var sá, að mér fór síhrakandi. Þvagið
var orðið blóðlitað, og fangabúning-
urinn lafði allur utan á mér. En til
pessa haíði ég ekki komizt að neinu,
sem hald var í — ég varð að halda
afram.
I sunnudagsveizlunum heyrði ég
stöku sinnum ýmislegt um Hennessy-
málið. Hennessy hafði handtekið Es-
posito, einn forsprakka Mafíumanna,
og haíði lýst Þvi yfir, að ítalska lög-
regian hefði sent honum lista yfir
Mafiumenn í New Orleans og nú
stæöu fjöldahandtökur fyrir dyrum.
Maccia sagði mér blákaldur, að þeir
hefðu reynt að múta Hennessy, en
hann hefði neitað. En þetta sannaði
ekki annað en ýmugust Hennessys á
Mafíunni.
Dag einn var ég hætt kominn. Ég
heyrði, að það ætti að flytja mig á
aðra deild. Fangelsislæknirinn,
þreytulegur, lítill, skeggjaður karl,
var á stofugangi, þegar ég greip í
hann. Á bjagaðri ensku sagði ég hon-
um, að ég væri með hræðilega krampa
og Þyrfti eitthvert lyf við blóðkreppu-
sótt. Án Þess svo mikið sem líta á mig,
gaf hann mér nokkrar töflur og sagði
verðinum að halda mér áfram á
sjúkradeildinni.
Mánuðirnir liðu. Nú var ég kominn
vel innundir hjá Mafíumönnum, en ég
vissi fátt um Hennessymorðið. En ég
vissi, að ef ég biði öllu lengur, myndi
ég fara Þaðan á líkbörum. Ég var nú
orðinn 140 pund, en hafði verið áður
um 185.
Tíminn var naumur. Ég varð að láta
til skarar skríða.
Ég beindi athygli minni langmest
að Polizza. Ég hafði byrjað á Því að
spyrja, eins og undrandi: — Heyrðu,
Joe, hvað hafa hinir strákarnir á móti
þér?
Hann hafði litið undrandi á mig. —
Móti mér? Hvers vegna, Tony?
Ég yppti öxlum. — Ég heyrði Það
út undan mér. Þeir eru víst hræddir
um að Þú kjaftir.
Ég- fór að þessu eins varlega og mér
var unnt. Polizza, sem ekki var at-
vinnumorðingi, virtist hafa gengið i
Mafíuna fremur af því að þar um-
gekkst hann landa sína og átti auðvelt
með að afla sér fjár.
Nú var hann orðinn áhyggjufullur,
svo að skelin var ekki eins þykk. Dag
einn gaíst mér svo dýrmætt tækifæri.
Mafíumennirnir átu sjaldnast fang-
elsismatinn. E'inu sinni eða tvisvar á
dag kom vörðurinn inn með dýrindis
ítalskan mat. Stundum kom það frá
fjölskyldum þeirra, en yfirleitt pönt-
uðu fangarnir matinn frá ítölsku veit-
ingahúsi í nágrenninu.
Þennan dag lá ég i fletinu minu, illa
farinn eftir slæma nótt, Þegar vörð-
urinn kom inn með nokkra diska á
bakka.
— Joe vill að þú borðir með honum,
sagði hann og lagði diskana á borð.
Ég reis upp og Joe settist hjá mér,
ljómandi af ánægju og rétti mér ann-
an gaffalinn. Yfir dýrindis spaghetti-
inu lá Þykkt lag af ítölskum osti.
Ég leit á ostinn og datt skyndilega
dálitið í hug. Þegar Joe var að fá sér
vænan skammt, hallaði ég mér yfir
borðið og sló Það úr hendi hans. Hann
leit særður upp. Rauðir sósustraumar
runnu niður handlegginn á honum.
—■ 1 guðanna bænum, Joe, hvíslaði
ég, — éttu þetta ekki!
Hann leit á mig, eins og væri orð-
inn geðveikur. Ég tók til min disk-
inn, krækti mér í ostbita milli fingr-
anna og kreisti hann, grafalvarlegur.
— Finndu lyktina, sagði ég.
Hann hallaði sér að bitanum, um
leið og ég sagði: — Eitur! Ég finn
það, Joe. Þetta er arsenik!
Hann leit upp, særður og skelfingu
lostinn. Hann tók ostbita upp að nef-
inu á sér, hægt, eins og dauðadæmdur.
Hann sneri sér síðan hægt við og leit
á hópinn, sem sat að spilum í einu
horninu. Svo heppilega vildi til, að
Romero var að horfa á okkur, eins og
hann biði einhvers.
— Eitur, hvíslaði Polizza að mér.
— Eitur. Hversvegna ættu Þeir að
vilja eitra fyrir mér, Tony?
Ég varð sigri hrósandi, þótt ég fyndi
ef til vill um leið til meðaumkunar.
Ég sagði ekkert. Ég lét samvizku hans,
sektarmeðvitund hans, ráða Því, sem
hann nú segði.
Hann barði sér á brjóst og hvíslaði:
— Arsenik! Eitur .... hvers vegna
ættu þeir að vilja... .hvers vegna....
eftir allt, sem ég hef gert fyrir þá?
Þennan sama dag, þegar rökkva
tók, sá ég, að Joe lá enn grafkyrr
í fleti sínu. Hinir sátu enn að spilum.
Ég kallaði lágt til hans.
— Heyrðu, Joe. Hafðu engar á-
hyggjur. Ég skal hafa með þeim auga.
Hann leit á mig æstur. — En af
hverju mig? Bftir allt, sem ég hef
gert.
Þá ákvað ég að láta alvarlega til
skarar skríða. — Hvað gerðirðu, Joe?
Hann tautaði: — Myrti, Tony,
myrti.
Ég ætlaði að fara að spyrja hann
frekar, en þagnaði. Vertu rólegur,
sagði ég við sjálfan mig. Bráðum er
Joe fastur í gildrunni.
Næstu daga voru taugarnar allt
annað en góðar hjá Joe. Það var svo
komið, að hann vildi ekki borða, nema
ég smakkaði á matnum hans. Ég
sagði honum frá „ömmu“ minni á
Ítalíu, sem hefði verið sérfræðingur
i eiturtegundum. Svo sagði ég honum
frá því, hvernig Mafían hefði farið
með óðalsbónda nokkurn — lýsti Því
með safaríkum og allt annað en fal-
legum orðum, hvernig eitrið hefði
smátt og smátt etið sig í gegnum mag-
ann á honum, og Joe hlustaði á, skelf-
ingu lostinn og stundi öðru hverju.
Loks stökk hann á fætur og hélt um
eyrun. Ég flýtti mér að skipta um um-
ræðuefni, því að ég óttaðist, að vinir
hans færu að taka eftir þessu. Enn
grunaði þá ekkert.
Dagarnir liðu, og ég fylgdist með
hinni gífurlegu' innri baráttu hjá Pol-
izza. En ég gat ekki beðið óendanlega
lengi eftir því að hann leysi frá skjóð-
unni. Ég hafði ekki líkamsþrek til
þess. Eftir viku var svo komið, að ég
gat ekki sýnt honum neina hlífni.
Honum hafði borizt flaska af léttu
víni frá fjölskyldu sinni. Hann tók
pappírinn utan af flöskunni, leit á
hana og síðan á mig. Ég reis upp úr
fletinu, tók flöskuna og dró úr henni
tappann. Ég bar hana upp að nefinu,
þagði um stund og rétti honum hana
síðan.
— Cyaníð, sagði ég.
Hann lyktaði af flöskunni og
sagði: — En Þetta er frá fjölskyld-
unni minni, Tony.