Vikan - 20.01.1966, Page 29

.•.v.v.w.-.v.w.-.v.v.-

Vísindaleg megrun í níu mánuði lctti af mér 116 kg.
ý Anna-Lisa Thornberg er matreiðslukona á Granc
Hotel Haglund í Gautaborg. Hún gat verið lifandi aug-
lýsing fyrir góðum mat.
Ég var 219 kíló að
þyngd. Ég get ekki
kennt það neinum
sjúkdómi. Skýringin
var einfaldlega sú, að
ég borðaði allt of
mikið.
Þann dag sem ég ákvaS aS
grenna mig vó ég 203 kíló. Þar
sem ég var 174 cm. á hæð á
sokkaleistunum, var þetta 140 kíló-
um of mikið. Ég var auðvitað hræði-
lega feit. í mörg ár hafði ég ekki
getað farið í kerlaug, ég varð að
láta mér nægja steypibað. Ég hafði
ekki getað notað ökuskírteinið mitt,
því að ég komst ekki milli stýris
og sætis í bílnum. Ef ég missti eitt-
hvað í gólfið, varð ég að fá að-
stoð til að taka það upp, ég gat
ekki beygt mig. Ég varð líka að fá
28 VIKAN 3. tbl.
aðstoð til að klæða mig í skóna og
ég gat eiginlega ekki gengið. Áð-
ur hafði ég haft yndi af að tína
blóm og sveppi, en ég gat ekki
beygt mig til þess lengur.
En þetta var ekki það versta.
Ég leið óskaplega vegna fitu
minnar, — sem var hreint sjálfskap-
arvíti. Að fara upp í strætisvagn,
sem annað fólk gerir án umhugs-
unar, þorði ég hreint ekki. Kæm-
ist ég inn um vagnhurðina? Var
nokkuð sæti nógu breitt handa
mér?
Áður hafði ég flogið til útlanda
í fríum og gat þá komizt fyrir í
einu sæti, en nú hefði ég þurft
minnst tvö. Og svo hafði ég alltaf
á tilfinningunni að það væri hlegið
að mér. Fólk hugsaði auðvitað: —
Drottinn minn, hvað hún er feit!
Ég var líka feit.
Sjö metra i kjólinn.
Þegar ég fékk mér efni í kjól,
þurft ég að minnsta kosti 7 metra.
Allt, nema skóhlífar og vasaklúta
varð ég að láta sauma sérstaklega
fyrir mig. Lffstykki sem ég varð að
láta búa til handa mér voru rán-
dýr og annað var eftir því.
Og að lokum fékk ég sár á
fæturna.
Áður en svona var komið hafði
ég gert margar tilraunir til að
megra mig. Ég gerði eins og marg-
ir aðrir, byrjaði með mestu hreysti,
gat haldið f við mig í nokkra daga,
svo gafst ég upp. Ég sá að mín
eigin skapgerð dugði ekki, svo ég
lagðist inn á héraðssjúkrahúsið f
Falun.
Nú get ég hlegið að þessari mis-
heppnuðu tilraun.
Læknirinn var ekki hrifinn af
mér. Ég laug mig út, undir því
yfirskini að ég ætlaði til tannlækn-
is, en fór auðvitað ekki til hans.
í þess stað fór ég á hótelið og fékk
mér væna omelettu, en þegar ég
var að gæða mér á henni kom
læknirinn og sá aðfarirnar.
Meðan ég var á sjúkrahúsinu í
Falun, vann ég 500.000,00 krónur
í happdrætti.
Þegar blaðamenn spurðu mig
hvað ég ætlaði að gera við pen-
ingana, sagði ég blátt áfram:
— Þegar ég kemst héðan, ætla
ég að fá mér ærlega máltíð!
Daginn eftir kom þetta svar mitt
í blöðunum og læknirinn varð fok-
vondur. Ég var ekki þægilegur sjúkl-
ingur. Ég hefi líka reynt Skodsborg
(danska hressingarhælið), en þar
gat ég heldur ekki haldið aftur af
mér með mat. Ég hefi líka verið á
Serafim-sjúkrahúsinu í Stokkhólmi,
en þar gat ég heldur ekki fengið
sálarstyrk til sjálfsbjargar.
Fyrsta aðvörun.
Fyrir nokkrum árum fékk ég
fyrstu aðvörun um að heilsa mín
væri í veði. Ég var í Linköbing, og
var hálflasin. Og eitt kvöldið var
ég með 40 stiga hita og meðvit-
undarlaus. Næturlæknirinn sendi
mig á sjúkrahús, enda var ég al-
varlega veik. Þegar ég rankaði úr
rotinu, sá ég fólkið aðeins hálft.
Ég sá hálfa hjúkrunarkonu og hálf-
an lækni. Það var álitið að þetta
stafaði af bólgu við litla heilann.
Það var líka hægt að finna ástæðu
til þessarar ofsafitu minnar.
Ég var send til Olivencrona pró-
fessors, og hann rannsakaði mig
mjög vandlega.
Þegar hér var komið sögu var

Nú get ég aftur ckiö bíl, áður komst ég ekki
undir stýrið. Nú get ég líka farið í strætisvagni
og setzt í armstól.
Þctta er kápan sem ég nota nú. Það er
dásamlegt að geta keypt föt án þcss að
þurfa að láta sauma allt sérstaklega fyrir
sig.
Ó I»etta er kápan sem ég notaði í fyrra.
Vill einhver fá hana leigða fyrir tveggja
manna tjald?
, en er samt sem áður 103 kíló
ég orðin dauðhrædd. Bólga eða
æxli við litla heilann! Ég var trú-
lega komin að fótum fram.
En það var engin bólga. Ég var
send á deild Rolfs Lufts á Sera-
fimersjúkrahúsinu. Prófessorinn átti
að reyna að komast að orsökinni
að þessari ofsafitu. Flann fann líka
orsökina: Það var hreint og beint
ofsaleg græðgi mín ( feitan mat!
Það fannst ekki neitt sjúklegt við
mig, annað en ofát.
Ég var búin að vinna í tíu ár
sem yfirkokkur við kalda borðið á
Grand Hótel Haglund, og sjálf gat
ég verið lifandi auglýsing fyrir góð-
um mat, bezta mat sem hægt vcir
að framleiða. Þar var aldrei notað
nema fyrsta flokks hráefni eða
framleiddur nema fyrsta flokks rnat-
ur. Þarna kunni ég vel við mig. Það
voru beztu vinnufélagar og bezfu
húsbændur sem ég hafði þarna.
Svo hafði ég herbergi ( sama húsi
og frían mat og það var atriði
sem ég kunni að meta og notaði
út í æsar.
Eina hreyfingin sem ég hafði, var
að ganga niður til vinnu minnar
á morgnana og aftur upp á kvöld-
in. Ekki gat ég borið neitt upp stig-
ann og ég varð oft að stanza til
að kasta mæðinni. Svo fór ég að
fá sár á fæturna. Þau greru ef ég
lá í rúminu, en komu jafnóðum og
ég fór á fætur.
Læknirinn sem stundaði fótasár
mln spurði mig hvort ég hefði ekki
hug á að grenna mig.
— Jú, en ég hefi ekki sálarstyrk
til þess, sagði ég. — Ég er allan
daginn að sýsla með góðan mat og
mikinn mat. Ég er gráðug í sós-
ur, flesk og yfirleitt allan feitan
mat. Ég get aldrei staðizt freist-
inguna.
Læknirinn tautaði eitthvað um að
hann ætlaði að tala við dósent á
Sahlgrens sjúkrahúsinu. Ég lagði
ekki eyrun að því. Eftir allar þess-
ar misheppnuðu tilraunir mínar til
megrunar trúði ég ekki á það að
ég ætti eftir að losna við þessi ó-
hugnanlegu k(ló, eða að ég ætti eft-
ir að tína sveppi í skógum æsku
minnar við Falun, eða að ég ætti
eftir að aka bíl.
En Björn Sjögren, dósent á Sahl-
grens sjúkrahúsinu, náði sambandi
við mig, nokkrum vikum seinna.
Hann talaði um fyrir mér og
sagði að ég yrði í alvöru að megra
mig, ég yrði sjálf að hjálpa til og
hlýða öllum fyrirskipunum, ef ég
ætlaði að ná einhverjum árangri.
Hann sagði að offita væri orðin
þjóðarsjúkdómur, en að rannsókn-
ir á því sviði væru ennþá mjög
skammt á veg komnar. Ef ég vildi
leggjast inn á sjúkrahúsið og hlýða
í öllu reglum sem mér yrðu sett-
ar, gæti það einnig orðið öðrum
til hjálpar. Þeir vildu hafa frjálsar
hendur og hjálpa mér til að byggja
upp vilja minn og sálarstyrk.
Það mundi kosta sjúkrahúsið þrjú
til fjögur þúsund krónur daglega
að annast þessar tilraunir, og þess-
vegna bar þeim skylda til að sýna
einhvern árangur. Vildi ég sam-
þykkja það að verða tilraunadýr-
ið?
Ég vildi það. Ég vissi að ég gat
treyst Sjögren dósent. Enda reynd-
ust allir mér vel. Allir læknarnir,
hjúkrunarkonurnar og yfirleitt allt
fólkið, sem hafði með mig að gera,
sýndi mér þolinmæði, skilning og
um frqm allt traust,
MáltíS fyrir prinsessur.
Vinnuveitendur mínir voru mér
líka góðir. Ég fékk frí frá vinnu,
en hélt stöðu minni. Framkvæmda-
stjórn hótelsins lét leggja síma að
rúmi mínu, svo ég gæti gefið þeim
góð ráð, ef á þurfti að halda, og
ég gat haft daglegt samband við
vinnufélaga mína.
Fyrsta spurning m(n, ef einhver
hringdi var alltaf:
— Hvað fenguð þið að borða í
dag?
Það var erfitt fyrir mig að skifta
á matnum á hótelinu og megrun-
arfæðinu, sem ég fékk á sjúkra-
húsinu. í spaugi kallaði ég eida-
stúlkurnar sem hugsuðu um hung-
urfæði mitt „asfaltkokka".
í þessu sambandi langar mig tíl
að segja frá því að um jólaleytið
fékk hótelið konunglega heimsókn.
Margaretha prinsessa, John Ambl-
er, Desirée prinsessa og Niclas
Silverschiöld borðuðu jólaverð á
hótelinu. Mér var falið að setja
saman matseðilinn. Það heppnaðist
svo vel að Margaretha prinsessa
vildi endilega hitta mig, en ég gat
Framhald á bls. 41.
VIKAN 3. tbl.