Vikan - 03.05.1967, Síða 41

ið afdankaður herbíll, af þeirri
gerðinni, sem þeir nota til að
flytja starfsliðið. Svartmálaður,
var það ekki?
— Blár. — Hvað um ekilinn?
— Ég sá hann ekki. Hann var
með derhúfu. Það var það eina
sem ég sá.
— Sáuð þér framnúmerið?
— Ég held, að það hafi ekkert
verið.
— Slæmt, sagði ég. — Það er
ef til vill mögulegt, að Samp-
son sé í þessum trukk, eða hafi
verið.
— Er það? Haldið þér, að við
ættum að fara til lögreglunnar?
— Það held ég. En fyrst verð
ég að tala við frú Sampson.
Hringduð þér til hennar?
— Ég náði ekki í hana. Svefn-
lyfin voru farin að virka á hana,
þegar ég hringdi. Hún getur ekki
sofið án þeirra.
— Þá hitti ég hana í fyrramál-
ið.
—- Ég ætla að aka. Ég þarf að
gera svolítið fyrst.
— Og það er?
— Einkamál, sagði ég stutt-
aralega.
Hann var þögulli eftir það, mig
langaði ekki að tala. Það var
komið fram í dögun. Rauð skýin
yfir borginni voru farin að fölna
úti við jaðrana, síðnæturumferð
leigubíla og einkabíla var orðin
næstum engin og vörubílarnir
voru komnir á kreik. Ég svipað-
ist um eftir bláum fyrrverandi
hertrukk með lokuðum palli og
sá hann ekki.
Ég skildi Taggert eftir hjá Val-
erio og hélt heim. Mjólkin beið á
dyraþrepinu. Eg tók hana inn
mér til félagsskapar. Rafmagns-
klukkan í eldhúsinu sagðist vera
tuttugu mínútur yfir fjögur. Ég
fann öskju af frostnum ostrum
í frystihólfinu og gerði mér
ostrukássu. Konan mín hafði
alltaf verið á móti ostrum; nú gat
ég setið við mitt eigið eldhúsborð,
hvenær sólarhringsins sem var,
og étið ostrur eins og mig lysti.
Ég háttaði og lagðist upp í, án
þess að líta á auða rúmið hinum
megin í herberginu. Að vissu
leyti var það gott að þurfa ekki
— Við verðum að finna upp á
einhverju öðru, ég get ekki skor-
ið þig oftar upp.
að skýra fyrir neinum, hvað ég
hafði fyrir stafni allan daginn.
12.
Klukkan var orðin tíu um
morguninn, áður en ég komst
niður í borgina. Peter Colton var
kominn á skrifstofuna. Hann var
yfirmaður minn, meðan ég var
í leyniþjónustunni. Þegar ég
opnaði glerhurðina leit hann
snöggt upp úr lögregluskýrslu-
staflanum, og svo leit hann
snöggt niður aftur, til að sýna
að ég væri ekki velkominn.
Hann var yfirmaður á skrifstofu
sakadómara, kraftalegur, mið-
aldra maður með stuttklippt ljóst
hár og gífurlegt nef, sem var
eins og bógurinn á hraðbát á
hvolfi. Ég fékk mér sæti á ó-
þægilegum, bakhörðum stól
uppi við vegginn.
Eftir stundarkorn benti hann á
mig með nefinu. — Hvað hefur
komið fyrir það, sem ég kýs að
kalla, — af því ég hef ekkert
heppilegra, — andlitið á þér?
— Ég lenti í deilu.
— Og nú viltu að ég handtaki
einhvern rummunginn í nágrenn-
inu! Brosið beygði munnvik hans
niður á við — Þú verður sjálfur
að sjá um þín slagsmál, litli
minn, nema að sjálfsögðu að það
sé eitthvað í þeim handa mér.
— Sleikibrjóstsykur, sagði ég
fýlulega, — og þrjár plötur af
blöðrutyggjói.
— Reynir þú að múta lögun-
um með þremur plötum af
blöðrutyggigúmmíi? Gerirðu þér
ekki ljóst, að þetta’er atómöldin,
vinur minn? Þrjár plötur af
blöðrutyggigúmmíi hafa að inni-
halda nóga frumorku til að
sprengja okkur í smábita.
að heyra^ini'rf"' Sem Ykkur lan§ar
i8. tbi. viKAN 41