Vikan - 22.06.1967, Síða 20

henni á hnén írammi fyrir böðlinum og reyndu að hátta hana að ofan.
Angelique tók að berjast og æpa, eins og hún væri haldin illum öndum.
En sterkar hendur héldu henni kyrri og hún heyrði að kjóllinn var riÍT
inn. Rauð glóð sindraði fyrir augum hennar og kom nær og nær.
Hún æpti eins og allir árar andskotans, væru að pina hana.
Nasir hennar fylltust stækjunni af brenndu holdi. Hún var svo
ákveðin að sleppa úr höndunum, sem héldu henni, að hún hafði ekkert
íundið. Það var ekki fyrr en þeir slepptu henni, að hún skynjaði hræði-
legt sárið á öxlinni.
— Það er naumast, muldraði annar varðanna við hinn. — Það
þarf heila herdeild til að halda henni. Er það nú vargur.
Brunasárið sendi sársaukabylgjur um Angelique. Upp í höfuð og fram
i fingurgóma. Hún var enn á hnjánum og stundi lágt. Böðullinn var að
leggja frá sér pyntingartækið. Á endanum á þessum langa járnstaut
hafði verið meitluð konungliljan, og nú var hún orði svört eftir mikla
notkun.
Dómarinn og kaupmaðurinn héldu áfram að ræða saman. Orð þeirræ
bergmáluðu i undirhvelfingunni.
— Ég er ekki eins svartsýnn og þér, sagði dómarinn. — Við höfum .
allgóða aðstöðu, og það er ekki satt, að konungurinn óski að útrýma
mótmælendum úr konungdæminu. Hann meira að segja er ánægður
með heiðarleik og ráðdeild margra mótmælendanna. Sjáið, jafnvel hér
i Sables eru svo fáir katólikkar, að af fjórum dómurum eru þrir mót-
mælendur. Og þar sem þessi eini katólski dómari er alltaf á andaskytt-
iríi, eru það oftast nær við, sem verðum að jafna ágreining milli katól-
ikkana.
— E'n hvað um Poitou? Ég get sagt yður, að ég hef séð eitt og annað,
sem hefur valdið mér heilabrotum.
— Úeirðirnar í Poitou! Þær eiga beina og fyrirlitlega ástæðu, það
veit ég. Einu sinni enn létu bræður okkar glepjast af metorðagirnd
valdamikilla aðalsmanna, á borð við La Moriniéres bræðurna.
Dómarinn gekk nú niður þrepin ofan af pallinum sínum, þangað
sem Angelique lá á hnjánum.
— Jæja stúlka mín, ég vona að þér hafið lært eitthvað af því sem
gerðist. Kona er fljót að missa mannorð sitt, ef hún hleypur um skóg-
ana með þjófum og smyglurum. Héðan í írá munuð þér bera merki
um réttlæti konungsins, hvert sem þér farið. Þér hafið verið brenni-
merkt með konungsliljunni. Allir munu vita, að þér hafið verið í1
höndum böðulsins og að ekki er hægt að treysta yður. Ég vona að þetta
geri yður ofurlítið gætnari, og að þér farið varlegar í að beita þokka.
yðar ....
Hún hafði ekki augun af gólfinu. Or því að hún hafði ekki þekkzt,.
óskaði hún ekki að gefa þeim tækifæri til að horfa of mikið á hana.
Hún hafði ekki heyrt eitt einasta orð aí því, sem dómarinn sagði við'
hana, nema:
— Þér hafið verið brennimerkt með konungsliljunni.
Hún fann sárið djúpt i hoidi sér, hið illræmda mark, sem stimplaði'.
hana að eilífu glæpamann. Hún var komin í raðir vafasamra kvenna:
f hóp með skækjum, glæpamönnum, þjófum ....
Þessa stundina hafði hún ekki miklár áhyggjur af því. Ekkert skipti
máli annað, en að komast út úr fangelsinu og fræðast um Honorine.
Hún leyfði dómaranum að halda áfram með prédikun sina, og sperrti;
ekki eyrun fyrr en kom að niðurlagiriu.
— Með tiliti til þess umburðarlyndis, sem mér ber að sýna yður, þar
sem þér tilheyrið hinni siðbættu kirkju, skal ég ekki halda yður innara
þessara veggja. En ég er sjálfur ábyrgur fyrir framtíð yðar, og þess-
vegna vil ég koma yður þangað, sem þér getið ekki snúið aftur til yðar
fyrra lifernis. Ég get ekki gert Það betur en að koma yður í hendur
fjölskyidu, hverx’ar líferni er svo sómasamlegt, að það hlýtur að beina
yður aftur á stíga réttlætis og minna yður á skyldu yðar gagnvart guði.
Maitre Gabriel Berne, sem þér sjáið hér, hefur sagt mér, að hann sé á.
höttum eftir þjónustustúlku til að hugsa um heimili hans og börn.
Hann er fús að taka yður í sína þjónustu, og sýnir þannig í verki það:
sem Kristur hefur kennt okkur um að fyrirgefa óvinum. voxnam. Stand-
ið upp, klæðizt og farið með honum.
Angelique lét ekki segja sér það tvisvar.
Oti á þröngu strætinu, kröku af fiskimönnum, skeljasölukonum og-
verkamönnum úr saltvinnslustöðvunum, sem nú voru á leiðinni heim,
með stórar hrífur reiddar um axlir, beið hún eftir tækifæri til að flýja
írá kaupmanninum, sem hún átti frelsið að iauna, en hafði sízt hugsað
sér að fylgja hiýðin, eins og dómarinn hafði sagt henni. Maitre
Gabriel hlaut að hafa getið sér til þess arna, því að hann hélt fast
um handlegg hennar. Hún minntist þess, að hann var sterkur, og kunxxi
að meðhöndla kylfu. Hann var í senn friðsamlegur og óárennilegur.
Þegar þau komu í krána, þar sem hann gisti, leiddi hann hana tii
herbergis hennar.
— Við förum héðan x fyrramálið í dögun. Ég bý í La Rochelle, ern
þarf að hitta viðskiptavini mína á leiðinni, svo við komum ekki heim
fyrr en undir kvöld. Ég verð að spyrja þig, hvort þú sért fús aði
verða þjónustustúlka á heimili mínu, því að ég hef gefið dómaranum
það fyrirheit, að þú munir ekki flýja úr húsi mínu og snúa aftur til
þins fyrra fyririitlega lífernis.
Hann beið eftir svari hennar. Hún hefði átt að fullvissa hann, en
þegar hún stóð frammi fyrir opnum, einarðlegum og heiðarlegum
augum hans, fann hún, að hún gat það ekki. Púkinn i henni lét ekki
að sér hæða, svo í stað Þess að samþykkja, gusaði hún út úr sér: —
Reiddu þig ekki á það. Ekkert skal fá mig til að hírast hjá þér.
—- Ekki einu sinni þetta?
Hann benti á rúmið, sem að bændasið stóð hátt uppi á allmörgum
skúffum. Hún skildi ekki.
—• Farðu og gáðu sagði hann.
Það var eins og hann væri að gera grín að henni.
Hún steig tveimur skrefum nær. Svo stanzaði hún, eins og hún væri
negld við gólfið.
Á koddanum sá hún hárauðan ,úfinn koll. Þama lá Honorine með:
sængina upp að hálsi og þumalinn í munninum, steinsofandi.
Angelique hélt að hana væri að dreyma, og þessi nýja sýn væri aðeins
einn liðurinn í martröðinni. Hún leit vantrúuð á Maitre Gabriel. Svo
leit hún snöggt á skóna hans.
— Svo það varst Þú! andaði hún.
— Já, það var ég. Ég átti leið þarna framhjá í gærkvöldi. Ég var á
ieið til að hitta dómarann, þegar ég heyrði rödd, sém bað mig að
stanza. Kvenmannsrödd, sem bað mig að bjarga barninu sinu. Ég sté
á bak hestinum, og þótt ég hefði enga löngun til að koma aítur þangað,
sem ráðizt hafði verið á okkur, fór ég. Sem betur lór komst ég þangað,
áður en nóttin féll á. Ég íann stúlkubarnið undir tré. Hún hlýtur að
hafa grátið sig í svefn. Henni var afskaplega kalt. Ég vafði hana inn
í frakkann minn og flutti hana hingað. Ég fékk Þjónustustúlku til
þess að hugsa um hana.
Angelique þótti sem hún hefði aldrei kynnzt annarri eins sælu og
létti. Nú virtist henni lifið svo óumræðilega auðvelt og léttu þegar
þessari hræðilegu byi’ði hafði verið létt af hjarta hennar. öll kraftaverk
voru möguleg, úr því að þetta liaíði getað gerzt. Mennirnir voru
góðir og heimurinn var dásamlegur ....
— Guð blessi þig, sagði hún loðmælt. — Maitre Gabriel, ég ska)
aldrei gleyma því, hvað þú hefur gert fyrir mig og dóttur mina. Þú
mátt treysta trygglyndi mlnu. Ég er þér til þjónustu.
ÞRIÐJI HLUTI
Mótmælendurnir í La Rochelle
29. Kafli
Nóttin var að skella á þegar léttikerra Maitre Gabriels Bei’nes kom
..in í La Rochelle. Ljómi dagsins lék enn um dimmbláan himininn, hand-
an við hálfbrotna múrana, sem stóðu til minja um hreystilega mótstöðu,
sem Richelieu hafði brotið á bak aftur.
Við hverjar krossgötur logaði á lömpum. Borgin kom þannig fyrir
sjónir, að hún væri hreinleg og allt i röð og reglu. Þar voru engir ölvaðir
á ferli, engir slæpingjar. Þrátt fyrir hve framorðið var, voru íbúarnir
enn á rjátli um borgina.
Maitre Gabriel nam staðar fyrir framan opið hlið.
— Hér eru vöruskemmurnar minar. Þær liggja niður að höíninni.
E’n ég kýs heldur að afferma hveitið bakatil i skjóli fyrir forvitnum
augum.
Hann lét múldýrin og flutningavagnana tvo fara innfyrir, og eftir
að hafa gefið aðstoðarmönnum sínum fyrirmæli, steig hann aftur upp í
léttivagninn. Svo sprettu þau úr spori eftir steinlögðum hliðargötunum,
og hvað eftir annað skripluðu hestarnir svo neistar flugu undan hóf-
unum.
— Það er afskaplega friðsamt, þar sem við búum, undir borgarmúrn-
um, sagði hann. Hann sýndist ánægður með að vera kominn heim. —
Og samt erum við aðeins fáein skref frá höfninni....
Hann ætlaði að segja eitthvað fleira sem vafalitið undirstrikaði það
æskilegt var að vera í serxn svo nærri höfninni og þó spölkorn frá mesta
skarkalanum, en i sama bili komu þau fyrir horn og björt ijós og há-
værar raddir gerðu það að ósannindum sem hann hafði verið að segja.
Þau sáu hermenn á kreiki með spjót og kyndla. Logarnir vörpuðu
grófum bjarma á háa, hvíta forhlið hússins og hliðið, sem stóð opið.
— Varðliðar í húsagarðinum mínum, muldraði Maitre Gabriel. —
Hveð gengur á?
Engu að síður steig hann rólega og virðulega niður úr litla vagnin-
um. — Fylgið mér, þú og dóttir þin. Það er engin ástæða til þess að
þið séuð sagði hann, þegar hann sá, að Angelique hikaði við að
stíga út. Hún hafði raunar margvíslegar ástæður til Þess að fylgja
honum ekki inn í þetta varðliðahreiður. En til þess að beina athygl-
inni ekki um of að sjálfri sér, neyddist hún til að fylgjar sínum nýja
húsbónda.
Varðliðarnir brugðu spjótum. — Enga gesti. Okkur hefur verið sagt
að dreifa öllum þeim hópum, sem kynnu að myndast.
— Ég er ekki gestur. Ég er húsbóndi á þessu heimili.
— Nú já, einmitt það. Gerið svo vel þá.
Þau gengu yfir hlaðið og komu inn í langan gang. Það var lágt
undir loft og á veggjunum voru þykk gluggatjöld og stórar myndir. Sex
arma ljóststika stóð á borði og bar birtu um ganginn.
Ungur drengur kom hlaupandi niður steinþrepin, flýtti sér svo mikið,
að hann tók tvö þrep í einu.
— Fljótur faðir, komdu upp. Pápistarnir eru að reyna að fara með
frænda til messu.
— Hann er áttatíu og sex ára og getur ekki gengið, þeir hljóta að
vera að gera að gamni sínu, sagði Maitre Gabriel með fullvissu.
Uppi á stigaskörinni kom maður í ljós, óaðfinnanlega klæddur i brún
flauelsföt. Líningarnar og hálsbúnaðurinn og vandlega kembd hárkoll-
an sýndu að þetta var maður I hárri stöðu. Hann kom til móts við þau
og reyndi að láta líta svo út, sem hann væri dauðleiður yfir einhverju.
— Kæri Berne, ég er mjög feginn að sjá yður heima á ný. Mér þótti
ákaflega fyrir því, að þurfa að brjótast inn í hús yðar að yður fjar-
verandi, en kringumstæðurnar voru óvenjulegar ....
— Liðsforingi, mér er sannarlega heiður að heimsókn yðar, sagði
kaupmaðurinn og hneigði sig djúpt. — En má ég biðja um skýringu?
— Þér vitið, að svo hefur nýlega verið fyrirmælt, og við verðum
að íara eftir því, eins og þér vitið, að hver deyjandi maður eða kona,
sem telst til mótmælendasöfnuðar, verður að fá heimsókn katólks
prests, svo allir geti haft möguleika á að yfirgefa þennan heim hreins-
aðir af þeirri villutrú, sem myndi ella svipta þá eilífu lífi. Hinn gegn-
asti hettumunkur, faðir Germain, sem hafði spurnir af því að frændi
yðar, Monsieur Lazarus Berne, lægi fyrir dauðanum, áleit það ský-
lausa skyldu sína að sækja prest úr naxstu katólsku sókn og koma með
hann hingað ásamt fógetanum, samkvæmt lagabókstafnum. Konui-nar
í heimilisliði yðar tóku mjög illa á móti þessum mætu mönnum, — ó,
við vitum allir hvernig konur eru, kæri vinur! Svo beir gátu ekki rækt
skyldu sina. Þar sem þeir vissu, hve mikils ég hef alltaf metið yður,
sendu þeir eftir mér til að róa konurnar, og ég tel mig mann að
meiri að hafa gert það, þvi vesalings frændi yðar ....
— Er hann dáinn?
— Hann á aðeins fáein andartök eftir ólifuð. Hvað ég ætlaði að
segja — frændi yðar sér nú eilífðina frammi fyrir sér og hefur nú að
lokum látið af villu síns vegar og beðið um heilagt sakramenti. 1 sama
bili hrópaði stúlkubarn með skrækri röddu:
— Það er ekki satti Ekki á heimili forfeðra okkar ....
Framhald á bls. 45.
20 VJKAN 25-tbl-