Vikan - 14.05.1969, Qupperneq 40

/——--------------------
Harltitöark arfir
INNI
ÚTI
BfLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
JJllHÍ- HltíkutÍÍt H □. VILHJÁLMBSDN
RÁNARBDTU 12 SIMI 19669
Þegar þau voru farin, sneri Hilary sér að Dinny. — Ég er mjög
snortin yfir því trausti sem þið sýnið mér. Þetta var rösklega af
sér vikið, þið komuð hingað fyrir tíu mínútum, ég minnist þess
ekki að hafa blandað mér í örlög tveggja á svo skömmum tíma.
Er ekki allt í lagi með Tasburgh fjölskylduna?
Jú, en þau eru nokkuð fljóthuga, það er allt og sumt.
— Mér líkar vel við fljóthuga fólk. En heyrðu, er ekki bróðir
líka í fjölskyldunni, sjómaður?
Dinny deplaði augunum.
— Og hefir hann lagt út færi?
—- Nokkrum sinnum.
— Og?
— Ég er ekki svo fljót til, frændi.
Hilary leit blíðlega á þessa uppáhaldsfrænku sína. — Þú ert in-
dæl. En nú verðurðu að afsaka mig, ég þarf að hitta mann, sem er
í nokkrum vandræðum. Vertu blessuð vina mín, við sjáumst þá
við aftökuna á morgun. Og hann fylgdi henni fram í anddyrið.
Dinny gekk í áttina að Oakley Street.
— Dinny!
Hún sneri sér snögglega við og sá þá Alan Tasburgh fyrir aftan
sig, brosandi út að eyrum.
— Ég fór í Oakley Street til að spyrja um ykkur Jean, og mér
var sagt að þið væruð hjá Mont. Ég var á leið þangað, og hér er
ég, þvílík heppni!
— Ég hefi verið að brjóta heilann um hvort ég sé virkilega trú-
uð, sagði Dinny.
— En skrítið, ég var að hugsa um það sama.
— Áttu við hvort þú sért sjálfur trúaður, eða hvort ég er það?
— Ef ég á að segja sannleikann, þykir mér notalegast að hugsa
um okkur sem eitt.
— Jæja, er þetta eina trúað?
—- Þegar í nauðir rekur.
— Hefurðu heyrt fréttirnar frá Oakley Street?
— Nei.
— Ferse höfuðsmaður er kominn heim.
— Heilaga þrenning!
— Það eru allir eyðilagðir. Sástu Díönu?
— Nei, aðeins stúlkima. Er þessi vesalingur ennþá ruglaður?
— Ég veit það ekki; en þetta er hræðilegt fyrir Diönu.
— Hún ætti að fara að heiman.
— - Ég ætla að vera hjá henni, sagði Dinny, — ef hún vill.
— Það lýzt mér ekki á.
— Ég geri það nú samt.
- Hversvegna? Þú ert ekkert tengd henni.
— Ég er þreytt á þessu aðgerðarleysi.
Alan starði á hana.
— Hvað áttu við?
Þú skilur ekki hvernig það er að vera ekki til gagns.
Mig langar til að hafa eitthvert starf.
— Gifstu mér.
— Heyrðu Alan, þú ert ekki beint hugmyndaríkur.
— Það er gott að hafa eina góða hugmynd.
Dinny gekk áfram. — Ég er að fara til Oakley Street núna.
Þau gengu þegjandi áfram, svo sagði Alan alvarlega:
—- Hvað er að þér, vinkona?
— Það er mitt eigið eðli. Það er eins og ég sjá ekki fram úr
vandræðunum, sem ég steypi mér í.
-— Ég gæti hjálpað þér, sagði Alan.
— Mér er alvara, Alan.
- Það er gott. Þú giftist mér aldrei nema þér sé alvara.
— Ég býst ekki við að þú skiljir að mér finnst það tilgangslítið
líf, að vera aðeins einkadóttir í sveit.
— Ég þori ekki að segja það sem mér datt í hug.
— Gerðu það.
— Það er auðveldlega hægt að ráða bót á því. Þú skalt verða
móðir í borginni.
—- Á þessu stigi voru þær vanar að roðna í gamla daga, and-
varpaði Dinny.
—■ Jæja Dinny, ég skal ekki vera að hrella þig.
Þau gengu þegjandi áfram, þar til þau komu að horninu á Oak-
ley Street.
■—■ Farðu ekki lengra, Alan.
— Ég kem við hjá Mont hjónunum í kvöld, til að fá fréttir af
þér. Og ef þú vilt að ég geri eitthvað fyrir þig, ég meina, viðvíkjandi
Ferse, þá láttu mig vita. Þú getur hringt í klúbbinn minn. Hann
skrifaði símanúmer á blað og rétti henni.
— Verður þú ekki við þegar Jean giftir sig?
— Hvort ég verð, ég leiði hana að altarinu. Ég vildi óska....
— Bless, sagði Dinny .... Framhald í næsta blaði.
Meira en minningin ein
Framhald af bls. 13.
— Hvert er Nita að fara?
spurði Ruth.
Frank sagði: — Út í sveit.
— Hversvegna 'fara þau út í
sveit?
— Ja, sagði Frank, — sumir
fara bara út í sveit, sumir út
að vatninu og ennþá aðrir út í
skógana. En ég býst við að allir
geri þetta af sömu ástæðu. Hann
sagði þetta, og það munaði
minnstu að hann veifaði til
hennar. Augnaráð hans kom
henni til að líta niður. Hún vissi
hvað, Frank var að hugsa. Vatn-
ið var staðurinn þeirra.
Hún var nítján ára sumarið
sem hún kynntist Frank. Það
sumar fóru þau út að vatninu
á kvöldin og um helgar, höfðu
með sér gosdrykki og samlokur;
þau tóku líka bækurnar sínar
með, Frank las, þau fóru í göngu-
ferðir eða syntu í vatninu. Og á
þessu sumri þroskuðust þau mik-
ið. Það komu stundir, sem henni
fannst samvera þeirra hafa ver-
ið sársaukafull, næstum óbæri-
leg, en um leið svo óendanlega
ljúf; þetta hafði verið ástríðu-
fullt sumar, og Stella þurfti á
öllum styrk sínum að halda, til
að gera það upp við sig hvort
hún hafði valið rétt, og hvort
hún elskaði hann ekki alltof
mikið. Þeim var báðum ljóst að
þau þurftu að taka mikilvæga
ákvörðun....
Stella mundi eftir deginum,
þau höfðu verið að synda og
ætluðu að leggjast í grasið. Frank
hafði lagt handklæði um axlir
hennar, þegar þau komu upp úr
vatninu, og hann hélt hand-
leggnum kyrrum á öxl hennar,
og það var handtak hans, sem
gerði hana svo vissa um að eng-
inn annar en Frank gæti gert
hana hamingjusama. Við þessa
snertingu handar hans, fann hún
styrkinn sem streymdi frá hon-
um. Hún fann breytingu með
sjálfri sér, fann að nú var hún
ekki í nokkrum vafa lengur. Hún
var viss um að hún elskaði Frank
og þegar hann legði fyrir hana
hina mikilvægu spurningu, var
hún líka viss um að svarið yrði
já.
Nú stóð Stella við vaskinn og
hugsaði um þennan dag. Þau
Frank giftu sig um veturinn, og
hún var alsæl. En samt hafði
hún óskað að hann hefði tek-
ið þátt í áhyggjum hennar um
nóttina, hann átti ekki að gera
hana meyrari, þegar hún stóð í
þessum vanda. Hann hafði sagt
í sérstökum tilgangi: — Sumir
fara út í sveit, aðrir að vatninu.
Hún vissi nákvæmlega hvað
hann hafði í huga viðvíkjandi
Anitu. Anita var litla systir
hennar, og þótt hún væri nítján
ára, á sama aldri og hún sjálf,
þegar hún kynntist Frank, fannst
henni hún hafa ábyrgðartilfinn-
ingu gagnvart henni. Það þurfti
að hafa gát á Anitu. Það var ein-
mitt vegna þess að hún sjálf
hafði verið aðeins nítján ára,
þegar hún hitti Frank og varð
að taka ákvörðun þá, að henni
fannst hún þurfa að hafa hönd í
bagga með Anitu. Mike var ef-
laust ágætispiltur, en það gat
verið að Anita væri ekki viss.
Með því að minna hana á dag-
inn við vatnið, vildi Frank gera
40 VIKAN 20- tbl-