Vikan - 06.08.1970, Side 23

— Þér skuluð ekki hafa
áhyggjur af mér, sagði ég. —
Ég hef lítið af herra Nicholas
og frúnni að segja, svo vanda-
mál þeirra snerta mig ekki svo
mjög.
Ég gekk niður og sótti það
sem mig vanhagaði um fram í
eldhúsið, ég vildi ekki láta frú
Danby geta sagt að hún þyrfti
að þjóna mér. Ég skildi ástand-
ið þannig, að Savalle hefði ver-
ið erfið í umgengni, síðan Cher-
yl dó. Hefði ekki verið betra
fyrir mæðginin að láta hana
leita læknis, heldur en að slá
því föstu að hún væri erfið?
sagði ég við sjálfa mig.
Bíll frú Mede var léttur og
þægilegur. Ég ók honum út úr
bílskúrnum og var reiðubúin tíu
mínútum fyrir tíu.
Savalle kom út, klædd sama
pokakjólnum og kvöldið áður.
Hún var mjög elskuleg við mig,
talaði hratt og ákaft. Þegar
tengdamóðir hennar kom út,
varð hún hljóð, og sýndi eldri
konunni mikla virðingu. Frú
Mede var samt eins og á verði,
og hún sagði fátt við Savalle
meðan við ókum út úr Seabridge
og meðfram ströndinni.
Ég var dálítið smeyk við þessa
ferð til Maybridge, var hrædd
um að hitta einhvern sem þekkti
mig. Frá bílastæðinu þar sem ég
kom bílnum fyrir sá ég hið risa-
stóra verzlunarhús stjúpföður
míns, og ég fann hve skoplegt
þetta var.
— Ég þarf að fara til tann-
læknis, sagði Savalle, — og svo
á ég tíma á hárgreiðslustofu.
— Ég fer aftur heim klukkan
þrjú, sagði Mede snöggt.
Savalle lofaði að vera þá kom-
in, og við gengum allar saman
út að götuhorninu. Þar ók bíll
framhjá okkur, sem snarhemlaði
og maður stökk út.
— Serena! sagði Stuart Kim-
berley. Frú Mede gekk nokkur
skref áfram og fór að skoða í
búðarglugga, en Savalle stóð
kyrr, hálfhikandi, svo ég gat
ekki annað en kynnt þau hvort
fyrir öðru.
Savalle brosti, og það var inni-
legt bros, það fyrsta sem ég
hafði séð ljóma á andliti henn-
ar. Þetta bros gerbreytti svip
hennar.
— Þér hafið ekið upp á tvær
gular rendur! sagði hún glað-
lega við Stuart.
— Já, ég fæ líklega sekt. Hann
leit á mig. Savalle skildi hvað
hann átti við og gekk áfram.
Stuart starði á eftir henni.
— Hún er sérkennileg, — hún
gæti verið ljómandi lagleg, held
ég. Jæja, vina mín? Og hann
beindi allri athygli sinni að mér.
— Ég hef saknað þín! Hvenær
ætlarðu að hætta þessum kjána-
skap og koma heim?
— Eftir þrjá mánuði, sagði ég
ákveðin.
Hann heyrði til þeirri tilveru,
sem ég hafði horfið frá fyrir
tveim dögum, og mér fannst það
næsta óraunverulegt. Ég var
glöð yfir því að hitta Stuart, og
einhvern tíma í framtíðinni
myndi ég líklega giftast honum.
— Ó, Serena. sagði hann. —
Ég er svo ástfanginn af þér, en
hvað gagnar það mér. Hann
yppti öxlum og gekk til bílsins
aftur. Savalle hafði virt okkur
fyrir sér. Hún stóð nokkur skref
frá tengdamóður sinni.
Ég flýtti mér til frú Mede og
bað hana að afsaka biðina.
Það var ótrúlega skemmtilegt
að ganga í búðir og borða há-
degisverð með frú Mede. Sem
betur fór þurfti hún ekki að fara
í Cromers verzlunarhúsið. Ég
andaði léttar, þegar við gengum
til bílsins aftur.
Savalle kom rétt á eftir og á
leiðinni heim spurði hún mig
um Stuart.
— Ég hef þekkt hann lengi,
sagði ég. — Við erum mjög góð-
ir vinir.
Savalle hló glaðlega. — Þetta
er klassísk setning, ungfrú
Buckley! „Góðir vinir“! Það
segja Hollywoodstjörnurnar lika,
er það ekki? Hann er ljómandi
laglegur. Hvað gerir hann?
Hún virtist hafa mikinn áhuga
á honum. Með nokkurri tregðu
sagði ég að hann væri deildar-
stjóri hjá Cromer, og í speglin-
um sá ég að hún lyfti brúnum
eins og í undrun.
Þegar við komum inn í and-
dyrið á High Trees, sagði frú
Mede að hún ætlaði að leggja
sig um stund. Það var heitt í
veðri og mig langaði til að fara
að vinna í garðinum, svo ég fór
í síðbuxur og gekk inn í verk-
færageymsluna, til að sjá hvað
þar væri af áhöldum.
Ég var búin að reita mikið
illgresi, þegar Savalle kom út í
garðinn. Hún var klædd sólkjól
með túlipanamynstri, og það var
skemmtilegasta flík sem ég hafði
séð hana í. Hún var mjög föl og
Framhald á bls. 40.
32. tbi. VIKAN 23