Vikan - 06.08.1970, Page 38

hún sér skyndilega að honum og
sagði lágt: — É'g heiti Anna.
— Anna.... endurtók hann
lágt. Hann stóð rétt aftan við
hana í þröngum ganginum. Skín-
andi hárið á henni gældi við var-
ir hans.... honum fannst hnetu-
ilmur af því. — Anna.... það
er fallegt nafn, sagði hann.
Á leiðinni um París í bílnum
sat hún næstum allan tímann og
horfði út og virti fyrir sér stór-
borgina. Enn var kveikt á flest-
um ljósastaurum, þótt sólin væri
nú að koma upp. Hún sagði ekki
orð alla leiðina, og enn brá fyrir
sömu tortryggninni og óvissunni
í svip hennar, eins og áður við
landamærastöðina.
Þau komust inn í fjölbýlishús-
ið, án þess að vekja húsvörðinn
og tóku lyftuna upp í íbúð hans.
Daníel Grignon bjó í Passy,
einu nýju hverfanna, sem gnæfa
upp úr stórborginni, eins og
fjöldi langra vísifingra upp í
himininn. Þarna voru öll hugs-
anleg þægindi. fbúðin var stór
og björt, og það var eins og hún
svifi hátt á lofti, og Anna gekk
með andagt um stofurnar. Hún
horfði á hvern smáhlut.. . . hús-
gögn, bækur og málverk. Hún
var vön fegurð í kringum sig,
fann Daníel.... og hún naut
þess aftur að stíga á þykk gólf-
teppi, sem létu undan fótum
hennar.
Daníel opnaði tvær stórar gler-
dyr og gekk út á þaksvalirnar.
Þær lágu meðfram allri setustof-
unni og voru svo breiðar, að
hann hafði komið þar fyrir þægi-
legum bambushúsgögnum. Með-
fram handriðinu voru langir
kassar með útsprungnum blóm-
um. Anna kom út til hans, og
saman horfðu þau á sólina koma
upp, lit trjátoppanna í Boulogne-
skóginum smargaðsgræna og
kasta silfri á Signu, þarna sem
hún hlykkjaðist um borgina.
— Hér er dásamlegt.... hún
greip andann á lofti, •—þér hljót-
ið að vera hamingjusamur hérna
Hann horfði á hana. . . . lengi.
Og í þetta sinn leit hún ekki und-
an, heldur horfði í augu hans
með undarlegum glampa, sem
hann skildi ekki til fulls.
— Jæja, sagði hann skyndi-
lega blíðlega, — þér hljótið að
vera þreyttar.
Hún fór hlýðin á eftir honum,
án þess að mæla orð af vörum.
Gestaherbergið var þægilega
afsíðis, aðskilið frá íbúðinni með
litlum gangi með skápum, og því
fylgdi lítið baðherbergi.
Hann lagði litlu, snjáðu ferða-
töskuna hennar á rúmið og dró
upp gluggatjöldin.
— Þér getið dregið þau niður
aftur, þegar þér farið að sofa,
sagði hann glaðlega, — þá verð-
ur hér niðamyrkur. En ég nota
yfirleitt aldrei herbergið, svo að
það veitir víst ekki af að lofta
það svolítið út. Hann opnaði
stóra gluggana.... morgunsólin
brauzt skyndilega inn í herberg-
ið og gyllti hin ljósu og snotru
húsgögn og kastaði ljóma á him-
inblátt gólfteppið, svo og það
líktist lifandi blómabeði.
— Það er. . . . yndislegt hérna,
sagði Anna lágt, eins og við
sjálfa sig frekar en Daníél. Hún
tók frakka sinn og hengdi hann
á stól, ásamt gula klútnum. Ó-
sjálfrátt tók Daníel klútinn og
sagði:
— Þetta er fallegur klútur,
sagði hann, — ég þekki hins veg-
ar silkið vel, sagði hann.... Eg
erfði nokkrar silkivefstofur í
Lyon og rek þær núna,.... eig-
um við að segja sölustjóri fyrir
alla utanríkisverzlun hjá okkur.
Þess vegna finnst mér gaman að
þreifa á andstæðunni við silkið
— fallegt ullarefni.... auk þess
er þessi klútur handofinn.
Hún hlustaði af athygli, síðan
sagði hún: — Ég óf hann sjálf.
Gult er eftirlætisliturinn minn
.... sterkt og skínandi gult.
Röddin var angurvær og fjar-
læg, eins og hún byggi yfir miklu
leyndarmáli.
— Hvar ófuð þér hann? spurði
Daníel fullur áhuga.
Andlit hennar varð sviplaust,
eins og hurð hefði verið skellt
yfir það, og hún þreif af honum
klútinn og kastaði honum aftur
á stólbakið. — Eg get ekki sagt
yður neitt, hr. Grignon.... alls
ekki neitt. . . . Hún talaði hratt
og ákaft. Hann heyrði, að hún
dró ört andann, eins og hún væri
móð. — Æ.... ég vildi óska, að
ég hefði aldrei farið inn í þenn-
an klefa.... að ég hefði aldrei
rekizt á yður. .. . að þér hefðuð
aldrei hjálpað mér.... og um-
fram allt, vildi ég óska, að ég
hefði aldrei farið með yður heim
Daníel tók hönd hennar og
klappaði henni hughreystandi:
— Anna, sagði hann ákveðinn,
— það er einhver tilgangur með
öllu í þessu lífi.
Hún leit upp og horfði lengi
á hann. Varirnar urðu aftur
mjúkar og fagrar: — Þér hafið
rétt fyrir yður. . . . viðurkenndi
hún dálítið viðutan, — ánægju-
stundir lífsins eru fáar, og við
megum ekki vanmeta þær fáu
ánægjustundir, sem við njótum
.... Rödd hennar skalf, og áð-
ur en Daníel gat hreyft sig,
teygði hún sig ögn til hans....
og mjúkar varir hennar struk-
ust eitt andartak við varir hans.
Hann fann hlýjuna leggja frá
henni og langaði til að endur-
gjalda kossinn.... en þetta var
um garð gengið, og hann stóð
ringlaður og starði á hurðina á
milli þeirra.
Daníel átti bágt með svefn og
dreymdi einkennilega drauma,
þegar hann blundaði við og við.
Klukkan var orðin hálf níu, þeg-
ar hann vaknaði. Vinnustúlkan
hlaut að vera komin, hugsaði
hann með sér. Hann hafði skilið
eftir seðil handa henni á borð-
stofuborðinu. „Það er gestur hjá
mér í nótt. Hjálpaðu henni, ef
hún þarfnast hjálpar, og gefðu
henni morgunmat á svölunum,
þegar hún vaknar“. En allt var
38 VIKAN 32- tbl-