Vikan - 06.08.1970, Page 39

Winther bríbiál
fást í þrem stærðum.
Einnig reiðhjói í öilum stærðum.
hljótt. Þar sem strætisvagni frú
Lecordier hafði líklega seinkað
þennan morgun, læddist Daníel
inn í baðherbergið og snyrti sig,
án þess þó að flauta hressilega,
eins og honum var tamt.
Síðan gekk hann út á svalirn-
ar. Hann var enn svefnþrunginn
eftir þessa svefnlitlu nótt. Hann
raðaði stólunum þannig, að þeir
stóðu í skugganum undir sól-
skýlinu með bláu og hvítu rönd-
unum. Síðan gekk hann inn í eld-
húsið. Þarna lá ennþá seðillinn
til frú Lecordier. Dyrnar að litla
ganginum stóðu opnar, og dyrn-
ar að herbergi Önnu voru held-
ur ekki lokaðar. Búið var að
draga upp gluggatjöldin, og hann
sá beint inn í herbergið. Hann
gekk nær. Rúmið var óbælt.
Anna var farin....
Hún hafði laumazt út, meðan
hann svaf óværum blundi sín-
um.
Daníel leitaði dögum og nótt-
um saman í Latneska hverfinu.
En það var eins og jörðin hefði
gleypt hana. Það var ekki fyrr
en nokkrum vikum síðar, að
hann heyrði frá henni. Hann var
að koma heim frá síðustu ferð
sinni milli gistihúsanna í ná-
grenni St. Germain-de-Pres, þeg-
ar kona húsvarðarins stakk
pakka að honum. - - Það kom
ung stúlka með hann, og mældi
Daníel forvitnislega út.
Daníel stóð við lyftuna og
fletti út blaðinu. í pakkanum
lágu fimm þúsundfrankaseðlar
.... örlítil afborgun af þeirri
fjárhæð, sem hún hafði heitið að
endurgreiða honum. Og á afar
ópersónulegt hvítt kort hafði hún
skrifað með fínlegri rithönd:
„Kæri herra Grignon. Ham-
ingjan vex ekki á trjánum við
breiðgötur Parísarborgar. Þér
verðið að fyrirgefa mér hversu
lítið þetta er. f sárabætur læt ég
fylgja svolítið, sem þér getið ef
til vill glatt einhvern með. Reyn-
ið ekki að leita að mér. Ég leita
nú út í óvissuna. Lifið heilir.
Anna“.
Daníel reif pappírinn utan af
litla pakkanum. Og þarna lá
guli klúturinn hennar Önnu, eins
og eilíft endurgjald og hinzta
kveðja.
Hann sá hana aldrei framar.
Olli frönsk
atómsprengja...
Framhald af bls. 19.
Ekki eru þó allir vísindamenn
sammála um hvort sprengingin
á Mururoa, sem átti sér stað yfir
yfirborði jarðar, hafi valdið
jarðskjálftanum í Perú. Frakk-
ar halda því sjálfsagt áfram að
sprengja þessar bombur sínar,
enda liggur hégómagjörnum
pólitíkusum í París víst í léttu
rúmi þótt nokkrir tugir þúsunda
Indíána og Mestísa í dölum And-
esfjalla grafist lifandi í aur og
leðju annað veifið.
EFTIR LUPUS
Framhald af bls. 25.
Þessir hæfileikar hafa einn-
ig reynzt Gylfa Þ. Gíslasyni
árangursiikir í flokksdeilum.
Hann kemur ótrúlega oft
fram vilja sinum með liygg-
inum og undirferlum, þegar
kapparnir i Alþýðuflokknum
eru orðnir þreyttir og sárir
og óbreyttu liðsmennirnir
þrá sátt og frið eftir blóðug-
ar höggorrustur. Samherj-
arnir meta hann ekki nrikils
til harðræða, en Gylfi stend-
ur uppi í bardaga lengur
mörgum görpum, er skap-
meiri þykja. Óvildarmenn
sjá ekki við honum, og hann
kemur stundum skemmtilega
á óvart líkt og Napoleon,
þegar hann gekk vopnlaus
móti fylkingu fyrri her-
manna sinna og lét þeirn
fallast hendur. Gylfi bregður
sér hæglega í mörg liki og
temur sér ýmsar ólíkar skoð-
anir. Ungur þingmaður virl-
ist hann róttækur og upp-
reisnargjarn og langt lil
vinstri við yfirboðara sina.
Svo gerðist hann næsta til-
litssamur við Framsóknar-
flokkinn á dögum hræðslu-
bandalagsins. Nú situr Iiann
i ríkisstjórn með Sjálfstæð-
isflokknum og lyndir við
hann eins og um bræðralag
væri að ræða. Allt eru þetta
klókindi, sem stafa af ríkri
metorðagirnd og ásókn eftir
atkvæðum. Gylfi Þ. Gíslason
vill umfram allt völd og
mannvirðingar, svo og að
ferðast oft og viða og vera
heiðursgéstur í veizlum.
Slíkt kaupir liann fúslega þvi
verði að beygja hjá gömlum
stefnumálum og sjónarmið-
um. Samt er liann svokölluð-
um vinum sínum hættulegri
en þá grunar. Gylfi leikur
sem stjórnmálamaður á
hvaða hljóðfæri, er býðst.
Hann hefur um skeið spennt
örmum gyllt langspil, sem
íhaldsöflum þjóðfélagsins
finnst hljómþýtt, en gæti allt
í einu tekið upp á þvi að
hlása i rauðan lúður, sem
léti þeim dimmt í eyrum.
Hægra hrosið væri ekki lengi
að hverfa af vörum lians, ef
lionum hyði svo við að horfa.
F ramsóknarflokkurinn
missti mikils, þegar Sjálf-
stæðisflokkurinn vann hylli
Gylfa Þ. Gíslasonar af hon-
um haustið 1958. Málefni
skiptu þar vissulega nokkru,
en úrslitum réð eigi að síð-
ur, að Framsóknarflokkur-
inn kunni ekki lagið á Al-
þýðuflokknum, þrátt fyrir
æfingu langrar samhúðar.
Stjórnmálaharátta Gylfa Þ.
Gíslasonar er eins konar tafl-
mennska. Hann vill hlut allra
jiegna góðan, en sigrar laun-
þeganna verða hins vegar
allir að lögum og samþykkt-
um borgarastéttarinnar, ef
hann má ráða. Gylfi er jafn-
aðarmaður að námi fremur
en lífsskoðun og kýs lielzt
fylgi, sem er honum geðfellt
og leiðitamt. Hann ágirnist
atkvæði frá Sjálfstæðis-
flokknum í núverandi stjórn-
arsamstarfi og lætur þá við-
leitni móta afstöðu Alþýðu-
flókksins, en myndi taka
með söniu þökkum stuðn-
ingi frá vinstri, ef hann fengi
metorðum sínum borgið
þannig. Því kann svo að fara,
að þessi slyngi talnafræðing-
ur og reiknimeistari kalli yf-
ir sig fyrr eða síðar allt ann-
að pólitískt hlutskipti en
honnm gefst nú og hann ætl-
ar til frambúðar. Gylfi er
eins og liagyrðingur, sem
yrkir fyrri helming visu, en
örlögin reynast svo sá aðili,
sem botnar liana og kveður
á um listgildið.
Maðurinn Gylfi Þ. Gísla-
son er um margt sérkenni-
legur og eftirtektarverður.
Menntun hans og menning er
í senn íslenzk og alþjóðleg.
Hann lætur sér fátt óviðkom-
32. tbi. VIKAN 39