Vikan - 06.08.1970, Page 43

Fjarlægið
naglaböndin
á auðveldan hátt
A Fljótvirkt
* Hreinlegt
* Engar sprungur
* Sársaukalaust
Hinn sjálffyllti Cutipen gefur mýkj-
andi lanolín blandaðan snyrtilög, einn
dropa í einu sem mýkir og eyðir
óprýðandi naglaböndum. Cutipen er
eins og fallegur óþrjótandi sjálfblek-
ungur sérstaklega gerður til snyrting-
ar. Hinn sérstæði oddur hans snyrtir
og lagfærir naglaböndin svo að negl-
ur yðar njóti sín. Engra pinna eða
bómullar er þörf. Cutipen er algjör-
lega þéttur svo að geyma má hann í
handtösku. Cutipen fæst í öllum
snyrtivöruverzlunum. Handbærar á-
fyllingar.
Cutáfi&n,
Fyrir stökkar neglur biðjið um Nutri-
nail, vítamínsblandaðan naglaáburð
sem seidur er í pennum jafn hand-
hægum í notkun oð Cutipen.
UMBOÐSMADUR:
J. Ó. M Ö L L E R & C O.
KIRKJUHVOLI, REYKJAVÍK
nokkur einbýlishús. Á fjöru var
þessi vík þurr, en nú var há-
flæði og öldurnar léku um stein-
ana.
Ég fór með Savalle niður að
víkinni. Svanirnir vögguðu sér
hátignarlega á öldunum og villi-
endur horfðu forvitnislega á
okkur.
— Sjáið þér! sagði Savalle,
himinlifandi. — Þessar dyr eru
mjög hentugar!
Þegar við gengum aftur upp
að húsinu, sagði hún: — Næst,
þegar þér farið til þorpsins, get-
ið þér farið í járnvöruverzlun-
ina og látið búa til aukalykil,
svo ég geti haft lykil út af fyrir
mig.
Hún þagnaði, en tók svo aftur
til máls: — Ég ætla að biðja yð-
ur um að nefna ekki dyrnar við
manninn minn, ungfrú Buckley!
— En hann hlýtur að taka eft-
ir því að ég er búinn að klippa
allan gróður frá dyrunum, benti
ég henni á.
Hún yppti öxlum. — Það er
ekki víst að hann taki eftir því,
— að hann fari niður að múr-
veggnum. Hljómurinn í rödd
hennar varð bitur. — Honum
mislíkar allt sem gleður mig! Ef
hann vissi að ég hefði ánægju af
að gefa svönunum, myndi hann
gera eitthvað til að koma í veg
fyrir það! Þér þekkið hann ekki
eins vel og ég!
— Væri það ekki heppilegra
að þið byggjuð sitt í hvoru lagi?
spurði ég blátt áfram.
— Ég elska manninn minn,
sagði hún hljóðlátlega. — Eg er
alltaf að vona að hann fyrirgefi
mér það sem kom fyrir Cheryl,
og að við getum orðið hamingju-
söm á ný.
Ég kenndi innilega í brjósti
um hana, en svo skeði það að
Nicholas fékk sér göngu í garð-
inum, meðan verið var að leggja
á borð fyrir kvöldmatinn. Hann
tók strax eftir dyrunum og
spurði Savalle hvort hún hefði
staðið fyrir þessu. Ég flýtti mér
að segja að ég hefði klippt gróð-
urinn frá.
— Ég bað hana að gera það,
Nick, sagði Savalle. — Það er
svo stutt niður að sjónum það-
an. Mig langar til að gefa svön-
unum. Já, mér datt jafnvel í
hug að þú hefðir gaman af því
að koma með mér.
Hún lagði hönd sína yfir hans
og brosti til hans með eftirvænt-
ingarsvip. Hann kippti hendinni
að sér og horfði kuldalega á
hana. — Þú getur gert það sem
þig lystir, sagði hann, — eins
og þú hefur alltaf gert.
En þú, Nick? Getum við
ekki farið þangað í kvöld?
Ég er upptekinn, sagði
hann snöggt.
Augu Savalle fylltust tárum
og frú Mede stóð þegjandi upp
frá borðinu, og ég sá að það var
áreynsla fyrir hana að halda ró-
semi sinni. Nicholas var skugga-
leeur á svipinn og sagði ekki
orð. Mér fannst andstyggilegt
hvernig hann lítillækkaði Sa-
valle á þennan hátt, í návist
okkar.
Eftir matinn fór Savalle strax
upd til sín. Hún var náföl og
augun stór og gljáandi, alls ekki
eðlileg. Frú Mede sagðist ætla
að fara í rúmið og lesa.
Ég varð miög undrandi, þeg-
ar Nicholas spurði: — Hafið þér
lykilinn að dyrunum, ungfrú
Bucklev?
- Já. sagði ég.
— Við skulum líta á þessa
götu niður að sjónum.
— Já, sagði ég kuldalega —
og vonaði að ég gerði honum
ljósa vanþóknun mína á fram-
komu hans.
Við gengum þegjandi gegnum
garðinn. Hurðin stóð á sér og
Nicholas opnaði. Meðan hann
var að fást við það, leit ég upp
að húsinu. Eg sá að einhver
hreyfði gluggatjöldin á næstu
hæð, það var auðvitað Savalle.
Það gat ekki verið neinn annar.
Hvað skyldi hún hugsa, þegar
hún sá manninn sinn þarna með
mér í rökkrinu, hann, sem hafði
ekki viljað fara með henni.
Þótt ég væri hissa á framkomu
Nicholas Mede, fannst mér hann
mjög athyglisverður maður.
Hann var kaldur og fjarrænn,
en hvernig hafði har. r verið, áð-
ur en Cheryl dó og hjónaband
hans fór í hundana? spurði ég
sjálfa mig.
Við gengum niður að víkinni.
Það var að fjara út, en ennþá
var fólk að baða sig þarna. Það
var líka búið að kveikja á mis-
litum ljóskerum fyrir framan
klúbbhúsið.
—- Hér er reglulega notalegt,
sagði Nicholas.
— Já, svaraði ég, hálf utan
við mig, gleymdi því um stund
hver hann var. — Við sáum
svanina í dag. Það leit út fyrir
að þeir væru of stoltir til að
þiggja mat, en gætu samt tekið
við, ef honum væri fleygt til
þeirra! Endurnar eru ekki eins
fínar með sig. Þær láta mann
sannarlega skilja hvað það er
sem þær eru að lóna eftir!
Hann hló — og virtist allt í
einu svo unglegur og glaður. —
Hafið þér séð hve klunnalegir
svanirnir eru, þegar þeir koma
á land? Þeir velta áfram, á þess-
um breiðu löppum, eins og feit-
ar húsmæður hlaðnar pökkum.
Það hlýtur að vera gaman
að búa á svona stað, þar sem
flóðið kemur alveg upp að hús-
inu, sagði ég dreymandi. — Eg
hef oft tekið matarpakka með
mér og borðað hérna á múr-
ve"gnum við sjóinn. Ströndin er
full af þessum smábátahöfnum,
en Seabridge er lang skemmti-
legust, finnst mér.
— Já, það er friðsælt hérna,
sagði hann lágt.
Ég fann mjög vel til nærveru
hans, hann var stór og hljóður,
og bar með sér einhvern ákveð-
inn styrk.
Skyndilega rauf hann þögnina.
— Við skulum koma heim aftur,
ef það hentar yður, sagði hann.
En þar sem hann var sjálfum
sér líkur, þá gekk hann ekki inn
bakdyramegin. Hann gekk með-
fram veröndinni, kringum hús-
ið og inn um aðaldyrnar. Ég
fylgdi honum eftir, varð að
hlaupa við fót, til að geta fylgt
honum eftir. Hann var greini-
lega búinn að gleyma því að ég
var með honum.
Savalle var í anddyrinu. Hún
stóð við stigann og hvíldi hönd-
ina á handriðinu.
Hún var einhvern veginn allt
öðruvísi en áður, og ég sá hvað
orsakaði það. Hárið var ekki
bundið upp í hnút, það var sleg-
ið um axlirnar, —• líklega vegna
hitans. Hún var ennþá í litlausa
silkikjólnum og fölt andlitið var
ómálað, en þetta mikla, dökka
hár, sem náði niður að mitti,
breytti algerlega útliti hennar.
Hún var yngri að sjá og miklu
kvenlegri.
Savalle brosti, — daufu brosi.
Ég tók eftir gljáanum í augum
hennar og sjáöldrin voru ótrú-
lega stór, og ég sá líka að hún
hélt svo fast í handriðið að hnú-
arnir voru hvítir. — Skemmtuð
þér ykkur vel? spurði hún.
Eg roðnaði. Það var svo greini-
legt hvað hún átti við, og ég láði
henni það ekki. Það hlaut að
hafa verið auðmý)|kjandi fyrir
hana að sjá Nicholas leggja af
stað með mér, eftir að hann var
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konjca
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica
Konica FÆST
Litil
létt
KONIOA
O35
sfðllvirk
UM LAND ALLT
AUSTURSTRÆTI
LÆKJARTORGi
32. tbi. VIKAN 43