Vikan - 13.08.1970, Blaðsíða 29

r
Að lokum fékk Chris sam-
band, og nú heyrðist rödd
þularins: „Við biðjum yður
að afsaka, en við höfum orðið
i'yrir svolitlu vélar-óhappi.“
Chris kastaði símanum á.
— Hvað heldur þú að fólk
segi við þessu? stundi hann.
— Láttu það ekki á þig fá,
Chris. Sálarástand barnsins
þíns er mikilvægara. Þetta í
kvöld er okkar sök, við höf-
um vanrækt hana.
— Já, sagði Chris ákveð-
inn. — Við hefðum átt að
veita henni ráðningu, allt frá
því að hún fór að ganga. Við
sendum hana í nýtízku skóla,
þar sem agi þekkist ekki. Og
svo þetta .... og það er allt
þessum bölvaða sýningar-
kassa að þakka.
Chris þaut á fætur og end-
aði með fæturna inni í miðju
sjónvarpstjaldinu. „Blim“
hevrðist í hátalarnum, og
þúsundir glerbrota þyrluðust
inn í tækið.
Hr. og frú Gans voru ein-
mitt nýkomin til að halda upp
á sættirnar við Chris og Al-
iee, þegar Debbie kom æð-
andi inn.
— Sjáið, hvað ég hef feng-
ið, hrópaði hún ánægð og
veifaði pappírsörk. — Eitt
hundrað dollara í rikisskulda-
bréfum fyrir að taka þátt í
sjónvarpsdagskrá. Sáuð þið
mig ekki? Skuldabréfin eru
víst ekki nema 75 dollarar í
dag, en eftir tíu ár, get ég
fengið eitt hundrað dollara
fyrir þau!
Chris gekk ógnandi í áttina
til hennar. — Og hver segir
að þú eigir eftir að upplifa
það?
Debbie forðaði sér óttasleg-
in til hliðar, en hann greip
fast um handlegginn á henni.
— Komdu með föður þínum
upp á loft, og við skulum tala
alvarlega saman.
Alice hljóp til þeirra og
stillti sér til varnar fvrir
framan Debbie.
— Þú vogar þér ekki að
snerta hana, öskraði hún
reiðilega.
— Á það að þýða að ég
liafi ekki meira af mínum eig-
in börnum að segja? spurði
Chris fokvondur.
— Þú snertir hana ekki,
endurtók Alice.
Chris kinkaði kolli með
samanbitnar varir: — Það er
í lagi. Héðan í frá eru þetta
þín börn, og ég hverf á brott
héðan úr húsinu.
Hann hikaði um stund, en
enginn sagði neitt. Hann
sneri sér við og gekk í burtu.
— Þetta er einnig þín sök!
sagði frú Gans titrandi af
sorg við eiginmann sinn, þeg-
ar Chris Skellti á eftir sér
hurðinni.
— Ætlið þið pabbi að
skiljast? spurði Debbie móð-
ur sína við morgunverðar-
borðið tveim dögum eftir að
Chris hafði farið að heiman.
— Það heitir að skilja, en
ekki skiljast. Hve oft á ég að
segja það? Annars veit ég
það ekki, sagði Alice skjót-
lega. — En ef af því verður,
skal ég áreiðanlega sjá um
ykkur.
— Eg segi við dómarann,
að ég elski ykkur bæði jafn
mikið, sagði Debbie. — Ha,
þú verður hin svartklædda í
vitnastúkunni, sagði Okkie
hæðnislega. — En hvað með
peninga? Ætlar pabbi að
senda okkur þá?
— Það neyðist hann til að
gera, svaraði Alice og reyndi
að leyna fyrir börnunum, hve
leitt henni þótti að tala um
þetta.
— Aumingja pabbi! sagði
Debbie.
— Aumingja pabbi? Hvað
áttu við með því?. spurði Al-
ice.
— Hann er sjálfsagt óham-
iiigjusamur, heldurðu það
ekki. Eg hugsa að hann sakni
okkar.
— Já, en ég er nú líka ó-
hamingjusöm, mótmælti Al-
ice.
— Þú hefur okkur, sagði
Okkie hughreystandi.
— Já, það veit ég, and-
varpaði Alice, — en þið mun-
uð skilja mig betur þegar þið
verðið fullorðin.
— Já, þetta segið þið allt-
af! En heldurðu ekki að pabbi
komi aftur?
Alice svaraði ekki.
Bud heimsótti Alice eftir
hádegið. — Ég hef talað við
Chris, sagði hann. — Honum
líður alveg hryllilega og vill
sætta sig við allt, bara ef
hann má koma heim aftur.
— Ekki hef ég beðið hann
um að fara, svaraði Alice. —
En ég á kannske bara að sitja
og bíða eftir að hann komi
heim?
— Ja . .. Bud hikaði að-
eins. — Það er nefnilega svo,
að hann er í rauninni næstum
kominn heim. Hann stendur
úti á götunni og bíður eftir
því að ég kalli í hann.
Alice blístraði lágt: —Jæja,
þannig. Chris stendur úti á
götu. En kallaðu þá á hann,
Bud! Stattu ekki þarna og
láttu eins og kjáni!
Bud flýtti sér út á svalirn-
ar. — Það er allt í lagi, Chris!
kallaði hann. Og Bud var
varla kominn inn í herbergið
aftur, þegar Chris stóð þar.
Debbie og Okkie þutu um
hálsinn á honum. Alice gekk
upp á loft, án þess að virða
hann viðlits. Chris fór á eftir
henni.
Angistarfullur horfði hann
á, að hún byrjaði að pakka
niður í ferðatösku.
— Já, en . . . . já, en . . . .
kæra Alice . ..
— Allir eru hamingjusam-
ir yfir að þú ert kominn, en
bara ekki ég, tók hún fram í
fyrir honum. — Þú getur ekki
bara horfið, þegar þig langar
til og svo beðið eftir því að ég
sé tilbúin að taka á móti þér
með opnum örmum, þegar þú
kemur aftur.
— Eg var bara svolítið
fljótfærinn ....
— Ef til vill, tók hún fram
í. — En ég er ekki fljótfærin.
Það er með köldu blóði að
ég yfirgef þig! Þú skalt vita
það!
Chris starði samanbrotinn
á hana. — Að þú . . . að þú . .
hvað? En það getur þú ekki!
Framhald á bls. 40.
Þú misskilur mig,
sagði Chris
hlæjandi. £g get
bara vel fellt
mig við foreldra
þína, og mér þykir
vænt um póst-
kortin þeirra frá
útlöndum. En
Alice, eigum við
ekki að
fara eitthvað?
Alice hlustaði ekki
á hann. Án þess
að mæla orð frá
vörum hljóp
hún upp í svefn-
herbergið. Og
skömmu síðar
kastaði hún
náttfötum Chris til
hans og læsti
síðan kyrfilega
svefnherbergis-
dyrunum ...
Þegar
Chris og Alice
komu heim aftur,
var farið að líða
að kvöldi. Okkie
og þjónustu-
stúlkan sátu
dáleidd af hrifn-
ingu við sjónvarps-
tækið. - Nú,
það er búið að
gera við það, sagði
Chris...
V____________________>
33. tw: VIKAN 29