Vikan - 13.08.1970, Blaðsíða 33

Glen Campbell
fyrrverandi
Beach Boe oo
undirleikari hió
Presley
Þeir eru sennilega ekki
margir seni vita það að Glen
Campbell var einu sinni í
bandarisku hljómsveitinni
Beach Boys . . . lék með
bæði Elvis Presley og Frank
Sinatra inn á aragrúa hljóni-
platna . . . var geysivinsæll
„Tequila-rokkari“ og að und-
ir barnalegu andliti hans og
yfirbragði Ievnist harðsnú-
inn og ríkur kaupsýslumað-
ur.
Campbell er fremur þög-
ull og kemur alllaf á óvart;
það má segja að hann sem
stjarna hafi verið uppgötv-
aður á einni nóttu, en þá var
hann líka búinn að vinna að
því siðan hann var fjórtán
ára gamall.
„Ég spilaði þjóðlögin mín
á öllum klúbbum sem ég
fann þar til árið 1961, en þá
datl cg í lukkupottinn og
fékk nóg að gera við að leika
inn á hljómplötur — svo-
kallaður „session-maður“ —
Ég spilaði fvrir marga þá
sem hæsl voru skrifaðir, eins
og Presley, Sinatra, Nat King
Cole, Sammy Davis og Dean
Martin. Eitt árið spilaði ég
hvorki meira né minna en
inn á 586 plötur.“
Og það hefur margt skeð
hjá Glen Campbéll síðan
Iiann sat á tröppunum heima
hjá sér í Delight, 'Arkansas,
og lék á fyrsta gítarinn sem
hann hafði búið til sjálfur
með þvi að strekkja vírbúta
yfir botnlausa tunnu. Til
dæmis hefur það skeð að
hann hefur keypt sér Cadil-
lac og Ford Mustang, liöll
(er sennilega eina orðið yfir
það) sem hann hýr í ásamt
fjölskyldu sinni í Kalifor-
níu, skartgripi — svipað
magn og Elizabeth Taylor
og hefur að auki sérstakan
mann í þjónustu sinni til að
gera við og smíða gítarana
sem hann notar. Um pening-
ana segir hann sjálfur:
„Þeir eru jú mikilvægir,
en þó ekki lil að verða ham-
ingjusamur. Ég hafði gott
kaup á meðan ég var í ses-
sion-vinnunni, en það varð
lika til þess að ég varð að
hætta að syngja, og það hef-
ur alltaf verið mér einna
mikilvægast.
Vandamálið var að á þeim
tima hafði ég ekki mikla trú
á sjálfum mér. Engin af
stjörnnnum sem ég lék fyr-
ir vissi livað ég hét, hvað þá
lveldur annað. Ég var hara
gaurinn sem sal og spilaði á
gítarinn minn.
Ég held að mér hafi lílcað
bezl við Dean Martin, því
hann var vanur að sitja mcð
okkur session-mönnunum
og segja okkur brandara.
Elvis var svo ferlega kurteis
að maður varð hálf-hræddur
við hann.
Á endanum hætli ég að
hafa komplexa ú t af þessu
öllu og fór að segja við sjálf-
an mig að ég gæti gerl mun
betur sjálfur en margir þess-
ara söngvara — og því lét ég
taka upp nokkrar plötur með
sjálfum mér. En mér gekk
ekki nógu vel við að koma
sjálfum mér á framfæri sem
söngvara, þó svo að ég hafi
gert sæmilega hluti í lögum
eins og „Too Late To Worry,
Too Blue To Cry“ og „Turn
Around Look At Me“.
Árið 1967 ákvað ég svo að
hætta öllu session-standi og
fór að syngja af fullum
krafti. Þá söng ég „Gentle
on my Mind“, og eftir það
kom „By the Time I Get to
Phoenix" og svo „Wichita
Lineman”. Ég var kominn af
stað.“
Síðan er aðeins einn hlut-
ur sem hefur skyggt á stöð-
uga hamingju hans, en það
er leikur hans i myndinni
„True Grit“ þar sem John
Wayne leikur aðalhlutverk-
ið og stjórnar. Leikur Camp-
hells var hörmulegur og
hann gerir sér grein fyrir
því sjálfur. En hann var
ákveðinn i að halda áfram
og fljótlega verður lokið við
aðra mynd með honum,
„Norwood“, og þá komumst
við að hvort hann hefur
nokkuð skánað sem leikari.
Glen Campbell minnist
daga sinna með liljómsveit-
inni Beacli Boys:
„Það var árið 1965. Ég
hafði leikið með þeim inn á
allar þeirra plötur og þekkti
því öll lögin þeirra lit og inn.
Svo var það dag einn að þeir
hringdu í mig og spurðu
hvort ég væri til í að koma
fram með þeim á hljómleik-
um i Dallas, því Brian Wil-
son væri veikur. „Sjálfsagt,“
sagði ég.
Svo fór ég til Dallas og
kom fram á hljómleikunum
— og gerði óteljandi mistök,
en enginn heyrði þau fyrir
öskrunum og ópunum í þeim
17000 krökkum sem voru í
salnum. Strax eftir hljóm-
leikana lilupu hinir út í híl-
ana rétt eins og fjandinn
sjálfnr væri á hælunum á
þeim, en ég tók því rólega.
Ég var ekki raunverulega í
Framhald á bls. 50.
33. tbi. VIKAN 33