Vikan - 13.08.1970, Blaðsíða 40

og næði kom Mrs. Thievery og
stökk uppá borðið. Henni skrik-
aði fótur, svo að hún rak sig á
stafla af bókum, sem stóð upp
við vegginn.
— Kattarskrattar, þrusaði ég
og brá við til að færa bækurnar
í samt lag. Þá kom ég auga á
sígarettupakka ... það sem mig
langaði mest í af öllu! Hann hlaut
að hafa lent á bak við bókastafl-
ann fyrir löngu. Ég fékk mér svo
minn fyrsta reyk í mánuð og naut
hans dýrlega.
Eftir fimm daga var ég búinn
með úr pakkanum og jafn eirðar-
laus og fyrr. Ég reyndi að breyta
tóbakslönguninni í löngun í kjöt.
Mér datt meira að segja í hug að
aflífa vin minn villigæsina. En
ég gat ekki fengið það af mér.
Kjöthungur mitt stilltist nokk-
uð er ég hafði upp á skjaldböku.
Ég hélt jólakvöldið hátíðlegt með
skjaldbökusteik. Niðursoðna
kjötinu lauk ég á nýársdag. Þetta
kjötát hafði furðumikil áhrif á
geðslag mitt. Ég gleymdi því að
ég hafði ekki sígarettur, og allt
tók á sig bjartari liti.
Ég styrktist nú nóg til að geta
lokið við að gera öldubrjótinn.
Hann hafði kostað mig sex mán-
aða strit. Ég var stoltur af verki
mínu og skrifaði í dagbókina:
„Öldubrjóturinn var tekinn í
notkun við hátíðlega athöfn er
forseti eyjarinnar, Mr. Tom-Tom,
stjórnaði, Hann hældi bygginga-
meistaranum og aðstoðarmönn-
um hans fyrir gott starf. Mrs.
Thievery bar fram kvöldteið.
Herra Spör, hinn ungi tónsnill-
ingur, söng gamansama söngva
við mikinn fögnuð. Kvöldinu
lauk með því að allir sungu þjóð-
söng Suvarov: „Við höfum ekki
séð skip í mörg ár.“
STORMUR
Næsta morgun var veðrið svo
kyrrt og ósjálfrátt fór mig að
gruna að ekki væri allt með
felldu. Loftvogin féll með í-
skyggilegum hraða. Það var eng-
inn vafi á því að illviðri var í að-
sigi. Ég flutti matvæli í húsið.
Hænsnin f engu margra daga
skammt í einu.
Um tólfleytið voru hvítir
öldutoppar farnir að sjást úti á
sjónum. Síðdegis komu meters-
háar öldu æðandi upp í fjöru.
Miklar flóðbylgjur ruddust inn í
lónið, en höfðu misst nokkuð af
krafti sínum þegar þær voru
komnar svo langt.
Ég varð að halda dauðahaldi í
eitt tréð til að fjúka ekki út í veð-
ur og vind. Kókospálmi einn féll
með braki og brestum. Vindur-
inn ýlfraði í pálmakrónunum.
Óveðrið bauð upp á einstæða og
hræðilega sýn.
Ég komst í hann krappann á
leiðinni til hússins, því að grein-
ar og annað drasl skall stöðugt á
mér. Kókoshnetur skullu á þak-
inu svo húsið lék allt á reiði-
skjálfi. Ég svaf ekkert næstu nótt.
Allt í einu hejmðist mikið brak.
Ég þaut fram að dyrum og reyndi
að opna, en árangurslaust. Þá
skildi ég hvað hafði komið fyrir:
verandarþakið hafði fokið niður
og lent fyrir dyrunum!
Það fór að rigna, og droparnir
skullu á þakinu. Hvassviðrinu
var nú heldur tekið að slota.
Loftvogin steig hægt. Feginn
sofnaði ég með kettina kúrandi
til fóta. Næsta dag morgun skein
sólin eins og ekkert hefði komið
fyrir.
Úti var allt á úti og stúi. Fjögur
stór tré höfðu skollið yfir garð-
inn. Girðingin kringum hænsna-
garðinn var öll upprifin. Banana-
tré eitt hafði rifnað upp með rót-
umó. Veröndin var ekkert nema
brak. Ég gekk til strandar yfir
fallin tré og greinar.
Öldubrjóturinn, stolt mitt, var
á bak og burt!
Ég starði. Árangur sex mánaða
erfiðis var að engu orðinn á sex
klukkustundum! Ég var svo sleg-
inn að ég bölvaði ekki einusinni,
heldur gekk aftur hægt heim í
kofa.
Ég reyndi ekki að endurbyggja
öldubrjótinn. Það tók sex vikur
að taka ti leftir storminn að öðru
leyti. ☆
Hún býr í
helgarhjónabandi
Framhald af bls. 9.
en hún lék Fleur að nokkuð
kvað að henni.
Sænskur blaðamaður fékk
skyndiviðtal við hana, er Saga
Forsyteættarinnar herjaði sem
farsótt um Norðurlöndin. Hann
segir:
„Hún svarar hverri spurningu
fyrir sig, eins og hún sé að raða
í skúffu, og skiptir stöðugt um
svip. Þegar ég segi að henni sé
óhætt að tala óhikað, þetta sé
ekki réttarhald, þá segir hún:
— Maður verður að vanda mál
sitt. . . .“
Stundum finnur hún upp á
undarlegustu hlutum.
Eftir að hún hafði fengið mjög
góða dóma fyrir að leika á móti
Albert Finney og Cliff Richards
á leiksviði í Westend og fyrir
sjónvarpsþátt í New York, þá
hvarf hún skyndilega, fór til
Afríku undir fölsku nafni. Síðar
sagði hún vinum sínum að hún
hefði farið til Alberts Schweizer
í Lambarene, til að sjá eitthvað
raunverulegt. — Það er orðið
svo erfitt að komast í samband
við meðbræður sína, segir hún,
— við verðum stöðugt fátækari
í öllum okkar auði.
Þegar hún er spurð hvort hún
sé alvarlega þenkjandi kona, þá
segir hún:
— Stundum er ég alltof upp-
tekin af sjálfri mér og áhyggj-
um annarra. ’Ég hef eytt miklum
peningum. Ég hef líka oft tekið
sjálfa mig alltof hátíðlega. Það
geri ég ennþá. En ef það geng-
ur of langt, þá fer Pierre að
hlæja að því öllu saman, og það
endar með því að ég hlæ með
honum... .
Sjónvarp á
brúökaupsdaginn
Framhald af bls. 29.
— Ég fer frá þér! hrópaði
hún. — Þú getur ....
Símhringing tók fram í fyr-
ir Alice og yfirgnæfði hana.
Hún þreif tólið af og öskraði
„halló“, en þegar hún heyrði
röddina, varð hún róleg. Hún
hlustaði þögul, skaut inn að-
eins fáum athugasemdum.
— Það er hræðilegt, hvísl-
aði hún, þegar hún hafði lagt
tólið á. — Og að það skyldi
koma fyrir einmitt núna!
Án þess að skipta sér af
töskunni, gekk hún niður í
stofuna. Chris fylgdi henni
ráðvilltur eftir.
— Segðu mér, hvað það
er, sem er svo hræðilegt?
— Þetta, sem aðeins getur
snortið mig! Við, konur, erum
dæmdar frá fæðingu!
— Góða bezta, ertu veik,
Alice. Áttu að fara á sjúkra-
hús?
— Já, eitthvað í þá áttina.
— Núna, strax?
— Nei.
— Já, en góða, þú verður
að útskýra þetta!
— Við eigum von á barni!
— Já, en það er dásamlegt,
sagði Chris hlæjandi. —
Setztu nú hérna á sófann og
slappaðu af . . . Nei, nei, sittu
kyrr, bætti hann við, þegar
hringt var dyrabjöllunni. —
Nú skal ég fara til dyra. Chris
opnaði dyrnar, og tveir menn
komu inn með risastórt sjón-
varpstæki. — Það er til þín,
sagði hann brosandi og rétti
Alice bréfspjald, sem fylgdi
með.
Alice opnaði umslagið: —
Ástin mín, las hún. — Hjarta
mitt, sem er fullt af ástúð og
samvizkubiti, getur ekki
slegið án þín. Ást okkar er
meiri en sjónvarp. Fyrirgefðu
mér. Þinn Chris.
—Ó, hvað á ég að gera við
þig? sagði Alice hlæjandi og
kastaði sér í faðm hans.
— Taka mig, eins og ég er,
hvíslaði hann með munninn
þétt við eyra hennar.
☆
Sykurmolar Satans
Framhald af bls. 25.
SMYGLAÐ GEGNUM
FORNEB U -FLU G V ÖLL
Annar Bandaríkjamaður,
sem lengi vel var einn um
hituna, notaði Fornebu-flug-
völlinn sem dreifingarstöð
fyrir LSD hópana. Hann
kom beint frá New York, oft
og mörguin sinnum, alltaf
með LSD fyrir hundruðir
þúsunda saumað inn í buxna-
strenginn, og var aldrei grip-
inn af tollvörðum þar. Hann
keypti LSD töflurnar í Kali-
forniu fyrir rúmar 37 krón-
ur en seldi þær svo í Noregi
og Svíþjóð fyrir um 750
krónur. Hann fékk peninga
lil að kaupa LSD í Kaliforniu
með þvi að smygla hassis frá
Kaupmannahöfn til Banda-
ríkjanna, svo þetta var reglu-
legur vítahringur. Það eru
aðallega flóttamenn i her
Bandarikjanna, sem hafa
leitað liælis í Svíþjóð, sem
eru uppvísir að því að smygla
LSD til Noregs og Svíþjóðar.
Mjög fáir nota sjálfir eitur-
lyf. En einn féll fyrir freist-
ingunni og hefur nú legið á
geðveikrasjúkrahúsi í Sví-
þjóð í marga mánuði!
Er LSD þá svona hættu-
legt?
Einn af fremstu sérfræð-
ingum i Noregi, Gordon
Johnson, yfirlæknir við Mo-
dum Bad, segir: — Að taka
skammt af LSD er eins og
að stinga hnífi í lieilann og
snúa honum í hring. Yfir-
læknirinn er einn af þeirn
fáu geðsjúkdómalæknum
sem nola LSD til lækninga,
en aðeins á sjúkhngum, sem
þjást af ólæknandi geðveiki
og hafa verið „vonlausir“ til
margra ára, og þá notar
liann LSD sem síðuslu til-
raun og undir ströngu eftir-
liti.
Það er aldrei að vita
hvernig það verkar. Ef
ógætilega er með það farið,
getur „ferðin“ orðið yfir
landamærin. Sögur um LSD
liarmleiki eru óteljandi, um
fólk sem drepur eða lætur
sjálft lífið undir áhrifum
LSD. Sumir fleygja sér lit
um glugga á háhýsum og
halda að þeir geti flogið.
Aðrir halda sig geta gengið
40 VIKAN 33- tbl