Vikan - 22.10.1970, Blaðsíða 49

FRÁ RAFHA
56 LÍTRA OFN MEÐ LJÓSI, yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element (grill).
Klukka með Timer. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
henni þá að henni væri ofauk-
ið? Nú er engu hægt að breyta
og ég fæ aldrei svar við spurn-
ingum mínum. Lífið heldur
áfram en söknuðurinn eftir þessa
hæglátu konu, sem var móðir
mín, lifir einhvers staðar innra
með mér. Það Var svo margt
sem ég hafði henni að þakka og
svo lítið sem ég lagði í té, sem
þakklætisvott.
Ég skrifa þessar fáu línur til
minnar eigin kynslóðar. Þið
megið ekki gleyma „gamla“
fólkinu. Það er ekki nóg að gefa
þeim sjónvarpstæki og hæginda-
stól fyrir framan skerminn. Við
höfum öll þörf fyrir samfélag, án
þess er lífið lítils virði. Þrátt
fyrir önn dagsins og öll þau
vandamál sem henni fylgja, þá
megum við ekki gleyma því að
við getum fært öðrum gleði, líka
þeim öldruðu sem búa á elli-
heimilum, sjúkrahúsum eða í
einmanalegum íbúðum. .. .
☆
ÞEGAR AUGU ÞlN . ■ ■
Framhald af bls. 29.
Ég hélt, að þér væri annt um hann.
En það er engu líkara en þú. ..
Meg greip fram í fyrir henni:
— Nei, þú misskilur mig. Auðvit-
að er mér annt um Ken. En hefur þú
ekki hugsað um . . . Getur hann ekki
stundum ■ verið svolítið þreytandi?
Ég meina . . . Hann hefur svo ein-
kennilegar hugmyndir . . .
Það vildi Cathy alls ekki sam-
þykkja. Hún hafði að vísu tekið eftir,
að Ken var stundum niðurdreginn
og þunglyndur. En það stóð aldrei
lengi og olli henni engum kvíða.
Enginn gat verið ! góðu skapi alltaf.
Hið eina, sem Cathy hafði áhyggjur
af, var, hve sólginn Ken var í að
kaupa alls konar hluti. Kaupið henn-
ar entist þess vegna skammt. Ken
var óþreytandi að leita að nýjum
húsgögnum, lömpum og glugga-
tjöldum ! íbúðina þeirra og hann
fékk hana til að láta teppaleggja öll
gólfin. Smátt og smátt höfðu þau
búið íbúðina nýjum og eigin hús-
gögnum og skilað eigandanum
qömlu húsgögnunum, sem höfðu
fylgt íbúðinni. Cathy varð að ábyrgj-
ast afborganirnar, því að Ken hafði
mjög óreglulegar tekjur. Hann var
sjálfstæður Ijósmyndari, en hann
hafði lofað henni að fá sér fasta
vinnu, ef honum tækist ekki að hafa
nógu miklar tekjur af að selja mynd-
ir sínar.
— Ég neyðist víst til að gera það,
fyrst við erum orðin þrjú í fjölskyld-
unni, sagði hann glettinn.
Þriðji aðilinn var Prissy, brúnleit-
ur köttur, sem þau höfðu fundið í
stiganum dag nokkurn og átti ber-
sýnilega ekki heima neins staðar
þarna í grenndinni. Enginn spurði
um hann, svo hann varð kyrr hjá
Ken og Cathy. Þau voru bæði hrifin
af kettinnum og Ken var vanur að
spauga með, að hann væri barnið
þeirra.
Ken var sólginn ! börn. Hann tók
helzt af öllu barnamyndir, enda þótt
erfitt væri að selja þær. Cathy hreifst
af ást hans á börnum, en þessi árátta
hans varð smátt og smátt til þess, að
Cathy fór að hugsa um það, sem
Meg hafði sagt varðandi skrítnar
hugmyndir hans.
Dag nokkurn korri hún heim og
heyrði, að Ken sat í stofunni og
söng og hjalaði. Þegar hún leit inn,
varð henni heldur betur hverft við.
Ken sat ! sófanum og vaggaði barni,
sem sveipað var bláu teppi. Cathy
hrópaði upp yfir sig skelfingu lostin:
— Ken! Hvað í ósköpunum . . .
Hann horfði stoltur á andlit barns-
ins.
— Fjórði aðilinn ! fjölskyldunni
Er hún ekki falleg?
Cathy varð svo hverft við, að hún
þorði varla að horfa á Ken. Svipur
hans var svo einkennilega dreym-
andi, þar sem hann sat og vaggaði
barninu. Það var eins og hann væri
óralangt í burtu frá raunveruleikan-
um. Hann hafði hvað eftir annað
imprað á því, að þau skyldu eignast
barn, en það var jú ógerlegt, á með-
an hún þurfti að vinna fyrir þeim
báðum. Hvernig hafði hann fengið
þetta barn? Hún varð gagntekin
skelfilegum grun: Skyldi hann hafa
stolið því? Hrifsað það úr barna-
vagni, sem stóð einhvers staðar !
nágrenninu? Hann lét alltaf eftir
ástríðum sínum og löngunum án
þess að hugsa um afleiðingarnar.
— Haltu á henni, sagði Ken, stóð
upp og rétti henni barnið. — Hún er
satt að segja mjög lík þér. Maður
gæti haldið, að þú værir mamma
hennar.
Hann starði á hana á þennan ein-
kennilega og ólýsanlega hátt, sem
henni hafði fundizt svo óþægilegur
allt frá því að hún sá hann fyrst.
— Þú ættir að eignast barn Cathy,
hélt hann áfram. Þú ert eins og sköp-
uð til þess. Það er varla eðlilegt, að
þú skulir ekki vilja eignast barn.
Hún hörfaði.
— Hvar fékkstu barnið? Þetta er
brjálæði! Þú ímyndar þér þó ekki,
að við getum átt það framvegis og
haft það hjá okkur, rétt eins og kött-
inn Prissy?
Hann starði á hana í nokkrar
sekúndur.
— Viltu ekki eiga hana?
Skyndilega lét hann barnið falla
úr greip sér, tók síðan ! annan fót
þess og dinglaði því fram og aftur
fyrir framan Cathy. Hann fór að
skellihlæja, þegar hann sá skelfing-
una í svip Cathy.
— Taktu við henni, sagði hann og
slengdi barninu ! áttina til hennar.
Hún greip það ósjálfrátt, og sá þá,
að þetta var ekki barn, heldur brúða.
Léttirinn eftir áfallið gerði það að
verkum, að hún kom ekki upp einu
einasta orði. Síðan tók reiði smátt og
smátt að svella ! brjósti hennar.
Ken sagði hinn rólegasti:
43. tbi. VIKIAN 49