Vikan - 22.10.1970, Blaðsíða 25

fá metorðavíxilinn fram-
lengdan möglunarlaust enn
um sinn.
Jón Skaftason tetst ekki
skörungur. Hann er snotur á
að líta, kurteis í framkomu
og geðfelldur i viðkynningu,
en fer sér löngum hægt eins
og hann ótfisl að rasa um
ráð fram. Jón er ágætlega
máli farinn, semur ræður
skipulega og talar skýrt, en
tekur sig aldrei fram um til-
komumikinn og blæbrigða-
rikan málflutning. Persónu-
leiki hans birtist ekki í djörf-
uin skoðunum eða óvæntum
ályktunum heldur ljúfu við-
móti. Jón er tryggur foringj-
um sínum, en harmar í ein-
rúmi stjórnarandstöðu Fi’am-
sóknarflokksins, þó að hann
reyni að gylla tillögur hans
og úrræði. Hann læzt vera
róttækur, en kýs gjarnan
borgaraleg þægindi sér til
handa og er þvi einkennilega
tvískiptur.
Enginn skal saint ætla, að
Jón Skaftason uni lilutskipti
sínu illa. Hann fékk fram
vilja sinn að komast á þing
og verða sér úti um eftirsótt
lifsgæði, sem veita honum
yndi. Eigi að síður veit liann
haráttu Framsóknarflokks-
ins í árdögum hans, þegar
skorin var upp lierör gegn
kúgun og fátækt bænda og'
verkalýðs i litt numdu landi,
er sofið hafði þyrnirósar-
svefni í þúsund ár. Hins veg-
ar er Jón ekki í persónuleg-
um tengslum við þessa sögu-
legu fortið. Hann er fulltrúi
þeirra mörgu Islendinga,
sem flutzt hafa i þéttbýli til
að njóta öryggis og þæginda.
Auðvitað gleðst hann af að
leiða augum brött fjöll,
djúpa firði, lygn völn og
græn tún, en honum er sýnu
hlýrra til Kópavogs, þótt
grýttur sé og nöturlegur, af
þvi að þar beið hans greið-
fær metorðastigi og auð-
fundinn dalakútur. Jón
Skaftason skemmtir sér við
lystisemdirnar greiddur og
strokinn, gengur í augun á
kjósendum og gerir sér daga-
mun á góðra vina fundum,
en rís engan veginn, svo að
um muni, gegn heimsku
ranglæti og þrjózku ofríki.
Hann temur sér viðfellda af-
stöðu atvinnustjórnmála-
mannsins, sem hreiðir út
faðminn og þykist allra vin-
ur.
Jón Skaftason er tákn-
rænn fulltrúi kynslóðar sinn-
ar og samtíðar. lilutskipti
hans speglar örlög þúsunda.
Þess vegna auðnaðist honum
að ávinna Framsóknar-
flokknum atkvæði kjósenda,
sem áður voru pólitískt
huldufólk. Jón er að þvi leyti
gæfumaður, að liann opnaði
óhreinum evuhörnum lága
hóla og kalda kletta. Hann
hrá ekki töfrasprota á hamra-
þil, en sætti aðflutt sveita-
fólk við að eiga heima í kaup-
stað og kom þvi upp á
gamlan kosningavana í nýju
umhverfi. Framsóknarflokk-
urinn á honum að þakka
dýrmæt atkvæði og glevmir
þvi senn, að hann vildi forð-
um vera án þeirra af því að
lionum duldist eftirsólcnar-
vert tækifæri í misskildri trú
á úrelt forréttindi.
Skafti Stefánsson, faðir
Jóns alþingismanns, sýslaði
löngum við hál sinn norður
á Siglufirði svartur á hrún
og hrá og þótti ekki tilhalds-
samur. Hann vann fyrir sér
og sinum hörðum höndum
eins og tíðkaðist fyrrum á
landi hér. Sonurinn virðist í
fljótu hragði andstæða
gamla mannsins. Jón Skafta-
son er bjartur yfirlitum með
hros á vör. klæðist stássföt-
um dag hvern og aflar fanga
mjúkum mundum. Samt eru
feðgarnir runnir af sömu rót,
en hafa hins vegar lifað
tvenna tíma, sem ætla mætti
að væru óravegur af ævi-
skeiði þjóðarinnar. Alda-
livörfin eru ekki aðeins mun-
urinn á Siglufirði, er lirörn-
ar eins og visnandi jurt, og
Kópavogi, sem dafnar líkt og
risablóm, lieldur og eigi síð-
ur sú gerhreyting, að fram-
sóknarmaður stritar ekki
lengur með orfi á þýfðum
teigi eða við ár á bátskel og
sér iðulega óskir og drauma
rætast. Jón Skaftason liefur
sennilega grunað eitthvað
slíkt, þegar liann kvaddi átt-
hagana og leitaði á fjarrar
slóðir. Framsóknarflokkur-
inn varð raunar að gömlum
og drjúgum hluta eftir fyrir
norðan, en yngri partur lians
átti sæmilegt erindi suður.
Jón Skaftason hefur snú-
ið baki við fortiðinni af
ásetningi. Hann vill, að
Framsóknarflokkurinn sé
eins og lystisnekkja á að sjá
ofan þilja, en með slatta af
landbúnaðarvörum, sjávar-
afurðum og iðnvarningi i
lestinni.
Lúpus.
43. tw. VIKAN 25