Vikan - 19.11.1970, Blaðsíða 17

an hann hugsaði um allar kræs-
ingarnar í brauðbúð jómfrú
Mörtu.
Og þegar jómfrú Marta settist
að rifjasteikinni sinni, léttu,
mjúku brauðsnúðunum, ávaxta-
maukinu og teinu, andvarpaði
hún og óskaði þess, að þessi
prúði listamaður gæti neytt mál-
tíðarinnar með henni, í stað þess
að borða þurru brauðmolana
sína í súginum í þakherberginu.
Eins og þið hafið áður heyrt, þá
hafði jómfrú Marta viðkvæmt
hjartalag.
Dag nokkurn kom hún með
málverk, sem hún hafði keypt á
útsölu, innan úr herberginu sínu,
til að reyna tilgátu sína um starf
hans, og hallaði henni upp að
hillunum bak við brauðborðið.
Myndin var frá Feneyjum.
Dýrleg marmarahöll stóð fremst
á sviðinu — eða réttara sagt
fremst í vatninu. Alls staðar
annars staðar voru gondólar með
Að hugsa sér að geta dæmt um
dýptina svona á augabragði —
og lifa á hörðu brauði! En snill-
ingar áttu oft í basli, áður en
þeir hlutu viðurkenningu.
Hvílíkt tillag yrði það ekki til
listar og dýptar, ef snillingurinn
gæti stuðzt við álitlega innstæðu
í banka, brauðbúð og skilnings-
ríkt hjarta, sem.... En þetta
voru bara dagdraumar, jómfrú
Marta.
Núorðið kom það oft fyrir, að
hann spjallaði svolítið við hana
yfir sýningarkassanum í borð-
inu, þegar hann kom. Hann virt-
ist teyga í sig hin glaðlegu orð
jómfrú Mörtu.
Hann hélt áfram að kaupa
gamalt brauð. Aldrei eina köku,
aldrei fyllta tertusneið, aldrei
eina einustu af gómsætu Sally
Lunn-kökunum.
Henni sýndist hann vfera að
horast og missa móðinn. Hún
brann í skinninu eftir að bæta
smjöri og þrýsti rifunum aftur
saman. Þegar viðskiptavinurinn
sneri sér við, var hún að vefja
bréfinu utan um þá.
Þegar hann var farinn eftir
óvenjulega skemmtileg orða-
skipti við jómfrú Mörtu, brosti
hún með sjálfri sér, en ekki þó
án þess að hafa svolítinn hjart-
slátt.
Hafði hún gerzt of djörf?
Mundi hann móðgast? Áreiðan-
lega ekki. Slíkt matarmál sagði
svosem ekkert. Smjör var ekk-
ert tákn um ókvenlega fram-
hleypni.
Um kvöldið var hún svo eirð-
arlaus, að hún greip til þess ráðs
að fást við gamlan ísaum til að
reyna að róa taugarnar. Samt
dvaldi hugur hennar stöðugt við
þetta efni. Hún ímyndaði sér at-
vikið, þegar hann kæmist að
þessari smávægilegu blekkingu
hennar:
Hann legði frá sér burstana og
GAMANSAGA
EFTIR
0. HENRY
stúlku, sem dró höndina ofan í
vatninu, — ský, himinn og alls
konar tilbrigði. Sérhver lista-
maður hlaut að veita þessari
mynd athygli.
Tveimur dögum seinna kom
viðskiptavinurinn.
— Viljið þér gjöra svo vel og
láta mig hafa tvo brauðhleifa,
sagði hann með sínum skrýtna
hreim. — Þér hafið fallega mynd
þarna, frú, bætti hann við, á
meðan hún var að pakka brauð-
inu inn.
— Jæja? sagði jómfrú Marta
i sjöunda himni yfir kænsku
sinni. ,— Ég dáist svo að listum
og (nei, ekki dygði að segja
listamönnum svona fljótt) og
málverkum, sagði hún í staðinn.
— Finnst yður þetta góð mynd?
— Teikningin er ekki í góðu
jafnvægi. Og dýptin er ekki rétt,
sagði viðskiptavinurinn. — Ver-
ið þér sælar, frú!
Hann tók brauðið, hneigði sig
og flýtti sér út.
Já, hann hlaut að vera lista-
maður. Jómfrú Marta fór með
myndina aftur inn í herbergið
sitt.
Hvað augnaráð hans var blíð-
legt og góðlegt bak við gleraug-
un! Hvað hann hafði breitt enni!
einhverju gómsætu við þessi
fátæklegu innkaup hans, en
kjarkurinn til að framkvæma
það brást henni. Hún þorði ekki
að styggja hann. Hún vissi, hve
stoltir listamenn voru.
Jómfrú Marta fór að vera í
bládropótta silkivestinu sínu bak
við búðarborðið. Og í bakdyra-
herberginu sauð hún dularfullt
mauk úr aldinfræjum og bóraxi.
Sumir notuðu það á hörundið til
að fá fallegri litarhátt.
Dag nokkurn kom viðskipta-
vinurinn inn eins og hans var
vandi, lagði peningana á búðar-
borðið og bað um brauðhleifana
sína. Á meðan jómfrú Marta var
að taka þá fram, heyrðist heil-
mikill hvinur og bjölluhringing
og brunabíll kom þjótandi fram
hjá.
Viðskiptavinurinn flýtti sér
fram að dyrunum til að horfa á,
eins og allir gera. Skyndilega
fékk jómfrú Marta snjalla hug-
mynd og greip tækifærið.
í neðstu hillunni bak við búð-
arborðið lá pund af nýju smjöri,
sem mjólkursendillinn hafði
komið með tíu mínútum áður.
Jómfrú Marta skar djúpar rifur
í báða hörðu brauðhleifana, tróð
þar inn stórum skammti af
litaspjaldið. Við hliðina á hon-
um stæði málaragrindin með
myndinni, sem hann væri að
mála, þar sem dýptin væri alveg
óaðfinnanleg.
Svo færi hann að búa sig und-
ir að borða þurra brauðið með
vatni í hádegisverð. Hann skæri
á brauðhleifnum —ah!
Jómfrú Marta roðnaði. Mundi
hann hugsa um höndina, sem
hafði látið það þarna, á meðan
hann borðaði? Mundi hann. .
Daginn eftir klingdi bjallan
við útidyrnar ofsalega. Einhver
kom inn með miklum gaura-
gangi.
Jómfrú Marta flýtti sér fram.
Þar voru tveir menn.
Annar var ungur maður með
pípu í munninum — maður,
sem hún hafði aldrei séð áður.
Hitt var listamaðurinn hennar.
Hann var eldrauður í andliti,
hatturinn sat aftur á hnakka og
hárið stóð í allar áttir. Hann
kreppti hnefana og skók þá
ofsalega framan í jómfrú Mörtu,
já, framan í hana vesalings jóm-
frú Mörtu.
— Dumkopf, eða eitthvað því
um líkt á þýzku, hrópaði hann
með miklum hávaða.
Framhald á bls. 44
Um kvöldiS var hún
svo eirðarlaus, að hún
greip til þess ráðs
að fást við
gamlan ísaum til að
reyna að róa
taugarnar. Samt var
hugur hennar bundinn
við listmálarann.
Hún ímyndaði
sér atvikið, þegar
hann kæmist að
þessari smávægilegu
blekkingu hennar...
47. tw. VIKAN 17