Vikan - 19.11.1970, Blaðsíða 32

ÞARTIL,
AUGU ÞIN
OPNAST™
Spennandi framhaldssaga eftir Mike St. Clair
SJÖTTI HLUTI
Cathy barst rödd langt úr fjarska:
— Draga djúpt inn andann . . .
Ekki streitast á móti .... Nú fer
þessu senn að verða lokið . . .
Hún sá andlit Kens svífa yfir sér,
en þetta var ekki rödd hans.
Síðan heyrði hún aðra rödd, rödd
Parkingtons læknis. O, nei, hugsaði
Cathy örvæntingarfull. Hann deyðir
barnið mitt.
— Nei, hrópaði hún af öllum lífs
og sálar kröftum. — Nei, látið þið
mig vera!
Fyrri röddin sagði:
— Ég skil vel, að yður skuli líða
illa. En reynið að halda þetta út
fáeinar mínútur í viðbót.
— Nei, hrópaði Cathy. — Stöðvið
hann! Stöðvið hann!
Parkington læknir sagði:
— Svona, svona! Þetta er allt í
lagi. Ég skal gefa yður róandi
sprautu.
— Hann ætlar að deyða barnið
mitt, hrópaði Cathy.
Síðan missti hún meðvitund aftur.
Þennan dag hélt Jack ræðu i
stjórnmálaklúbbi. A meðan Cathy
var elt og hljóp þar til kraftar henn-
ar þrutu og hún féll á götuna, talaði
hann um efnið: Oryggi vegfarenda
á götum borgarinnar!
Hann fékk boð um, að Cathy hefði
í skyndi verið flutt á fæðingardeild-
ina, á meðan umræður fóru fram að
lokinni ræðu hans. Jack sleit fund-
inum þegar í stað og ók beint til
sjúkrahússins. Hjúkrunarkona tók á
móti honum, og þegar hann sagði
til nafns, sagði hún:
— Konan yðar liggur á fæðingar-
stofunni, herra Byrnes. Það er allt
eðlilegt og það er búizt við að hún
muni fæða á hverri stundu. Þér
þurfið ekkert að óttast.
Jack andvarpaði feginsamlega.
— En hún veiktist víst úti á miðri
götu, sagði hann. — Vitið þér nokk-
uð, hver hjálpaði henni að komast
hingað?
— Nei, því miður. Hann lét ekki
nafns síns getið. Við verðum víst að
láta okkur nægja að vera þakklát
fyrir, að Miskunnsamur Samverji
skyldi koma að og hjálpa henni.
Hún benti á dyr hinum megin á
ganginum:
— Þarna er biðstofa fyrir verð-
andi feður. Við látum yður vita,
strax og eitthvað hefur gerzt.
Jack gekk hljóðlega inn í biðstof-
una og settist í stóran hægindastól.
A borðinu lágu gömul og velkt tíma-
rit og gatslitin spil. Öskubakkinn
var fleytifullur af sígarettustubbum.
Einn verðandi faðir beið fyrir i her-
berginu. Hann sneri baki í Jack og
horfði út um gluggann.
Jack tók upp sígarettu. Hann leit-
aði í öllum vösum að eldspýtum, en
fann þær ekki.
— Afsakið! Getið þér lánað mér
eldspýtur, sagði hann við manninn,
sem enn sneri í hann bakinu. — Ég
hef víst gleymt þeim einhvers stað-
ar.
Maðurinn sneri sér við. Hann
brosti og rétti Jack eldspýtustokk:
— Gjörið þér svo vel. Það er svei
mér gott að fá einhvern félagsskap.
Það tekur sannarlega á taugarnar að
bíða einn hérna.
Jack tók við eldspýtunum:
— Takk. Hafið þér beðið lengi?
— Mér finnst ég að minnsta kosti
hafa beðið óralengi, sagði maðurinn
og stundi .
Það varð þögn. Jack reykti og
hugsaði með kvíða til Cathy. Mað-
urinn hóf aftur samræður með spurn-
ingunni:
— Er þetta fyrsta barnið yðar?
— Já. Og yðar kannski líka?
Maðurinn dró óvenju lengi að
svara.
— Já, svaraði hann loks með
hægð. — Ég á ekkert barn fyrir.
— Þá erum við á sama báti sagði
Jack.
— Einmitt! Við erum einmitt á
sama báti.
Maðurinn sagði þetta með svo
einkennilegum ákafa, næstum gleði,
að Jack leit ósjálfrátt upp.
Eftir stutta stund reyndi hann að
hefja samræður á nýjan leik:
— Búizt þér við, að þér eignist
dreng eða stúlku?
— Ég býst ekki við neinu.
Þetta var svolítið einkennilegt
svar, en Jack þóttist vita, hvað mað-
urinn æ+ti við. Það var ekki að
furða, þótt mönnum yrði fótaskort-
ur á tungunni, þegar þeir þurftu að
þola slíka nagandi bið og tauga-
spennu. Framhald á bls 42.
32 YIK'AN «■ tw.