Vikan - 08.04.1971, Side 18

og fágað, eins og það venjulega er
hjá ógiftum eldri konum, sem liafa
nægileg efni. Frænkur hans elskuðu
liann líka og dekruðu við liann á
alla lund, enda leið honum vel í
þessu notalega umhverfi, án þess að
hann gerði sér grein fyrir hvers
vegna.
Síðasta haust var heimsóknin sér-
staklega ánægjuleg, vegna þess að
hin sautján óra Katujska, sem Maria
Ivanovna hafði tekið undir sinn
verndarvæng, liafði greinilega tekið
miklum breytingum. Hún var orðin
gjafvaxta stúlka — og þótt liún væri
ekki beinlínis fegurðardís — þá var
Iiún mjög aðlaðandi og hafði sér-
stakan yndisþokka. Valerian dró
heimsóknina á langinn og lét ekkert
tækifæri ónotað lil að stela kossi og
þrýsta henni að sér, þegar þau mætt-
ust á göngunum. Þetta er yndis-
leg stúlka, sagði hann við sjálfan
sig, eftir að hann hafði kysst liana
og hún hlaupið frá honum. — Ynd-
isleg stúllca, tær og fersk, — rósar-
hnappur! liugsaði hann og hristi
brosandi höfuðið.
T fyrstu hitti hann hana aðeins af
•k hendingu, en svo fór hann að vera
á höttunum eftir hentugum tæki-
færum til að hitta hana, þegar hún
var ein. Hún vann hjá frænkum
hans sem stofustúlka og var á sí-
felldu stjái um húsið, alltaf snyrti-
lega klædd, alltaf hæglát og blíð og
alltaf rjóð í kinnum, já, mjög rjóð.
Hún var alltaf i ljósrauðum kjól
með hvita svuntu. Það var sérstak-
lega rauði kjóllinn, sem hafði brennt
sig inn i hugskot lians. Þannig hafði
hún líka verið klædd, þegar hann var
hjá frænkunum síðastliðið haust og
hann hafði kvsst hana þrisvar sinn-
um.
egar hann nú nálgaðist búgarð-
inn, íklæddur nýja einkennis-
búningi liins keisaralega lífvarðar,
hlakkaði hann mikið til að liitta
Katujsku, sá fyrir sér svörtu augun,
sem ljómuðu af lífsgleði og hann
hlakkaði í ofvæni til að hitta hana
á göngunum og snerta hana. Hún
var dásamleg stúlka! Ilann óskaði
þess innilega að bún hefði ekkert
breytzt, væri ekki orðin þóttafull
eða þokkalaus.
Frænkurnar voru sjálfum sér sam-
kvæmar, þær höfðu ekki breytzt.
Þær litu út fyrir að vera ennþá
ánægðari en venjulega, þegar þær
tóku á móti Valerian. En það var
eðlilegt. I þeirra augum liafði Vale-
rian aðeins haft einn galla og það
var að hann hafði ekkert fast starf
og var ekkert viðriðinn herinn. Nú
var liann kominn í herinn, já, —
meira að segja í þeirri lierdeild sem
hafði á að skipa flestum aðalsmönn-
um, batallíón lífvarðarins. Þess utan
voru þær líka hamingjusamar yfir
því, að innan skamms yrði hann að
fara i stríðið, þar sem hann yrði
kannski særður, eða jafnvel drepinn.
Þótt þetta væru ef til vill hræðileg
örlög, þá var þetta rétt og nauðsyn-
legt, þetta hafði faðir hans gert árið
1812. Og þegar hann kom nú inn i
stofu þcirra, klæddur þessum glæsi-
lega húningi með öllum gullbrydd-
ingunum og háum, gljáandi stigvél-
unum, var hann svo fallegur, að
þeim lá við að tárasl.
Þau voru öll mjög glöð, en þann-
ig vildi til, að Katujska var að þvo
í eldhúsinu, þegar hann kom. Vale-
rian kvssti frænkur sinar, sagði þeim
allt um sína hagi og var hress og
kátur, þótt lionum fyndist eitthvað
vanta. Hann langaði til að spyrja:
— Hvar er Katujska? Hefur eitthvað
komið fyrir hana? Hefur hún verið
flæmd héðan? Það eru svo margir
kvennaflagarar, sem geta ekki látið
ungar stúllcur i friði. Og það yrði
hörmulegt ef hún yrði fyrir. . ..
Hann var áhyggjufullur og horfði
við og við til dyranna.
— Katujska! kallaði Maria Ivan-
ovna.
0, hún var þá ekki farin, hugsaði
hann, það var sannarlega gott.
Nú heyrði bann dauft brak i skón-
um hennar og létt fótatakið. Katuj-
ska kom inn og eins og áður i ljós-
rauða kjólnum, sem var nú orðinn
svolitið snjáður og upplitaður, með
hvíta svuntu. Nei, hún hafði ekki
breytzt! Nei, þvert á móti, hún var
ennþá fegurri, ennþá rjóðari og enn-
þá ferskari. Þegar lnin kom auga á
Valerian, roðnaði liún og lmeigði sig
fyrir honum.
— Komdu með kaffið, sagði
frænkan.
— Andartak, ég er að búa það til.
að skeði ekkert sérstakt. Ekki
lieldur daginn eftir, þegar Kat-
ujska færði honum sérstaklega bragð-
gott kaffi og nýbakaða brauðsnúða,
á ótrúlega lireinum bakka með snjó-
hvítum dúk; ekki heldur þegar Kat-
arina Ivanovna sagði henni að setja
frá sér bakkann og sækja rjómann.
Það skeði heldur ekkert þegar hún
skenkti honum líkjör eftir að Kat-
arina Ivanovna hafði gefið henni
merki. Hún spurði, með lágu, djúpu
röddinni: — Má bjóða yður líkjör,
herra? Ekkert skeði, en hvert sinn
sem augu þeirra mættust, reyndu
þau að dylja bros, roðnuðu og urðu
vandræðaleg.
Á yfirborðinu leit ekki út fyrir að
neitt hefði skeð, — en samt var jiað
eitlhvað — það að þau drógust hvort
að öðru, — að þaú gátu ekki dulið
tilfinningar sínar jietta fyrsta kvöld.
Þau voru greinilega ástfangin, þráðu
hvort annað, en þeim var ekki enn-
jiá Ijóst hvern hug þau báru hvort
til annars.
Valerian datt aldrei i hug, að hann
væri svo glæsilegur inaður, að kon-
ur gætu orðið ástfangnar af honum.
Hann hafði aldrei liugsað mikið um
það, en framkoma hans gagnvart
konum var jió jiannig að honuin
fannst jiað sjálfsagt og eðlilegt að
vera dáður. Katujska jxirði ekki að
hugsa jjá hugsun lil enda, að liann
væri hrifinn af lienni og að hún elsk-
aði liann. Glæsimennska hans hafði
svo inikil áhrif á hana, að hún varð
að taka á öllu sinu viljaþreki til að
sporna við jiví að hugsa stöðugt um
liann.
En daginn eftir, jiegar jjau rákust
hvort á annað á ganginum, greip
hann hana í faðm sinn og kyssti
hana, eins og hann liafði áður gert.
Hún ýtti honum frá sér, með tárin
í augunum og sagði í bænarrómi: —
Þér megið ekki gera jietta! 'Angistin,
sem lýsti sér i rödd liennar kom hon-
um í skilning um jiað, að hann ætti
ekki að haga sér þannig, að jiað sem
18 VIKAN 14.TBL.