Vikan - 08.04.1971, Blaðsíða 33

SéS yfir hálfu milljónina. Wadleigh i horninu

Nokkrir skemmtikraftanna
Um þessar mundir hefur
Austurbæjarbíó sýning-ar á
einni frægustu kvikmynd
síðari tíma,
„WOODSTOCK“. I>að þarf
ekki að fara neitt nánar út
í það hvað „Woodstock“ er
eða var, en hér á eftir segir
stjórnandi og framleiðandi
myndarinnar, Michael
Wadleigh (the man who
made Woodstock) álit sitt
á myndinni, og hvernig
gerð hennar gkek fyrir sig:
— Ég rak lítið fyrirtæki sem
hét „Wadleigh", og hefur aðal-
lega unnið að gerð pólitískra
mynda fyrir sjónvarp sl. þrjú
ár. Við höfum gert myndir um
fátækrahverfi svertingja,
Svörtu pardusana og stúd-
entauppreisnir, svo eitthvað sé
nefnt. Við vorum til dæmis
þrjá mánuði við Sorbonne-há-
skólann i París sumarið 1968,
og þettg voru einu myndirnar
sem ég hafði áhuga á að fram-
leiða.
—- Svo fórum við að gera
músíkmyndir fyrir sjónvarp og
vorum þá með þekkta söngv-
ara, eins og til dæmis James
Brown, Arethu Franklin og
fleiri, og þetta var tekið upp
á raunverulegum hljómleikum,
þar sem ekkert var undirbúið
undir kvikmyndatöku. Þessar
myndir reyndust svo vera mun
betri en „Hollywood Palace“
með sínar 500 æfingar og plast-
ik-áhorfendur.
— Svo heyrðum við um
Woodstock-hátíðina og mér
fannst góð hugmynd að gera
um hana kvikmynd. Bæði var
staðurinn fallegur og svo fannst
mér einhvern veginn, að fólk-
ið sem stóð i þessu, væri að
því með fallegu hugarfari, svo
„Sönn bylting er leidd af mikilli kœrleikstilfinningu. Che".
ég komst að þeirri niðurstöðu
að þetta væri alveg upplagt.
— Margir vina minna voru
að vinna við hátíðina, við
sviðið, bókanir og svo fram-
vegis, svo allt virtist ætla að
ganga í haginn, en þá kom upp
úr dúrnum, að þeir sem stjórn-
uðu öllu saman, vildu fá 200.000
dollara fyrirfram, auk þess sem
við áttum að borga skemmti-
kröftunum og hitt og þetta
annað.
— Ég átti hreinlega enga
peninga þá, hvað þá þessar
gífurlegu upphæðir, svo ég lét
þetta eiga sig og gerði aðra
mynd. Síðan fór ég aftur til
þeirra og þá komst ég að því
að ennþá hafði enginn annar
farið fram á að fá að gera
kvikmyndina. Þá gerði ég við
þá samkomulag, um að ég
borgaði allan beinan kostnað,
án þess þó að borga skemmti-
kröftunum, og síðan fengju
þeir réttinn til að selja mynd-
ina til einhvers stúdíós. Ég
mátti í staðinn ráða fullkom-
lega hvernig myndin yrði og
þeir borguðu mér eitthvað af
ágóðanum.
— Við áttum i ægilegum
erfiðleikum við að gera þessa
mynd, og það versta var í sam-
bandi við rafmagnið. Þarna
voru þeir með tvo rafla (et.
rafall) og vitaskuld þurftu
hljómsveitirnar að nota þá. Við
fengum þó að hafa af þeim
einhver afnot, en ljósavélarn-
ar fyrir myndavélarnar voru
sífellt að fara úr sambandi og
sprengja öryggi, og við og við
fengum við í gegn allt of sterk-
an straum, sem skemmdi tæki
fyrir okkur. Stundum urðum
við að fara af sviðinu vegna
rafmagnshættu og „Canned
Heat“ misstu allt sitt dót vegna
þess að þeir voru á sviðinu
þegar byrjaði að rigna. Vatn
komst í magnarana þeirra og
eyðilagði þá.
— Allar samgöngur voru í
megnasta ólestri. Við gátum
Framhald á bls. 42.
14. TBL. VIKAN 33