Vikan - 08.04.1971, Side 57

V erðlistinn
Kápudeild, Hlemmtorgi, simi 83755.
Kjóladeild, v/Laugalæk, sími 33755.
Daglega
nýjar
sumarvörur.
Munið
allar
stærðir
hjá
okkur.
V erðlistinn
— Þorið þér ekki að leggja
þá spurningu fyrir hana, Lu-
cifer skipstjóri?
— Ég er ekki hræddur við
það og því til sönnunar skal ég
ríða þangað strax og ég hef
talað við landstjórann. Við
segjum það þá.
Hann snerist á hæl og flýtti
sér út.
Um leið og hann var farinn,
stóð jarlinn upp og læddist að
dyrunum, opnaði rifu og leit
fram í forsalinn. Hann sá
Brandon ganga inn til land-
stjórans, svo hann lagði strax
af stað til að leita Fletcher
uppi.
— Brandon gerir uppsteit,
hvíslaði hann að Fletcher. —
Flýtið yður heim til frænda
yðar og sjáið til að hann nái
ekki tali af Damaris. Ungfr.ú
Charnwood hjálpar yður til
þess. Ef Brandon kemur þang-
að, má Damaris ekki komast
að því og það verður að segja
honum að hún vilji ekki tala
við hann. Ef hann skrifar henni,
má hún ekki fá það bréf. Skilj-
ið þér hvað ég á við?
Já, ég skil, en vill Oli-
via. . . . ?
- Ég fullvissa yður um að
hún vill gera það sem ég bið
um. sagði jarlinn háðslega.
Næsta morgun kom Ingram
með bréf með utanáskrift til
Ungfrú Tremayne.
- Brandon kom þangað
tvisvar í eær, sagði hann, —
en að lokum gat Olivia full-
vissað hann um að ungfrú Tre-
mnvn° vildi alls ekki tala við
hann. f morgun kom svo þjónn
frá Fallowmead með þetta
bréf.
Jarlinn braut innsiglið og las
bréfið, sem var nokkuð langt.
Svo sagði hann hörkulega: —
Hefur ungfrú Charnwood skil-
ið það að ef Brandon kemur
einu sinni ennþá, þá verður
hann að fá sama svarið?
— Já, en ég held að hann
geri ekki fleiri tilraunir. Hann
þrætti eitthvað við ungfrú Tre-
mayne í gær, áður en hann
kom hingað, svo það er senni-
legt að hann bíði eftir svari
við þessu bréfi.
Við verðum að sjá til þess
að hann fái það svar, svaraði
jarlinn lymskulega. — Vissuð
þér um hvað þau voru að
þræta?
Ingram vissi það, því að Oli-
via hafði sagt honum frá því.
Chelsham hlustaði þögull á
hann og ' svo brosti hann
ánægjulega. — Nú veit ég hvað
ég á að gera, sagði hann. —
Ég fylgist með yður til Charn-
wood og kveð ættingja yðar.
En tilgangur hans var ekki
eingöngu að kveðja. Strax og
hann hafði heilsað, tók jarlinn
frænku sína afsíðis og spurði
hana hvort Brandon hefði ekki
komið til að kveðja hana og
þegar hún - neitaði því, þóttist
hann verða mjög undrandi. Svo
sagði hún honum, hálfhikandi,
frá heimsókn Kits daginn áð-
ur, hvað þeim hefði farið á
milli og hvernig þau skildu.
Chelsham leit á hana, rann-
sakandi augum. — Og trúðir
þú orðum hans?
— N-ei, stamaði hún, því að
þótt eitthvað væri í fari hans,
sem hún var hrædd við, þá
þorði hún ekki að reita hann
til reiði. — En ég er hrædd um
að honum sé ekki mikið um
yður gefið, herra, og að hann
hafi sagt þetta til að gera mig
hrædda við að fara til Eng-
lands.
— En langar þig til að verða
kyrr hér, Damaris?
— Nei! Hún sagði þetta
snöggt og sneri sér undan. —
Ekki ef, — ég á við að ég vil
gjarnan fara til Englands, en
mig tekur það sárt að skilja
við Kit á þennan hátt.
— Þá finnst mér þú ættir að
skrifa Brandon skipstjóra bréf,
barnið mitt, og segja honum
þetta. Þú átt honum mikið upp
að unna og það væri leiðinlegt
að þið bæruð kala hvort til
annars. Sjáðu, hér er pappír og
ritföng alveg við hendina.
Hún gekk hægt að borðinu og
tók við pennanum, sem hann
rétti henni. Eftir að hafa setið
um stund og starað á hvíta
örkina, leit hún upp og horfði
vesældarlega á frænda sinn. —
Þetta er svo erfitt, sagði hún
lágt. — Ég veit ekki hvað ég
á að skrifa.
— Ég skal hjálpa þér. Hann
hugsaði sig ofurlítið um, en
síðan tók hann að lesa henni
fyrir, það sem hann var löngu
búinn að setja saman í hug-
anum.
Þegar .hún. var búin tók hann
af henni bréfið.
— Ég skal sjá um að það
komi til skila, sagði hann og
brosti til hennar. Vertu svo ró-
leg, barnið mitt. Ég er viss um
að Brandon kemur til að kveðja
þig.
Hún reiknaði með að frændi
hennar vildi hjálpa henni og
reyna að létta henni undirbún-
ing ferðarinnar. en nú, þegar
hún stóð fyrir dyrum, bilaði
kjarkur hennar. Henni fannst
það svo ótrúlegt að hún ætti að
yfirgefa Kit á morgun og að
hún ætti ef til vill ekki eftir að
sjá hann framar. Henni fannst
óhugsandi að hún gæti lifað
lífinu án hans.
Af ástæðum, sem enginn
þekkti nema jarlinn einn, fékk
Kit ekki bréfið frá henni fyrr
en myrkrið var skollið á kvöld-
ið eftir. Hann var þá einn á
Fallowmead, því að Blair lækn-
ir hafði verið kallaður út til
að líta á mjög veikan mann á
fjarlægri plantekru. Kit gekk
um gólf, þegar bryti hans kom
inn í stofuna með bréfið.
Hann reif það upp og las, en
eftir því sem hann las meira,
því meira varð hann undrandi.
Þetta var ekki líkt Damaris,
þessar flúruðu setningar, sem
tilkynntu honum, að þótt hún
gæti ekki trúað þeim sögum,
sem hann vildi láta hana trúa
um frænda hennar, þá vildi
hún ekki að þau skildu ósátt,
enda væri hún honum þakk-
lát fyrir allt, sem hann hafði
gert fyrir hana. Þetta voru orð
jarlsins, það fann Kit strax.
En allt í einu saup hann
hveljur og las bréfið aftur.
Undir nafni hennar stóð eitt-
hvað fleira, eitthvað, sem virt-
ist vera hripað niður í flýti.
,,Ég trúi þér, en ég er neydd til
að segja að ég geri það ekki.
Komdu fljótt, ef þér hefur ein-
hvern tíma þótt vænt um mig.“
Kit kreisti bréfið saman í
lófa sínum. f augum hans
tendraðist ljós. Hann hrópaði
til eins þjónsins og bað um að
bezti hesturinn yrði til taks á
stundinni og eftir andartak
þeysti hann áleiðis til Cham-
wood plantekrunnar. „Komdu
fljótt", hafði hún skrifað og
hann lét ekki á sér standa!
Ólánið skeði skyndilega og
14. TBL. VIKAN 57