Vikan - 22.04.1971, Blaðsíða 7

Eadur-
n»nö
krislni
IFUbbRI
AbV@RU
Séra Emil Björnsson,
sóknarprestur óháða frí-
kirkjusafnaðarins, hefur
tekið upp þá nýbreytni að
fá niálsinetandi fólk úr
röðum leikmanna til að
stíga í stólinn oí» túlka
kenningar kristninnar frá
sínuin sjónarhóli. Síðasl
atti Jietta sér stað 'nú á
föstudaginn langa, er
Magnús Kjartansson al-
þingismaður og ritstjóri
lýjóðviljans prédikaði fyrir
fullri kirkju og gott betur.
Ekki er vafi á að hér er um
merka nýbrevtni að ra'ða,
enda að sjálfsögðu ekki
klérka einná að kynna sér
helgirit krisininnar og
leggja í ])au skilning. Þátt-
taka leikmanna i kirkju-
starfinu ætti að vera vel
falliii til að hlcvpa i það
fjöri, veita fersku lofti inn
i kirkjuna og forða henni
frá að staðna og einangr-
ast, eins og allmjög hefur
borið á siðustu áratugi.
Magnús liélt sér við áður
kunnan skilning marxista
á Jesúsi frá Xasaret, að
hann liefði verið réittækur,
þjóðfélagslegur umbóta-
inaður, sem réunverskt og
gvðinglegt ihald hefði
drepið. Bíki hans hefði sem
sagt algerlega verið af
þessum lieimi. Með tilliti til
guðspjallanna virðist hér
nokkuð mikið upp i sig ték-
ið, en engu að síður renna
undir fullyrðingu þessa
sterkar stoðir. Augljóst er
að Jesiis hefur verið fullur
réttlátrar, voldugrar reiði
vegna kúgunar þeirrar og
misréttis, seni' var daglegl
hlutskipti þess fátæka
fólks, er hann umgekksl.
Og jafnaugljéíst er hitt að
hann vissi, að til þcss að
hnika eitthvað við veldi
ranglætisins i heiminum
dvgði ekkert minna en
hörð og vægðarlítil barátta.
„Ætlið ekki að ég sé kom-
inn til að flytja frið á
jörð; ég er ekki kominn
til að flytja frið, beldur
sverð, því að ég er kom-
inn til að gjöra mann
ósáttan við föour sinn og
dóttur við móður sína og
tcngdadóttur við tengda-
móður sina, og heimilis-
menn verða óvinir hús-
bónda sins. Hver, sem ann
föður og móður meira en
mér, er ekki mín verður,
og liver, sem ann syni og
dóttur meira en mér, er
ekki mín verður. Og bver,
sem ekki tekur sinn kross
og fylgir mér eftir. er mín
ekki verður. Hver sem hef-
ir fundið líf sitt, mun týna
])ví. en hver, sem hefir týnt
lifi sínu min vegna, mun
finna það.“ Afdráttarlaus-
ara byltingarherkall hefur
aldrei hevrst frá Lenín eða
Castro.
Eins og nærri mátti geta
létu yfirvöld rómverska
heimsveldisins ekki lengi
biða að hafa hendur á hári
hins ódeiga spámantis, sem
hikaði jafnvel ekki við að
stofna til virkra mótmæla
gegn gjaldeyrisviðskiptum
í musterinu í Jerúsalem,
sem fvrir tilstilli þeirra við-
skipta var orðið ein auð-
ugasta peningastofnun i
heimsveldinu. Margt er ó-
ljóst um sögu krístninnar
fyrstn aldirnar, en líklegt
er að ofsóknir þær, sem
kristnir menn sættu þá,
hafi átt rætur, sinar að
rekja til þess, að valdhaf-
arnir hafi litið á söfnuði
þeirra sem hættulega, upp-
reisnargjarna alþýðuhreyf-
ingu. Rómverjar voru ann-
ars lieldur umburðarlyndir
i trúarefnum, svo fremi
þéir þættust vissir um að
trúarflokkarnir héldu sig
við trúarbrögðin ein.
Þegar keisurum Róm-
verja liafði mistekist, þrátt
fvrir siendurteknar til-
raunir, að eyða kristninni
með eldi og 'brandi, brugðu
þeir á það snjallræði að
gerast sjálfir forkólfar
hennar og ráðamenn. Hlið-
stæð dæmi Jjekkjum við úr
nútimanum, er Johnson og
Nixon Bandarikjaforsetar
gerðu vígorð mannrétt-
indahreyfinganna vestra að
sinum. Þar með var krisl-
in kirkja ekki lengur al-
þýðuhreyfing, heldur til-
hevrandi valdastéttfnni, og
liefur að mestu setið við
það allt fram á þennan dag.
Guðspjöll Krists hins rót-
tæka urðu ekki helsti
grundvöllur þeirrar brcvttu
kirkju, heldur bréf hins i-
haldssama Sánkti Páls, sem
aldrei þreyttist á að pré-
dika undirgefni fyrir þessa
heims valdhöfum. Ekkert
var f jær Páli en að hreinsa
musterisgarðinn með svipu.
í Biblíunni koma fram
margar og ólikar skoðanir.
og hver sem henni flettir er
viss með að finna þar ein-
hverjar greinar meiningum
sinum til styrktar. Til þessa
hefur Bihlían einkum ver-
ið notuð til rökstuðnings i-
haldssömum skoðunum.
Nú upp á siðkastið vottar
víða fyrir hreyfingu i þá
átt að vekja athvgli á hinni
rótUekari hlið ritningar-
innar. Eitt dæmið um það
er Guðs litla rauða, kver
sem gefið var nýlega lít i
Noregi og inniheldur ritn-
ingargreinar með róttækn-
ishlæ. Fram til þessa hefur
þessarar róttæku kristni þó
einkum gætt innan ka-
þólskunnat', ekki sist i
Bandarikjunum, þar sem
faðir Berrigan hefur vakið
mesta athvgli sem liðsodd-
ur hcnnar. Ástæða er til að
ætla áð sú endurnýjun
kristninnar, sem hann og
skoðanabræður hans berj-
ast fyrir, nái einnig fljöt-
lega lil landa mótmælenda.
d/).
16. TBL. VIKAN 7