Vikan - 22.04.1971, Blaðsíða 23

— Hvert fóruð þið, ég meina
var þetta á hótelum?
— Það var alveg sama hvar
við vorum, alltaf var sama
sukkið. Við vorum alltaf með
okkar eigin svefnherbergi, fjög-
ur stykki, og við reyndum að
halda helvítis draslinu í burtu
frá þeim. Herbergi Derek’s og
Neil’s voru alltaf yfirfull af
hórum og allskonar pakki og
allsberum löggum. Satyrikon!
Við urðum að gera eitthvað.
Hvað er hægt að gera þegar
áhrif pillunnar eru ekki búin
enn og maður á að fara að koma
sér af stað? Ég var vanur að
vaka allar nætur með Derek
hvort sem hann var vakandi
eða ekki og hvort við vorum
einir eða ekki. Ég gat aldrei
sofið, það gekk svo mikið á. Þær
voru ekki kallaðar „groupies“
(nafn á kvenfólki sem eltist við
hljómlistarmenn), heldur voru
þær kallaðar eitthvað annað. Ef
við gátum ekki fengið „group-
ies“ fengum við hórur og allt
sem þeim fylgdi, bara það sem
fékkst.
— Hver útvegaði það allt
saman?
— Derek og Neil. Það var at-
vinnan þeirra. Mal var lika í
því, en ég fer ekkert út í það.
— Eins og kaupsýslumenn á
þingi.
Ja, þegar við komum ein-
hversstaðar, þá var ekkert ver-
ið að tvíóna við hlutina. Það eru
til myndir af mér þar sem ég er
að skríða á fjórum fótum út af
hóruhúsi í Amsterdam og fleira
í þeim dúr. Lögreglan fylgdi
mér til þessara staða, því þeir
vildu losna við allan skandal.
Annars vil ég helzt ekki tala
um þetta, því það gæti sært
Yoko, og það er heldur ekki
réttlátt. Látum okkur nægja að
segja að hljómleikaferðir okkar
voru eins og Satyrikon og þar
með er það útrætt, því ég vil
ekki særa tilfinningar þeirra
eða konurnar þeirra. Það er
ekki réttlátt.
Yoko: Þetta kom mér á óvart.
Ég vissi alls ekki að þetta hefði
verið svona. Ég hugsaði með
mér: — Ja, John er listamaður
og sennilega hefur hann átt í
einu eða tveimur ástarævintýr-
um áður en hann giftist; svo-
leiðis ímynd hefur þú, John.
— Bilið á milli kynslóðanna.
— Rétt, rétt, akkúrat.
— Þá langar mig að spyrja
um annað sem var í bólc Hunter
Davies. Þar segir að þið Brian
Epstein hafi farið saman til
Spánar...
— Já, við fórum til Spánar,
en á milli okkar var samt ekki
neitt, hvað sem sagt hefur ver-
ið. Ég var náinn vinur Brians
og ef einhver ætlar að vera
minn umboðsmaður eða agent
vil ég þekkja hann út og inn.
Brian sagði mér sjálfur að hann
væri kynvillingur.
Ég hata... Brian er gerður
að engli bara vegna þess að
hann er dauður og Allen er
gerður að skepnu. Brian var
enginn engill. Hann var bara
venjulegur maður.
— Hverju fleiru sleppti
Hunter Davies?
— Það veit ég ekki því ég
man það ekki. Það er til betri
bók um Bítlana eftir Michael
Brown. Hún heitir hove Me Do
og er sönn. Hann skrifaði hvern-
ig við vorum, og við vorum
svín. Maður getur ekki verið
neitt annað í svona ástandi.
Pressan á manni er svo gífurleg,
og við létum það bitna á Neil,
Derek og Mal. Þess vegna eru
þeir á móti okkur í undirmeð-
vitundinni en þeir geta aldrei
sýnt það og trúa því ekki einu
sinni sjálfir þegar þeir lesa það.
Þeir urðu fyrir miklu skítkasti
frá okkar hendi, vegna þess að
við urðum að láta einhvern
finna fyrir því. Það var erfitt
að halda sér gangandi og ein-
hver varð að taka við skítkast-
inu. Þetta lætur Hunter Davies
ekki fylgja með. Hann lætur
ekki í ljós hverskonar svín við
vorum. Fuckin1 big bastards,
það voru Bítlarnir. Maður verð-
ur að vera svín til að hafa það
af og Bítlarnir voru mestu svín
í heimi.
Yoko: — En hvernig tókst
yltkur að halda þessari hreinu
ímynd? Það er stórfurðulegt.
John: — Allir vildu að okkur
tækist að halda ímyndinni. Þú
vilt halda henni við og það
sama er að segja um blöðin,
pressuna. Blaðamennirnir höfðu
það fínt, vegna þess að þeir
fengu frítt brennivín og ókeyp-
is mellur. Þeir skemmtu sér,
og allir vildu hanga á vagnin-
um. Við vorum keisararnir;
hver ætlaði að steypa okkur
þegar milljón pund voru í veði?
Allt kjaftæðið sem skrifað var
um okkur, múturnar til lögregl-
unnar og allt helvítis draslið.
Allir .vildu fá sinn skerf og
sumir eru ennþá að kvabba í
okkur: Ekki taka Róm frá okk-
ur, ekki taka færanlegu Róm
frá okkur, þar sem við getum
haft bílana okkar, húsin, frill-
urnar og friðlana, konur og
menn, mellur, brennivín og dóp,
ef þú tekur það frá okkur John
ertu vitlaus. John, þú ert brjál-
aður. En vitlausi John tekur
það allt frá þeim.
— Hvernig var þetta í Lon-
don þegar sem mest gekk á hjá
ykkur?
— Það var stórkostlegt tíma-
bil. Þá vorum við eiginlega
konungar frumskógarins og við
vorum nánir vinir Rolling
Stones. Ég veit að vísu ekki um
hina, en ég var sjálfur mikið
með Mick (Jagger) og Brian
(Jones). Ég dáist að þeim. Ég
hef gert það síðan ég sá þá í
fyrsta skipti. Við þvældumst
um London í bílum og töluðum
saman, við Rolling Stones og
Animal og Eric (Burdon), töl-
uðum saman um músík. Þá var
gaman að lifa og þá vorum við
líka vinsælastir og nutum þess.
Þá gátum við líka verið í friði
við og við; þetta var á margan
hátt eins og finn klúbbur nokk-
urra áhugamanna; mjög gott.
— Hvernig var Brian Jones?
— Hann var ákaflega mis-
jafn. Hann eyðilagðist yfir árin.
Hann var á endanum orðinn
einn af þeim sem maður reyndi
að forðast að tala við þegar
hann hringdi, því maður gat
verið viss um að hann vildi fá
einhverja hjálp eða var í stór-
vandræðum. Hann átti virki-
lega bágt. í byrjuninni var allt í
lagi með hann því þá var hann
ungur og framagjarn. Hann var
einn af þeim sem tærðust upp
fyrir augunum á manni. Hann
var ekki brilljant eða neitt slíkt,
hann var bara góður drengur.
— En þegar hann dó?
— Þá fann ég ekld til. Ég
hugsaði bara með mér að nú
væri enn einn dauður úr dópi.
— Hvað finnst þér um Roll-
ing Stones í dag?
— Tómt plat. Mér fannst
gaman að „Honky Tonk Wo-
man“, en mér finnst Mick
bjónalegur brandari með allan
þennan hommadans sinn. Mér
hefur alltaf fundist það, en mér
hefur líka þótt gaman að því.
Sjálfsagt fer ég og sé mynd-
irnar hans og allt það eins og
allir hinir, en mér finnst hann
bara brandarakall og ekkert
sérstakt.
— Hitturðu hann oft nú orð-
ið?
— Nei, aldrei. Við hittumst
töluvert um það leyti sem Allen
var að byrja með okkur, en svo
held ég að Mick hafi orðið af-
brýðissamur. Ég bar alltaf
mikla virðingu fyrir Mick og
the Stones, en hann sagði ýmsa
ljóta hluti um Bítlana sem hafa
sært mig, því þó að ég geti skit-
ið Bítlana út vil ég ekki að
Mick Jagger geri það. Allt sem
við gerðum gerðu Rolling Ston-
es tveimur mánuðum síðar á
hverri einustu djöfulsins plötu.
Allt sem við gerðum gerði Mick
líka. Hann hefur alltaf hermt
eftir okkur. Og mér þætti vænt
um að einhver af ykkur hund-
um létuð verða af því að benda
á þetta, því þið vitið það. Þú
veizt til dæmis að Satanic Maj-
esties er Pepper. „We Love
You“ er ekkert annað en léleg
stæling á „All You Need Is
Love“.
Þá mótmæli ég því að Stones
séu byltingarsinnar og við ekki.
Ef Stones voru eða eru það, þá
vorum við það líka. En þeir
eru ekki í sama gæðaflokki,
músíklega eða neitt annað, og
hafa aldrei verið það. Ég sagði
aldrei neitt, ég dáði þá ailtaf
vegna þess að mér hefur fallið
músíkin þeirra og stíllinn. Ég er
hrifinn af rock & roll og stefn-
unni sem þeir tóku eftir að þeir
gáfust upp á að stæla okkur en
nú ætlar hann jafnvel að fara
að herma eftir okkur með
Apple.
Hann var greinilega svekkt-
ur yfir þvi að við vorum alltaf
stærri en hann; hann hefur al-
Framhald á bls. 54.