Vikan - 02.09.1971, Blaðsíða 18

Claudette Colbert
lék á móti Clark í
myndinni ,J?að skeði
um nóttf'.
Myma Loy
lék aðalkvenhlutverkiö
í „Hvítklæddir menn“.
Jeanette MacDonald
og Clark Gable í hinni
jrœgu kvikmynd
„San Francisco“.
Helen Hayes
(hún leikur ennþá í
kvikmyndum) lék á
móti Clark Gable í
kvikmyndinni „Hvíta
systirin“. Þau fengu
mjög góða dóma.
Carole Lombard
lék á móti Clark
í kvikmyndum og
átti eftir að verða
eiginkona hans.
Vivien Leigh
og Clark Gable gerðu
kwkmyndina „Á hverf-
anda hveli“ ódauðlega.
CLARK
GABLE
Nú eru liðin tíu ár síðan hinn
ósigrandi Clark Gable lézt.
Hann var hinn óumdeildi kon-
ungur Hollywood og frægðar-
innar naut hann í lifandi lífi.
En skyndilega var hann hrif-
inn burt af því sviði, sem hann
hafði ráðið svo algerlega yfir
í þrjá áratugi.
Hann, sem hafði fengið svo
mikið út úr lífinu og heppn-
azt allt sem hann fékkst við,
ef hann hafði á annað borð
hugsað sér það, varð að hverfa
af sjónarsviðinu á fimmtugasta
og níunda aldursári, einmitt
þegar hann átti von á mesta
aévintýri lífsins, að verða fað-
ir í fyrsta sinn. En draumur
hans um að halda sínu eigin
barni í örmum sér, endaði
skjótt, maðurinn með ljáinn
kom á vettvang.
Saga hans er ekki gleymd,
sagan um hið ógleymanlega lif
hans.
En áður en William Clark
Gable varð tákn karlmennsk-
unnar í kvikmyndaheiminum,
átti hann ekki glæsilega ævi.
Volæði hans hófst eiginlega
með því að læknirinn, sem
hjálpaði honum inn í þennan
heim, skrifaði á fæðingarvott-
orðið að hann væri stúlkubarn.
Hann fékk ekki mikið vega-
nesti, þegar hann fór út í lífið.
Hann átti engan verald-
legan auð, enga menntun og
lítið öryggi í uppvextinum.
Hann var eina barn foreldra
sinna. Móðir hans dó, þegar
hann var hálfs árs gamall, fað-
irinn var frekar óróleg sál,
dreymdi um auðæfi, sem hann
aldrei hlaut, hann leitaði að
olíu víða um Ameríku, en fann
Jean Harlow
og Clark Gable í kvik-
myndinni „Saratoga“.
Lana Tumer
lék á móti Clark í
stríðsmyndinni „Heim
koman“.
hana aldrei og móðurforeldr-
arnir urðu að hugsa um barnið
fyrstu árin. Þangað til hann
eignaðist stjúpmóður, sem tók
hann með sér og var honum
svo góð, eins og hún væri móð-
ir hans. En faðirinn var alltaf
á faraldsfæti, kom sjaldan
heim og sá ekki drenginn, nema
örfá skipti, þegar hann kom
heim eins og gestur.
En þetta kenndi drengnum
að treysta sjálfum sér.
Hann var nokkuð þybbinn,
frekar luralegur en duglegur í
beisbolta. Hann átti raunveru-
lega ekki von í öðru lífsstarfi
en að verða vinnumaður eða í
mesta lagi smábóndi, það var
það eina sem um var að ræða
í því umhverfi sem hann ólst
upp í.
En hann vildi gera eitthvað
annað og meira. þótt honum
væri ekki sjálfum ljóst hvað
það átti að vera. Þegar hann
var sextán ára brauzt hann
burt frá örygginu og leiðind-
unum, ákvað að yfirgefa stjúp-
móður sína, sem honum ann-
ars þótti mjög vænt um, og
föðurinn, sem hann varla
þekkti. Hann ætlaði að reyna
eitthvað annað, eitthvað sem
var utan við þennan þrönga
heim hans. Eitt hafði hann
fengið að erfðum frá föður sín-
um og það átti eftir að fleyta
honum langt: óróleikann í blóð-
inu, drauma og þrá eftir ein-
hverju óþekktu.
Lítil taska með einhverjum
fatnaði, brauðpakki, sykur-
kaka, sem stjúpa hans hafði
bakað kvöldið áður en hann
fór að heiman og smáupphæð
af peningum, rétt fyrir far-
gjaldi til næstu bargar, var það
eina sem hann fékk í veganesti.
Þetta var þegar hann var sext-
án ára, árið 1917, og það sama
ár fóru Bandaríkin í stríðið.
Hann lenti í gúmmíverk-
smiðju, í deildinni, sem fram-
leiddi hjólbarða. Það var harð-
ur skóli fyrir sextán ára ungl-
18 VIKAN 35. TBL.