Vikan - 02.09.1971, Blaðsíða 21

Hann fyllti hana ruddalega
og háttbundið orku
sinni og veldi.
Hún lauk upp augunum og
horfði í augu gul og glóandi,
fann brennisteinsþef
og rakan andardrátt við
munn sér,
heyrði lostastunur og andar-
drátt áhorfenda.
FRAMHALDSSAGA
EFTIR IRA LEVIN
ÞRIÐJI HLUTI
framtíð að ég hef ekki hugsað
um þína. Við skulum eignast
barn. Við skulum eignast þrjú,
þó ekki nema eitt í einu.
Hún leit á hann.
Barn, sagði hann. — Þú
veizt gú, gú, gú? Bleiur? Daa,
| daa?
— Er þér alvara? spurði hún.
— Það held ég nú, sagði
hann. — Ég hef meira að segja
reiknað út bezta augnablikið
til að byrja. Á mánudag og
þriðjudag. Rauðan hring í daga-
talið, ef ég má ráða.
— Er þér virkilega alvara,
Guy? spurði hún með tár í
augum.
- Það er alveg víst að mér
er alvara. Góða Rosemary,
gráttu ekki í hamingju bæn-
um. Ég verð óskaplega miður
mín ef þú grætur, svo góða
bezta hættu því strax!
— Gott og vel, sagði hún. —
Ég skal ekki gráta.
Ég varð alveg rósóður,
sýnist þér það ekki? sagði hann
og litaðist um, ljómandi af
ánægju. — Það er líka fullt af
þeim í svefnherberginu.
Hún fór upp á efri Broad-
way til að kaupa sverðfisks-
steik og allt til Lexington Ave-
nue til að fá ost, ekki vegna
þess að ekki væri hægt að fá
þetta nær, heldur einfaldlega
vegna þess að á þessum bláa
morgni vildi hún vera alls stað-
ar í borginni, ganga þar um
rösklega í kápunni laushnepptri
og flögrandi, seiða til sín augna-
ráð af því að hún var falleg og
afla sér virðingar spunastuttra
afgreiðslustúlkna með því að
sýna nákvæmni og vöruþekk-
ingu í pöntunum. Þetta var
mánudaginn fjórða október,
daginn sem páfinn kom til borg-
arinnar, og sá atburður gerði
fólk opinskárra og skrafhreif-
ara en það var annars. Hversu
dásamlegt, hugsaði Rosemary,
aff öll borgin skuli vera ham-
ingjusöm þegar ég er þaff.
Síðdegis fylgdist hún með
ferð páfans í sjónvarpinu og
heyrði hann tala hjá Samein-
uðu þjóðunum. Aldrei aftur
stríð, sagði hann, og myndu orð
hans ekki duga til að halda
aftur af jafnvel harðsnúnustu
stjórnmálaleiðtogum? Síminn
hringdi hálffimm, þegar hún
var að dúka borðið fyrir fram-
an arininn.
Það var Margaret, sem var
sú eldri af systrum hennar.
Þeim hafði aldrei komið mjög
vel saman.
— Hvernig líður þér, Rose-
mary? spurði Margaret.
— Prýðilega. Er allt eins og
það á að vera? spurði Rose-
mary. Hefur nokkur dáið?
hugsaði hún.
—- Já, það líður öllum vel,
en í allap dag hefur sótt að
mér svo undarleg tilfinning,
Rosemary. Mér hefur endilega
fundizt að eitthvað væri að
koma fyrir þig. Slys eða eitt-
hvað svoleiðis. Eða að þú vær-
ir veik og lægir á sjúkrahúsi.
—- Nei, það geri ég ekki,
sagði Rosemary og hló. — Mér
líður stórkostlega. Hvernig
hafa börnin það?
— Eins og venjulega. Þau
hafa sínar skrámur, en að öðru
leyti er ekkert að þeim. Ég er
með eitt í viðbót á leiðinni.
— Jæja, en dásamlegt. Hve-
nær kemur það? Viff eigum eitt
á leiffinni líka.
35. TBL. VIKAN 21