Vikan - 18.04.1973, Blaðsíða 46

SJÖTIU DÁGA VÍTI
A JÖRÐU
Framhald af bls. 15.
skyni. Sársaukinn varð svo
ógurlegur, að sjúklingurinn
trylltist, ruddist á fætur og barði
frá sér. Canessa og tveir menn
aðrir áttu fullt I fangi með að
leggja hann út af aftur. En
skömmu síðar missti
sjúklingurinn meðvitund, eins og
jafnan verður þegar sársauki
magnast yfir ákveðið mark.
Canessa barmaði sér sáran yfir
sjúkrakassanum týnda og bað
þess hátt og i hljóði að hann
fyndist. Einmitt þá var hópur
manna nýlagður af staö að leita
flugvélarstélsins, og gerðu menn
sér nokkrar vonir um að kassinn
kynni að vera þar.
En að kvöldi þess dags kom
leitarflokkurinn aftur og hafði
farið að erindisleysu.
I flugvélarskrokknum höfðu
fundist nokkrar rafhlöður, sem
mennirnir tengdu við litið
útvarpstæki, og gátu þá heyrt
útvarpsstöðvar bæði i Sili og
Argéntlnu. Það varð til að auka
þeim kjark, en kátastir urðu þeir
er þeir heyrðu i útvarpinu I
Santiago að viðtæk leit að hinni
týndu flugvél væri hafin úr lofti.
Daginn eftir fór Canessa að
hreinsa sorpfötuna i eldhúsinu,
sem var úr blikki. í henfii ætlaði
hann að sjóða súpu úr mosa og
skófum. Hungrið var nú farið að
sverfa allmjög að þeim, en þeir
gerðu sér góðar vonir um aö
hjálpin væri á næsta leiti og að
skófasúpan yrði þeirra siðasta
máltlö.
Rugby-leikmennirnir og aðrir,
sem lifað höfðu af slysið, voru
byrjaðir á fleiru til að aðlagast
lifinu þarna á jöklinum. 1 hópnum
voru bræður tveir, Eduardo og
Alfredo Strauch, frændur Juans
M. Bordaberrys, forseta i
Drúgvæ. Þeir bjuggu til all-
haglega snjóskó úr málmhlutum
úr flugvélaskrokknum og
sætunum.
1 flugvélinni voru tveir kassar
af áfengi, og að kvöldi þessa dags
var annar þeirra opnaður. Menn
voru orðnir sannfæröir um, að
þessi nótt yrði þeirra siðasta á
fjallinu.
En þegar áður en birti, raknaöi
við maðurinn, sem Canessa hafði
náð járninu úr. Félagar hans
heyrðu hann veina og berja i þilið
hjá sér. Um siðir varð vein hans
að stunum og siðan hryglu. Um
morgunjnn þagnaði hann alveg.
Einhver gat þess til að nú væri
hann kominn yfir þaö versta. Það
var rétt, allavega i vissum
skilningi orðsins. Þegar birti, sáu
félagar hans aö hann var látinn.
„Guð hefur leyst hann frá kvölum
hans og tekið hann til sin,”
hvislaði einn.
Það var engu likara en þetta
dauösfall væri forboði frekari
óheilla. Fyrri hluta dagsins var
himinninn enn heiðskir. ts-
kristallarnir i hengjunum glóðu
eins og gull i sólskininu, og
gnæfandi tindar og gnipur
köstuðu bláum skuggum yfir
fannirnar. En yfir jökulröndinni I
vestri voru ský að koma i ljós —
fyrirboði þess að aftur færi að
bresta i byl.
Nálægt miðjum degi kom
leitarflugvél i ljós. Hún sveif i
beygju yfir dal nokkurn i norð-
vestri og hvarf ,svo á bakvið
hæðarhrygg. Flugvélin var of
langt frá til aö nokkur von væri
þess að flugmennirnir kæmu
auga á flakiö, en engu að siður
teygðu sumir hinna nauöstöddu
upp hendurnar, hoppuðu og
hrópuðu, svo sem til að vekja á
sér athygli leitarmannanna.
Svo skall bylurinn á og byrgði
hverja glóru. Það fárviðri geisaði
i tvo daga og tvær nætur. Rokið
skók flugvélarskrokkinn og gróf
hann að lokum næstum i fönn.
Mennirnir húktu hnipnir inni i
flakinu og hlustuðu á ömurlegan
hvininní storminum og þrumandi
veöurhljoðið i fjöllunum. A
þessum tveimur sólarhringum
gengu matvælabirgðirnar ger-
samlega til þurrðar. Að þeim
loknum slotaði bylnum,
himinninn varð aftur heiöskir og
sólin sendi vermandi geisla sina
niöur yfir isbreiðuna. Þessi
umskipti hefðu getað verið
uppörvandi fyrir einhverja, en
þau urðu það ekki fyrir mennina I
flakinu. Þeir sáu ekki annað
framundan en hungurdauða, svo
framarlega sem hjálp bærist ekki
hiö snarasta.
Búfræðinemarnir, sem voru
átta talsins, lögðu enn einu sinni
af stað til að safna einhverju
ætilegu jurtakyns. Og einn úr
hinum nauöstadda hóp þóttist sjá
kondór fljúga yfir. Kannski hefur
þar aðeins verið um að ræða
ofsjón manns, sem byrjaður var
aö ruglast af örvæntingu og
hungri. Engu siöur tók Fernando
Parrado nú skammbyssuná, sem
annar flugmaður hafði skotiö sig
með, og lagði af stað að leita
kondórsins. Þegar Parrado, stór
maður og sterklegur, fjarlægöist
út á jökulinn, vaknaði ný von hjá
þeim, sem biðu hjá flakinu.
„Góði Guð, láttu hann finna
kondórinn og skjóta hann,” báöu
nokkrir. „Eða þá eitthvað
annað.” Bænin jók þeim kjark.
Og allir vissu þeir, aö Parrado
var mjög góð skytta, haföi verið
það þegar I heimavistarskólanum
Stella Maris I Montevideo, þar
sem margir þeirra höfðu
menntast.
En seint um daginn komu
búfræðinemarnir aftur og höföu
aöeins fundið smáræði i viðbót af
ætilegum grösum. Þeir voru
vonlausir, uppgefnir og niður-
dregnir. Skömmu siðar kom
Parrado, álika niðurdreginn. Að
sjálfsögðu hafði hann hvorki
fundiö kondór, snæhéra eða neitt
annað dýr, sem félagar hans
höfðu látið sér detta I hug að
hefðist við þar I háfjöllunum.
Hann settist hjá hinum og huldi
andlitiö i höndum sér.
Þetta kvöld sáu þeir tvær
leitarflugvélar. önnur þeirra var
I aðeins kilómeters fjarlægð frá
þeim, þegar hún var næst, hin
nokkru fjær. Einn mannanna hjá
flakinu fullyrti, að áhafnir
vélanna hefðu gefið þeim merki
um að þeir hefðu sést. En
nokkrum klukkustundum siðar,
þegar dimmt var orðiö og allir
höfðu safnast saman inni i
flakinu, þar sem rauðir
lamparnir i trasistortækjunum
voru eini ljósgjafinn, heyrðu þeir
I útvarpinu i Santiago frétt þess
efnis, að leitinni að Fairchild-
flugvélinni frá Orúgvæ hefði
verið hætt. Ekki var lestri
fréttarinnar fyrr lokið en Roberto
Canessa stakk upp á þvi, að þeir
skyldu grafa eitt llkanna úr fönn
og gera sér mat úr þvi.
„Allt annað er þýöingarlaust,”
sagði hann. „Annað hvort gerum
viö það — eða verðum
hungurmorða.”
Nokkrir félaga hans andmæltu
heiftarlega og létu i ljós andúð og
andstyggö á sliku athæfi. Engu
áð siöur hafði fíes.tum þeirra
þegar dottið hið sama i hug.
Þegar þeir undanfarna daga
höföu horft. útyfir Isbreiðurnar
hræðilegu, sem einangraði þá frá
mannheimi, haföi þeim annað
veifið orðið hugsaö til likanna,
sem lágu undir snjónum i fárra
metra fjarlægö, tryggilega
geymd eins og I frystihúsi ....
Enda fór það svo, að þegar
Vanessa ympraði aftur á tillögu
sinni litlu siðar, haföi mjög dregið
úr hneykslan félaga hans. „Til
þess að geta lifað,” sagði hann,
„þarf hver maður eggjahvítuefni:
Þau ,eru óhemju þýðingarmikil
fyrir efnaskipti og starfsemi^
frumanna. Mannsheilinn starfar
ekki lepgi án þeirra. Þessi eggja-
hvituefni eru. i rikum mæli I
vöðvum dýra og auðvitaö llka I
vöövavefjunum Ihandleggjum og
fótum manna.”
Canessá geröi stutt hlé á máli
slnu, en hélt svo áfram: „Við
höfum öll séð, hvernig Carlos
Paez fer að þvi að tilreiöa okkur
drykkjarvatn. Hann hagnýtir
sólargeislana til að bræða
snjóinn, og þannig verður vatn.
En vatn án bragöefna,
sérstaklega salts, slekkur ekki
þorstann. Carlos blandar þvi
vatnið með salttöflum og lika
pillum, sem innihalda lyf fyrir
lifrina. Þannig fáum viö nothæft
drykkjarvatn, og hefðum við ekki
notið þess við, værum við þegar
dauðir úr þorsta. Hliðstæð rök
•liggja til þess, að við verðum nú
að seðja hungur okkar með þvi,
sem fyrir hendi er.”
Þegar birti af næsta degi var
fjúk, en þó með hlýrra móti. A
uppástungu Canessa um að taka
upp mannát var ekki minnst. En
slödegis sagði Numa Turcati við
Fernando Parrado: „Fernando,
má ég segja við þig fáein orð
undir fjögur augu?”
Þeir gengu fáeina metra frá
flakinu.
„Fernando,” sagði Turcati,
„við höfum lengi verið vinir, er
það ekki?”
„Vitaskuld,” svaraði Parrado.
„Mig langar til að biðja þig um
eitt,” hélt Turcati áfram. „Ljáðu
mér skammbyssuna og eitt skot.
Trúðu mér, Fernando, ég get ekki
annað!”
Parrado þóttist skilja, hvernig
vini hans leið. En hann fékk
honum ekki skammbyssuna.
Þegar rökkvaði, voru allir þeir,
er enn voru lifs úr hópnum, i
flakinu, nema Canessa, sem var
að grafa úr fönn lik flugstjórans,
Julios Cesars Ferrada, ofursta i
úrúgvæanska flughernum. Hann
hafði beðið bana þegar er
flugvélin skall niður. Vanessa
skar með Gillette-rakblaði langa
flis úr læri ofurstans. Kjötið sauð
hann við bútangas i katli
hlémegin við flakið, bar það siðan
inn á diski, sem hann hafði
hamrað úr blikkplötu.
„Nú snæðir hver og einn stykki
af þessu,” sagði hann hægt og
rólega. „Gleipið það, tyggið ekki.
Þá verður það auðveldara.”
Allir nema Turcati snæddu þaö,
sem þeim var skammtað. Þetta
endurtók sig svo næstu kvöld.
Canessa ska'r kjötflisar úr lófi>m,
af handleggjum, fingrum óg fót-
leggjum likanna, og gróf svo
aftur I snjóinn það sem eftir var.
Máltiöin, sem siðan átti sér stað,
minnti á hroðalega fórnarathöfn
á frumstigum mannkynsins.
Þegar leiö að matmálstima,
söfnuðust allir saman inni i
flakinu og biöu komu Canessa.
Hann skammtaði hverjum sinn
deilda verð smábrytjaðan, svo að
þeir ættu auvelt með að gleipa.
Allir urðu að hleypa i sig hörku til
ab geta .snætt mannakjötiö.
Margir lásu bænir áður en þeir
stungu kjötbitanum upp i sig.
Canessa losaði aukheldur höfuð
flugstjórans frá bolnum, klauf
höfuðskelina og tók út úr henni
heilann, sem hann einnig sauð
handa félögum slnum.
Numa Turcati var sá eini i
hópnum, sem aldrei bragðaði
mannakjötið. Hið eina sem hann
borðaði var súpan úr skófunum
og fjallagrösunum, sem alltaf
famjst eitthvað af, en hún dugði
honum hvergi nærri til næringar.
Vangar hans urðu innfallnir, og
úr blóöhlaupnum augunum, sem
46 VIKAN 16. TBL.