Vikan - 11.07.1974, Blaðsíða 18

Allan veturinn haföi Caroline
French lokað sig inni i stóra,
gamla húsinu til þess aö forðast
raunveruleikann. En þegar kom-
iö varsumar, tók Edith frænka aö
sér aö lyfta af henni drunganum.
Hún heimsótti frænku sina ákvéð-
in i þvi aö fá hana til þess aö lifa
eölilegu lifi aftur.
— Þú þarft aö komast 1 annaö
umhverfi um tima, sagöi 'hún,
þegar þær sátu aö tedrykkju, —
burt frá minningunum og áhyggj-
unum. —Ég veit, aö þér hefur liö-
iö hræöilega illa, en nú held ég aö
þaö sé kominn timi til þess fyrir
þig aö byrja á nýjan leik. Ertu
ekki sámmála þvi?
Caroline leit niöur fyrir sig. Sitt
og dökkt háriö féll niöur um axlir
hennar og undirstrikaöi fölan
litarháttinn. Hvernig gat hún út-
skýrt hræðslu sina og ótta? Hún
leit á frænku sina og kinkaöi kolli.
— Þá förum viö I feröalag,
ákvaö Edith frænka. — Viö förum
aftur til Point Tapu, leigjum okk-
ur lítiö hús þar og höfum það
notalegt. Þar þarftu engar töflur
og engin, lyf. Þaö eina, sem þú
þarft, er að geta horfzt i augu við
morgundaginn.
Caroline fór aö ráðum frænku
sinnar i þrjá daga. Hún fór i lang-
ar gönguferðir á ströndinni, synti
I glitrandi sjónum og sólaöi sig i
sandinum. Hún reyndi árangurs-
laust að sökkva sér niður i lestur
og byggja upp sjálfstraust sitt viö
aö hitta fólk og tala viö þaö i stað
þess aö foröast þaö.
Þaö var ekki auðvelt. óttinn og
óöryggiö, sem var hluti af sjúk-
dómnum, rénaöi ekki að marki.
Hún haföi unniö allt of mikið og
lagt of hart aö sjálfri sér. Starf
hennar sem einkaritari, sem
haföi mikla ábyrgö, haföi veriö
erfitt. Þegar þar viö bættist um-
önnun um dauðveika móður
hennar, var ekki aö undra, þó að
hún félli saman. — Náttúran þarf
tima til þess aö lækna sárin, sem
sálin hefur oröið fyrir, haföi lækn-
irinn sagt viö hana.
— En þaö er engin ástæöa til
þess fyrir þig aö óttast. Hertu þig
upp. Þú verður stálhraust aftur.
Einmitt. En hvenær? Eftir
mánuð? Eftir ár? Hún hafði ekki
einu sinni viljaö spyrja hann um
það.
Edith frænka sat i gömlum sól-
baðsstól: — Ég er svo glöö vegna
þess aö Taipu hefur ekki breytzt
neitt, sagöi hún. — A minum aldri
vill maöur sem minnstar breyt-
ingar.
— Þegar ég var hérna fyrrum,
sagöi Carojine lágt, óö ég út i vit-
ann á fjör'u. Vitavöröurinn hét
Maclntire og var skemmtilegur
gamall maöur. Mig langar til aö
heilsa upp á hann.
— Þvi ekki? sagöi frænkan. —
Gættu þin bara á aöfallinu.
Hún vaknaöi snemma morgun-
inn eftir og gekk út. Hafiö var
kyrrt og loftiö tært. A ströndinni
sást enginn á ferli svo langt sem
augaö eygöi.
Hún sá sandhrygginn greini-
lega undir sjávarfletinum eins og
gráhvitan skugga, sem tengdi
eyna og landiÓ. Þaö kom fyrir aö
ævintýraþyrstir ferðamenn óðu.
VITINN
smásaga eftir Allan Watkins.
Hún hafði lokað lifið og heiminn úti. En
heimurinn og lifið opnaðist henni aftur á
eynni, þar sem vitinn var.
yfir á fjörunni, en fararstjórarnir
voru litt hrifnir af slikum tilraun-
um, þvi að þegar fór að falla að,
geröist þaö mjög hratt og neöan-
sjávarstraumarnir voru sterkari
en nokkur gat gert sér i hugar-
lund.
Caroline átti ekki i neinum erf-
iðleikum með að komast yfirt.
Hafið var slétt eins og spegill og
náöi henni ekki nema i hné. Hún
hélt á sandölunum sinum i hend-
inni.
— Hvað ert þú aö gera hérpa?
var spurt mjóróma að baki henni.
Hún sneri sér við. Það var litill
strákur á að gizka fimm ára, sem
haföi spurt hana. Hann var með
hnetubrúnt hár og freknótt andlit,
sem horfði forvitnislega og um
leið vingjarnlega á hana. Hann
stóö þarna með krosslagða hand-
leggi.
— Ég er kóngurinn i höllinni,
sagði hann.
— Góöan daginn, herra kóngur,
sagöi Caroline grafalvarleg.
— Er Maclntire enn vitavörður
hérna?
— Nei. Vitavörðurinn er pabbi
minn og hann heitir Sam Garner.
Ég heiti David Garner.
Sam Garner var hinum megin
viö vitann önnum kafinn við að
mála rimlagiröingun þar græna.
Hann var hávaxinn og dökkhærö-
ur. Þegar Caroline nálgaöist,
virti hann hana fyrir sér frá toppi
til táar. Augu hans voru alvarleg
og svolitið sorgmædd að sjá.
— Ég ætlaöi aö finna
Maclntire.... byrjaöi hún.
Sam Garner lagöi frá sér máln-
ingaburstann. — Hann hætti
störfum hérna fyrir ári. Þekktuð
þér hann?
Hún kinkaði kolli. Allt i einu
fannst henni eins og sólin blindaöi
sig og hana svimaöi, svo aö hún
fálmaöi effir einhverju til aö
halda sér i og greip i girðinga-
staur.
— Nei, nei, þér óhreinkiö yöur,
sagöi Sam Garner vingjarnlega
og hristi höfuöið.
Hún leit i lófa sinn, sem var all-
ur útataöur i grænni málningu og
fann aö hún roönaöi, þegar David
fór að hlæja.
Sam Garner vættj tusku i
terpentlnu og þurrkaði málning-
una varlega úr lóifanum á henni.
— Viö tökum okkur venjulega
svolitla hvild um þetta leyti, sagöi
hann. — Kannski aö þér hafiö
lyst á einum kaffibolia með okk-
ur?
Hún sat viö boröið i eldhúsinu i
vitanum meðan Sam hitaöi kaffiö
og talaöi um Taipu, um veðriö,
feröamennina og allt mögulegt
annað. En hann minntist ekki
einu orði á konuna slna — ekki
einu sinni óbeinlinis.
Eftir tæpan hálftima stóö hann
á fætur. — Ég verð að ljúka viö að
mála. Gleymdu nú ekki að gæta
að flóðinu, ungfrú French!
David spuröi ákafur: — Kemur
þú lika á morgun?
Hún hristi höfuðið. — Ég býst
ekki við þvi....
Sam var kominn hálfa leið út. —
Þakka þér fyrir komuna, sagði
hann.
Næstu þrjá daga fór Caroline
tvisvar út i eyna. Til þess að
heilsa upp á David, réyndi hún að
telja sjálfri sér trú um. En hún
vissi, að óútskýrö forvitni hennar
um hagi fámælts fööur þessa
móðurlausa drengs var meiri en
áhuginn, sem hún hafði á drengn-
um sjálfum.
í annaö skipti, sem hún fór út i
vitann, var Sam aö mála inni i
vitanum og lét næstum ekki sjá
sig. En i þriðja skiptið, sem hún
fór út i eyna, var hann aö fást við
eitthvaö uppi i vitaturninum og
þegar Caroline og David voru að
busla i fjörunni i leit aö skeljum,
veifaöi hann til þeirra og kallaöi:
, — Komið þið upp!
Þaö voru hundraö þrep upp i
vitann. David hljóp við fót alla
leiö upp, en áreynslan var of mik-
il fyrir Caroline og hún tók fegin i
hönd Sams, sem hann rétti henni
til hjálpar. Hún stóð á öndinni af
mæöi og var grá I framan af á-
reynslunni.
— Þér eruö þó ekki lasin, ung-
frú French? sagöi hann.
— Jú, stundi hún upp. — Ég hef
reyndar verið á sjukrahúsi að
undanförnu....
— Þaö haföi ég ekki hugmynd
um, sagði Sam áhyggjufullur.
Hann dró fram koli. — Setjist og
hvilið yöur dálitla stund.
Hún var fegin aö setjast.
Greinilegar áhyggjur hans af liö-
an hennar uröu til þess, aö hún
talaði opinskátt: — Ég er fegin,
aö ég skyldi koma hingað til
Taipu. Hér er svo friðsælt og
kyrrt og afskekkt.
— Og vindasamt, sagöi Sam
bitur. Hann leit undan.
— Það sagði konan min — og
hún þoldi ekki staðinn.
t fjóröa skiptiö, sem Caroline
fór til Point Taipu, var Sam aö slá
grasflötina. Hann kinkaði vin-
gjarnlega kolli til hennar og
stöövaöi vélina.
— Þarna eruö þér komnar aft-
ur! Yður hlýtur aö falla staöurinn
vel I geö.
Hún varð allt i einu uppburðar-
litil. — Já, jú, þaö gerir hann. En
... nú erum við á förum.
— Viö munum sakna yöar. Liö-
ur yöur oröið betur?
Hana langaði ekki til að 'tala um
það. — Hvar er David? spuröi
hún.
— Kóngurinn i höllinni?Sam
brosti breitt. Það ætti hann að
gera oftar, hugsaði hún. — Hann
er inni að búa sig. Ég lofaði að
fara með honum i gönguferð.
— Og ég lofaöi að fara aö veiða
meö honum!
— Viö getum gert þaö líka. Mér
finnst gaman aö fara i gönguferð-
ir, sérstaklega við sjóinn.
Caroline hló. — Get ég nokkuð
hjálpað ykkur? spurði hún.
— Já, ungfrú French. Þér getiö
tekið til nestið.
Henni fannst allt i einu, að hann
yrði að kunna vel við hana.
— Viltu kalla mig Caroline,
sagði hún. — Ungfrú French er
svo ....formlegt.
— Allt i lagi, Caroline. Viö ætl-
uöum að taka með okkur og
smurt braut — svona óformlega
— og borða einhvers staðar á
ströndinni.
Sam hallaöi sér upp aö steini og
horföi á David, sem sat yzt á
klettasnös og renndi færi I sléttan
sjóinn.
— Hann er að veröa stór, sagöi
faöir hans hugsandi.
— Þaö hlýtur að vera erfitt að
vera bæöi faöir og móöir, sagöi
Caroline. — En þér virðist hafa
gengiö þaö vel.
Sam kveikti sér i sigarettu og
fékk sér reyk áöur en hann svar-
aöi.
— Hann hefur haft gott af þvi
að vera samvistum viö þig. Hann
þurfti á félagsskap aö halda og
hann er yfir sig hrifinn af þér.
— Ég hef llka haft óumræöi-
lega gott af þvi aö vera meö hon-
um, sagöi hún.
Hann kinkaöi kolli. — Veiztu,
sagöi hann hugsandi, aö sumu
leyti minnir þú mig á konuna
mina. En hún' var dæmigert
borgarbarn... elskaöi ýsinn og
þysinn og fólkiö og verzlanirnar
og allt það. Vitinn fannst henni
vera eins og fangelsi. Þar kom, aö
hún lét niður I töskurnar sinar og
18 VIKAN 28. TBL.