Vikan - 11.07.1974, Qupperneq 21

framhaldssaga eftir
Ursula Curtiss.
risin. Má ég ekki ujóða ýkkur
kaffi, eða kannski ei'thvað I glas.
Celia áleit skynsamlegast að
hafna því og Susan stóð lika upp
og leit á klukkuna. David
Maclntosh leit á regnvotar rúð-
urnar og sagðist hala þörf fyrir
eitthvað að drékka en að hann
ætlaði fyrst að fyl( a þeim niður
og ná fyrir þær i 1 gubil.
— David, ég hefi fram að þessu
verið fær um að n; 1 leigbil sjálf,
og eftir að þær voru búnar að tala
sig saman um, að Celia flytti i
ibúðina næsta dag, lokuðust dyrn-
ar að baki þeim og þær gengu nið-
ur stigana.
Það er ekki beinlinis þægilegt
að tala saman i stiga, en Susan
Vestry gerði það nú ' samt. —
Hvaða starf hefur þú hugsað þér
Celia? Ég má kalla þig Celiu, er
það ekki?
— Jú, ég vona aðþú gerir það...
Einhver var nú að stinga upp á
þvi við mig, að ég reyndi að fá
einhverskonar sýningarstarf, en
mér finnst það nú hálf uggvæn-
legt, ég hefi enga reynslu i neinu
sliku. Svo er það mamma....
— Ég skil, sagði Susan snöggt.
— Látum okkur nú sjá, sagði hún,
þegar þær kojnu niður i anddyrið,
þar sem póstkassarnir voru, þar
var lika bankaútibú. — Ég þekki
konu, sem vinnur við viðskipta-
blað, það gæti verið, að hún hefði
eitthvað handbært.
—- Ó, ég vil nú ekki verða ykkur
til óþæginda....
— Það er ekkert, alls engin fyr-
irhöfn, sagði Susan. — Ég skal
reyna svolitið fyrir mér og ég
held þú ættir að vera róleg á með-
an. Égheld þaðsé gott fyrir Mary
Ellen, að þú búir með henni. Hún
opnaði útidyrnar og þær sáu að
svolitið hafði stytt upp. — Það eru
venjulega biiar hérna við hornið,
viltu ekki verða mér samferða, ég
get hleypt þér út, þar sem bezt
hentar fyrir þig.
4— Þakka þér .fyrir, ég vil held-
ur ganga, sagði Celia. — Ég hefi
gott af þvi, það róar taugarnir og
ég hefi haft mikið að gera undan-
farið...
Henni þótti sannarlega gott að
ganga. Hún var eiginlega alveg
utan við sig og henni fannst nú, að
hún gæti gengið á móti fellibyl.
Þegar Celia var búin að koma
sér fyrir, var hún mjög- ánægð
meö þetta nýja fyrirkomulag.
David Maclntosh var mjög oft i
huga^hennar, þótt hann stundaði
vinnu sina i Providence og kæmi
aðeins um helgar, og hún hugsaði
lika mikið um það, hvað orsakaði
þetta veiklulega útlit Mary Ellen.
Susan Vestry var ábyggilega
mjög orðheldin og siðdegis seint i
nóvember, sat Celia i litilli skrif-
stofu Charlotte Wise, aðstoðarrit-
stjóra verzlunarblaðs, sem sá um
að útvega fólk til starfa. Þetta var
litil kona, dökkhærö og dökkeygð
og haföi sýnilega mjög annrikt.
Hún sagðist hafa gert það aöeins
fyrir Susan Vestry að veita henni
viðtal, en nú var eins og hún tefði
tima við að hripa eitthvað hjá sér
áblað. Þessi stúlka var mjög at-
hyglisverð.
Það var ekki beinlinis sérkenni-
legt útlit hennar, en það var eitt-
hvað lymskulegt við augu henn-
ar, og útlendingslegt andlitsfallið
og þennan enskuhreim i málfar
inu. Það var heldur ekki leopard-
feldurinn, sem frú Wise reiknaði
út, að væri að minnsta kosti fjög-
urra ára gamall.
Það var framkoma henhar,
sem várla var hægt að kalla
sjálfsöryggi, miklu frekar fannst
henni þessi framkoma lýsa tölu-
verðri reynslu, þótt stúlkan segð-
ist aldrei hafa unnið hjá öðrum.
Það var eitthvað I sambandi við
heilsulausa móður.
Það hvarflaði * jafnvel að
Charlotte Wise, að hún vildi ekki
vera i sporum þessarar heilsu-
lausu móður. Hún náði i minnis-
blað og hripaði eitthvað á það.
Stúlkan þakkaði henni hjartan-
lega fyrir, en þegar íiún var kom-
in út um dyrnar, greip Charlotte
Wise simann og valdi númer.
— .....Harrý? Þetta er
Charlotte Wise, ég sendi stúlku til
þin, hávaxna, númer 14 og mér
finnst hún myndi sýna vel, það
sem þú hefur á boðstólum. Ef þú
hefur ekkert handa henni nú sem
stendur, mun ég hafa hana hér á
lista...
Húsið númer 4 við Stedman
Circle var selt fyrir þrem dögum.
Einhverntima hefði Celiu þótt
þetta væri nægilegt fé, til að lifa á
til æviloka.
Hún var á annarri skoðun nú,
en hún hugsaði með sér, að það
sem hún þyrfti fyrst og fremst að
afla sér, væri fatnaður. Hún hafði
keypt leopardfeldinn notaðan, en
hann fór vel við hár hennar og
litarhátt..
Mary Ellen hafði komið heim,
klukkustund fyrr en venjulega.
Þaö var alger þögn I Ibúðinni, ljós
i stofunni en myrkur i eldhúsinu
og það var lika myrkur i herbergi
Mary Ellen. Celia hikaði i and-
dyrinu, áður en hún gekk að dyr-
unum hjá henfti og drap létt á
hurðina.
— Mary Ellen9 r t eitthvað að
þér?
Sæl, komdu bara inn, en
kveiktu ekki ljósið, sagði Mary
Ellen mjög lágt'.
Það var nokkurn veginn bjart i
herberginu, þvi að það vissi út að
götunni og götuljósin voru björt.
Mary Ellen lá á bakinu ofan á
rúminu með klút fyrir augunum.
— Ég er með höfuðverk, sagði
hún.
— Ég á ágætar töflur við höfuð-
verk, sagð Celia, en nam staðar I
gættinni, þvl að Mary Ellen
sagði: — Þess þarf ekki, þetta
lagast fljótt.
— En það e'r aðeins.....
— Þakka þér fyrir, en ég þárf
þess ekki, tók Mary Ellen fram I
fyrir henni, næstum reiðilega.
Celia hafði það á tilfinningunni,
að það væri eitthvað annað en
höfuðkvalir, sem orksQkuöu
kuldaleg tilsvör hennar. Svo sagöi
Mary Ellen, eins og til að breiða
yfir tilsvör sin: — En viltu kæla
fyrir mig klútinn?
Þegar Celia var aö láta vatnið.
renna i baöherberginu, leit hún
28. TBL. VIKAN 21