Vikan - 11.07.1974, Blaðsíða 35

SKOGINN
— 0, hristu það af þér. Við.
förum til bæjarins.
Rósa sagði: — Hann Elgur er
fullur. Hann er að byrja á túr. Svo
gengur hann knæpu af knæpu og
endar loks hjá henni Mabel.
Harui snýr ekki við héðan af.
-r- Ég kemst ekki eitt skref i
viöbót.
— Nei, vitanlega. Við skulum
snúa aftur i kofann.
Elgur sagði. — Ég held áfram.
Ef gamli maðurinn er hjá þér,
ætti þér að vera óhætt.
Rósa snerti við föður sinum og
þau gengu að bátnum..Hún steig
upp i bátinn og hann ýtti honum á
flot, og óð upp i hné. Báturinn
ruggaði hættulega. Fyrir aftan
þau heyrðist hláturinn i Elg. Hún
varö bálvond og hreytti út úr sér.
— Þú getur fariö fjandans til!
Hann hló aftur, en nú ekki
harkalega, heldur næstum með
meðaumkun. Hún heyrði hann
segja ógreinilega: —
Hænsnamatur...
V.
Rósa hafði verið mestallan
daginn i kofa Elgs, sofið, búiö til
mat handa föður sinum og horft á
rigninguna út um dyrnar. En nú
var stytt upp og þá fór hún út .
Frá hallandi bryggjunni gat
hún séö föður sinn, þar sem hann
stjakaði flatbytnunni hans Elgs
innan um vatnaliljubreiðurnar,
og var að reyna að veiða fisk.
Hvað eftir annað hafði hann
hörfaö inn i kofann undan
rigningunni, og ekkert hafði hann
veitt.
A svona stundum, þegar hún
var annaðhvort ein eða með
fööur sinum, var hún ekki eins
skapvond. Það veitti henni
einhves konar þægilega ró að
vera langt inni i skógi. Hún hafði
algjörlega gleymt tilveru
mannsins sins. Hún hafði lifaö i
einhverjum mjúklátum drauma-
heimi, þar sem ekki voru aðrir en
hún sjálf og Latimer.
t gærkvöldi, þegar hún hitti
föður sinn og sneri til baka yfir
vatniö, hafði hún einsett sér að
vera hérna ein, þangað til
Latimer kæmi. En svo þegar hún
vaknaði og bjart var orðið, hafði
hún orðið hrædd. Aður haföi hún
ásett sér að senda föður sinn aftur
til Fleming, einan sins liðs, en
verða sjálf eftir. En nú var hún
tekin að renna á þessum
asetningi og nefndi þvi ekkert við
föður sinn að fara. Hún hafði
talað yið hann um Latimer. Og
hann hafði verið á sama máli og
hún, að hún ætti að verða kona
einhvers manns á borö viö Lati-
mer, en ekki einhvers letilegs
sveitalæknis.
Skuggi gamli haföi sagt: — Lew
er afæta. Þó hann taki ekki af þér
peninga, þá tekur hann allt
eins og þú værir karlmaður, en
ekki hann. A enga framtakssemi
til og treystir þess vegna á þig.
En svo gæti Latimer komið og
orðiö vondur þegar hann fyndi
hana hérna. Gæti rekið hana á
dyr. Þetta var hans land og hans
kofi. Og þá væri öll von úti i sam-
bandi við hann. En ef hann kæmi
og fyndi hana eina hérna. Og yrði
hjá henni einni, dögum saman.
Það var eins og hjartað i henni
hætti að slá, þegar hugsanaferill
hennar komst svona langt. Hún
yröi að hætta á auðmýkingu,
hætta á, að hann liti á hana og lit-
ist vel á það sem hann sæi. Þetta
var vonlaust glæfraspil, en hún
mátti bara einskis svifast. Arin
voru að liða frá henni og ennþá
var hún á ferli i fæðingarbæ sin-
um, og komst hvergi.
Hún fullvissaði sjálfa sig um,
að allir karlmenn, sem höföu séö
hana hefðu orðið hrifnir af henni.
Einnig Latimer. Og honum mundi
hún svara játandi... já, vissulega.
Vindurinn hafði ýft vatnið. Hún
horfði á föður sinn stjaka bátnum,
og öðru hvoru i þann veginn að
detta um koll. Hún greip höndun-
um fyrir munninn og kallaði: —
Pabbi!.. Pabbi!
Vindurinn feykti orðunum til
baka. En þegar augnabliks hlé
varð, kallaði hún aftur. Faðir
hennar sneri bátnum og stefndi til
lands. Hann kom að bryggjunni.
Hún lagðist á hnén og festi bátinn.
Ballou gamli brölti á land. — Er
það kaffið?
Hún starði á ellilega andlitið og
augun, sem hurfu undir loönar
brýnnar. — Hlustaðu nú á, sagði
hún og brýndi raustina, til þess að
hann skyldi ekki hreyfa neinum
andmælum. — Ég er búin að á-
kveöa nokkuð.
EGE GÓLFTEPPIN
DoNSK GÆÐAVARA
I MIKLU URVALI
VEGGFOÐUR
ÚRVAL GÓLFDÚKA
MALNINGARVÖRUVAL

28. TBL. VIKAN 35