Vikan - 05.09.1974, Blaðsíða 23

sagöi, en þessi hljómþýða rödd,
kom hennni til að hafa það á til-
finningunni, að hann teldi hana
sinn jafningja. —Það er rætt um
þennan mann, —Fernando, hélt
hann áfram, — það er plskrað
um, að það sé hann, sem stjórnaði
stigamönnunum, sem réðust á
yöur, meðal annarra....
Hann yppti öxlunum og sagði,
hálf vandræðalega:
— Mér hefur skilizt, að daginn
sem ráðist var á vagn fQður mins,
þá hafiö þér verið sú eina, sem
kom nálægt ræningjanum, nær
honum en hitt fólkið.
Hún fann hvernig blóðið þaut
upp í andlit hennar. Þarna sat
hún fyrir framan þennan glæsi-
lega mann og henni var ljóst, að
hinn aumasti af þjónum föður
hans, hafði kysst hana.
— Reynið að lýsa honum fyrir
okkur, senorita, sagði hann.
—Var hann hávaxinn?
Hún gat ekki stillt sig um að
segja: —Hann var á hæð við yður,
eini hávaxni maðurinn i hópnum.
— Sáuð þér háralit hans?
— Nei.
— En augnalit?
— Nei.
— Mynduð þér kannast við
rödd hans, ef þér heyrðuð hana
aftur?
Aðeins ef hann kyssti mig hlæj-
andi, hugsaði hún, en hún gat ekki
fengiö af sér að segja það. Hann
var lika dáinn. Hún hristi höfuðið.
—Nei.
Hún myndi ekki þekkja hann,
nema hann kyssti hana, en þá
myndi hún lika gera það, jafnvel
þótt hann væri bundinn. En hann
var dáinn.
Rödd Franciscos, hljómþýð, en
áköf, vakti hana upp af minning-
unum. —Senorita, haldið þér, að
þetta hafi kannski veriö
Fernando, eins og sagt er þarna
uppi i fjöllunum?
— Ég veit það ekki og ég mun
aldrei geta það héðan af. Það
eina, sem ég veit, er að hann var
hávaxinn.
Francisco hallaði sér aftur i
sætinu, eins og hún hefði snert
einhvern streng. Hann virtist
rólegur og dauflegt bros lék um
varir hans.
— Ég held herrar minir, að við
getum leyft ungfrúnni að fara,
sagöi hann. Hún getur ekki frætt
okkur um neitt meira. Ég hefi
sent eftir föður minum og þetta
verður þá að biöa, þar til hann
kemur heim. Svo stóð hann upp.
— Senorita. Hann hneigði sig fyrir
henni, eins og hún væri jafningi
hans.
Hún varð sorgbitin og viðutan,
þegar hún kom út á veröndina.
Það var búið að draga grænu
tjöldin fyrir og þessi græna birta
skein á litlu andlitin tvö, andlit
telpnanna, sem stóðu þarna, i
svörtum yfirhöfnum með svört
flauelsbönd i hárinu.
— Það er vegna Nandos, sagði
Inez. —-Við verðum aðfara, vegna
þess, að mamma er lasin.
— Carmelita verður glöð, sagði
Winifred bliðlega, og óskaði þess
innilega, að hægt hefði verið að
forða þvi, að telpurnar fréttu um
lát Nandos. —Það léttir henni
sorgina, ef þið farið til hennar.
— Við ætlum að biðja. með
henni fyrir sál Nandos, sagði
Locha tilgerðarlega. Hún var
orðin nógu gömul, tjl að trúa þvi,
aö dauðinn og sorg hinna lifandi,
var ekkert, samanborðið viö
eiliföina.
— Ég ætla að ná i yfirhöfn og
koma með ykkur.
Locha hristi ákaft höfuðið. —
Maria Clara kemur með okkur.
— Sjáðu til, mis, þú ert ekki eiri
af okkur, bætti Inez við, og
Winifred skildi að hún sagði þetta
i einlægni, aðeins til að gera henni
það skiljanlegt, að hún myndi
ekki skilja siði þeirra.
Þegar Maria Clara kom, svart-
klædd eins og telpurnar, fylgdi
Winifred þeim alveg að stóru dyr-
unum; sem lágu til hesthúsanna.
Augu hennar voru full af tárum,
þegarhúnkom inn i skólastofuna,
og það lá við, að hún rækist á
Francisco, sem stóð og laut yfir
skólaborðið", þreifaði með fingrin-
um eftir- fangamarkinu, sem
skorið var á borðplötuna. Hún
nam staðar við hlið hans.
Hann rétti úr sér og leit á hana
og hryggðin skein úr augum hans.
— Tár? sagði hann. —Tár,
senorita? Eru þau vegna
Nandos? Eruð þér að gráta
Nandó? Hvers vegna?
Hún vissi það og gat ekki
svarað. Var hún að gráta vegna
Nandos, eða Winifred, sem var
einstæðingur. A£ti hvorki heimili
né fjölskylduogheyröi engum til,
allra sízt þvi fólki, sem bjó i þessu
húsi? Aður en hún gat svarað,
sagöi hann.
Frh. i næsta blaöi.
ÍITT
■ Frysti-
■ kistur
Verslunin
I

GISSUR
GULLRASS
E.FTU?-
8ILL KAVANAGU e.
FRANK FLETCUeR.
Simastúlkanerveikidag! Viltu )ÍVonandi verður hann
ekki setjast I stólinn hennar og ][ ekki mjög lengi.
biða meðan
ég ræði viö hann.
Eg er viss um, ab okkur
semst vel. En mikið
skrambi hefurðu
fallega sima-
stúlku.
Finnst þér það? Viltu
ekki borða með okkur
og segja henni það
sjalfur?
36. TBL. VIKAN 23