Vikan


Vikan - 05.09.1974, Blaðsíða 38

Vikan - 05.09.1974, Blaðsíða 38
stundin, sem hún hafði veriö að bfða eftir, alveg frá þvi hún yfir- gaf kofann hans Elgs. Og jafnvel frá þvi löngu fyrr.... Allt frá fæöingunni hafði hún stefnt að þessari stund. Og hana hitaði alla af þránni eftir að gera þessa stund að veru- leika. Ganga að simanum og segja Latimer, að nú væri hún komin. En hún fann lika þörf á að draga þessa stund ofurlitið. Hún var i aðra röndina kvlðvænleg. En þegar hún leit aftur á sig i speglinum, varö hún einbeittari og hún gekk að simanum og bað afgreiðslumanninn að gefa sér samband við Neil Latimer i Timburverzlun Latimers. Hjartað i henni hamaðist og hana hitaöi i andlitið, rétt eins og ágústsölin skini beint á það, en hendurnar á henni voru kaldar. Það var einhver titringur i simanum og svo heyröi hún hversdagslega stúlkurödd. — Ég skal gefa yður samband við einkaritarann hans, sagði hún þegar hún var beðin um samband við Latimer. Svo kom önnur kvenrödd, sem var ekki eins hversdagsleg en greinilega fjandsamleg: — Um hvað þurfið þér að tala við hr. Latimer? Rósa sat og hélt á simanum, en henni óx ásmegin við allar þessar torfærur. Hún svaraði kuldalega: — Það eru viðskiptamál. — En hver eruð þér og frá hvaða fyrirtæki? — Segið honum, að Rósa Moline vilji tala við hann. Þessu svaraði þögnin ein og ekkert heyrðist nema suðan I simanum. En þá heyrði hún málróminn hans og hjartað i henni hoppaði. Og henni létti svo, að hún rak upp hálf-óhemjulegan hlátur. — Neil! Ó, Neil! — Rósa! Erþetta þú, Rósa? En það var enga merkingu hægt að leggja I röddina. Hún barðist við þennan óhemjuhlátur, andþrengslin og þennan óskaplega létti. — Já, það er Rósa. Hana langaði mest til að hrópa til hans, að hann ætti hana, að hún væri hrædd og hann þyrfti að koma til hennar. En i þess staö svaraði hún i léttum tón: — Ég er komin til borgar- innar til aö kaupa mér föt. Og mig langaði bara til að láta þig vita, að.... — Ó! sagði hann og svo sagöi hann ekki meira. — Ég þarf að hitta þig. Mál- rómurinn breyttist, þegar skelf- ingin greip um sig hjá henni. Ég kom ekki einungis vegna þessara fata. Mig langaði til að hitta þig. — Mig hefur lika langað til að hitta þig, sagði hann. Röddin var eitthvað eins og úti á þekju og enn fjarlægari en vegalengdin var milli þeirra. En það skipti hana engu máli, af þvi að hann var búinn að segja, að hann heföi langað til að- hitta hana. Það þýddi sama, sem að hann væri aftur oröinn hungraður eftir henni, ekki siður en nóttina góðu i kofanum hans Elgs. Hún varð aftur kát og bar munninn þétt að simanum, eins og til þess að kom- ast nær honum. — Ég er hérna i hóteli. Ertu ekki feginn? Hún bar þessa spurningu djarflega fram. En nú var hún að örvæntingu komin og þá þýddi ekkert annað en vera djörf. Hann svaraði, en rétt eins og hann væri ekkert spenntur: —Það eru vissir hlutir, sem ekki er hægt að ræða i sima. En ég skal hitta þig i kvöld. Þá sagði hún honum, að hún væri i Lakewater. — í fallegri ibúð með útsýni yfir vatnið. Hvenær kemurðu? — Við skulum borða kvöldverð saman, sagði hann. — En ekki i hótelinu þlnu, heldur hjá Fremont. Taktu leigubil þangað og vertu komin klukkan átta i borðsalinn og ég kem eitthvað dálitið seinna. Og eitt er áriðandi, Rósa: —- Spurðu ekki þjóninn, hvort ég sé kominn. Nefndu ekki nafnið mitt undir neinum kringumstæðum. Ég skal útskýra það fyrir þér seinna. — Vitanlega. Ég kann nú að vera úr sveit, en svo vitlaus er ég ekki. Hún var næstum hrædd við merkinguna i orðum hans og þennan fjarræna tón hjá honum. Hún var gripin örvæntingu af öllu þessu fálæti hans. Þessi örvænting bar hana alveg ofur- liðiði og hún æpti i símann: — Ég þarf aö segja þér, hvað hefur komiö fyrir mig. Ég er ástfangin. Alveg frá mér... — Til hamingju. Nú heyröi hún, aö hann var mjög áhyggjufullur rétt eins og það væri einhver annar en harui, sem hún var ástfangin af. — Ég vona, að þetta sé einhver góður maður. Þá hló hún og tókst alveg á loft við tilhugsunina um, að nú væri hann orðinn afbrýðis- samur... — Já, það er hann, elskan,.... ágætis maður. Það máttu vita. Hann er.... Hann greip fram i: — Mundu það, Rósa, að þú ert að tala i sima. Hláturinn hennar glumdi um alla stofuna: — Ég veit það elskan og mér er lika sama, hver heyrir það. Ég er ástfangin.. ósegjanlega ástfangin...af þér. Hún hélt simanum fast upp að eyranu og hélt áfram að hlæja óhemjulega, af geðshræringu, hræðslu og þrá. Og þegar hún lagöi frá sér simann, var hún enn hlæjandi. Hún gekk að rúminu eins og drukkin og fleygði sér ofan á þaö og hló enn. Koddinn bældist undir heitu andlitinu á henni. Hún grét niöur I hann. — Neil, elskan min, ástmaöurinnn minn, við verðum saman i kvöld. Ég skal halda i þig, elskan min. Ég á ekkert i heiminum nema þig. Ég elska þig svo heitt . Framhald I næsta blaði 38 VIKAN 36. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.