Vikan - 05.09.1974, Blaðsíða 34

HANDAN Vffi
AOalpersóna sögunnar, Rósa, er
gift héraöslækninum Lew Moline.
Þau búa I Fleming, litlum sög-
unarmyllubæ. Rósa er glæsileg,
en eigingjörn, hrokafull og hröfu-
höró kona, sem svlfst einskis, til
aö fá uppfyllingu óska sinna.
Maöur hennar elskar hana og til-
biöur, en hún fyrirlltur hann, þvi
hann getur ekki uppfyllt allar
kröfur hennar og óskir. Hiö til-
breytingarlausa llf I litla bænum,
er annaö en þaö sem Rósa Jiráöi I
draumum sfnum sem ung stúlka.
Viktor er ungur og óreyndur
sveitapiltur, sem Rósa hefur gert
aö vini slnum og heimagangi i
læknishúsinu til aö stytta sér
stundir, meöan maöur hennar
leggur á sig erfiö feröalög um
skógana til aö sinna sjúklingum.
Elgur er drykkfelldur einsetu-
maöur og býr i bjálkakofa utan
viö þorpiö, og gætir hinna víö-
lendu Latimerskóga. Hann er
sannur vinur læknisins, en fyrir-
litur Rósu.
Jeannie, indiánastúlkan, er
vinnukona á heimili læknishjón-
anna, og Mabel, er vinsæl kona i
þorpinu, þvl hún á vændishús.
Latimer, eigandi skóganna og
sögunarmyllunnar, bregöur sér
úr borginni eina helgi á vit skóg-
anna, og þar ber fundum þeirra
Rósu saman. t fyrsta sinn á æv-
inni elskar Rósa karlmann af ein-
lægni, og vonar aö nú muni henni
loksins takast aö komast burtu
frá manni sinum og fásinninu.
Elgur fær óvænta og gleöilega
heimsókn. Þaö er Carol dóttir
hans, sem nú er óröin gjafvaxta,
en hana hefur hann ekki séö frá
þvi, aö hún var I vöggu. Meö
Carol og Viktor tekst innileg vin-
átta. Þaö særir stolt og drottn-
unargirni Rósu, og hún beitir öll-
um brögöum til aö eyöileggja hiö
fallega samband ungmennanna.
Latimer hefur ekki sent frá sér
lifsmark I fleiri vikur, þaö gerir
Rósu bæöi eiröarlausa og örvænt-
ingarfulla. Meö sinni fádæma
slægö, tekst henni aö komast yfir
dágóöa fjárupphæö, og segir
manni sfnum, aö hún vilji fara til
borgarinnar aö verzla. Þrátt fyrir
hrokann, er hún undir niöri mjög
huglaus, þorir ekki aö fara ein, og
daginn fyrir brottförina fær hún
taliö Viktor á aö koma meö sér.
Hann á aö laumast I lestina svo
litiö beri á og bföa hennar þar.
— Vonaadi J^egilega, sagði Elg-
ur og glotti undirfuröulega. — Ég
kom nú bara til að kveðja þig.
Hver veit, hvenær maður sér þig
aftur.
— Hver veit þaö? sagði hún
hvasst og fjandsemin gagnvart
honum gaus upp að nýju. Hann
var alltaf svo nærgöngull og
Ismeygilegur við hana, rétt eins
og þekkti hennar innra mann
betur en hún geröi sjálf.
Læknirinn hló máttleysislega.
Rósa hélt áfram: — Það er leiðin-
legt, aö þú skyldir ekki koma með
baria Carol með þér.
— Læknirinn bauð henni með
okkur. En þú skilur, við vorum
stödd i bænum og hún rakst á
hann Viktor. Þau fóru að skrafa
saman og svo datt þeim allt f einu
i hug aö fara til Ashwood og fá sér
þar að borða og i bió! Og læknir-
inn var svo vænn að ljá þeim bil-
inn.
Hún glápti á manninn sinn. Hún
var allt i einu orðin dauðhrædd. —
Nú, svo að billinn er þar. En
hvernig fer ef kallað verður á
þig?
Læknirinn reyndi að gera gott
úr þessu. — Ég býst ekki við að
veröa neitt kallaður. Og þá gæti
ég að minnsta kosti fengið hann
Flenning til að skjóta mér. Hann
sneri sér að Elg. — Láttu eins og
heima hjá þér. Svo kallaði hann
fram I eldhús og bað Jennie að
koma með eitthvað að drekka.
Jæja, svo að Viktor haföi þá
farið burt með Carol. Þessi
hugsun gerði Rósu órólega. Var
stelpan svo hrifin af honum, að
hún kingdi þessari móðgun þarna
um kvöldið við eldinn? Og nú var
hann aö eyða einhverju af þessum
dýrmætu dölum sinum á Carol!
En Rósa vissi vel sjálf, að það
voru ekki fyrst og fremst aurarn-
ir, sem hún hafði áhyggjur af.
Kannski yrði Viktor ástfanginn
aftur? Carol var svo viðsýn, að
hún mundi sennilega ekkert setja
fyrir sig þetta, sem kom fyrir.
Lika gæti hún verið svo ástfang-
in, aö ekkert nema Viktor skipti
neihu máli. Það er erfitt að trúa
þvi, hann var nú ekki annað en
óveraldarvanur unglingur, en...
Hún þurfti að hugsa sig um, svo
aö hún fór fram i eldhús og þóttist
ætla aö fara að hjálpa Jennie. En
hún gekk gegn um eldhúsiö og út I
húsagaröinn. Hún stóð þarna i
rökkrinu og sogaði fast að sér
kalda loftiö. Kviöinn altók hana,
svo aö hún náöi varla andanum.
Hún varð aö endurreisa hugarró
sina, finna sig vissa um, að Viktor
mundi koma I lestina á morgun.
Og þetta tókst að nokkru leyti.
Hafði hún ekki lofað honum að
vera góö viö hann, án allrar hættu
á, að þaö kæmist upp, gefa sig al-
gjörlega honum á vald, þegar til
borgarinnar kæmi? Sannarlega
væri meira matarbragö að þvi en
að halda i höndina á stúlku i kvik-
myndahúsi. Hann væri nógu mik-
ill karlmaður til þess að velja
hana. Þvi varð hún að trúa. Þvi
að þegar hún tók að hugsa um
það, aö verða að horfast i augu
við stórborgina ein sins liðs, varð
borgin að óþekktum stað, sem
mundi yfirbuga hana og verða
henni fjandsamleg. Hún yrði
þarna ein og ókunnug innan um
milljónir manna. Og til þess gat
hún ekki hugsað. Nei, sannarlega
gat hún það ekki. Hún varð að
hafa einhvern að styðjast við og
snúa sér til ef i harðbakka slægi.
Og þarna i Chicago gat svo vel
orðiö.....
eftir
Stuart
Engstrand
XVIII.
Næsta morgun vaknaði hún i
svölu haustloftinu. Lew steinsvaf
viö hliðina á henni. Hún fór fram
úr, altekin tilhlökkun. Nú var
dagurinn upprunninn. Hér eftir
yrði hver minútan gjörólik öllum
hinum umliönu.
Hún flýtti sér út að glugganum
og leit út, og andaði djúpt af létti.
Bfllinn læknisins stóö fyrir utan.
Þaö þýddi sama sem, að Viktor
væri kominn og væri I bænum. Og
svo mundi hann auðvitað skjótast
til lestarinnar. Hún fann sig aftur
örugga og horfði nú eftir endi-
löngum stignum i þeirri von að
sjá hann. En þar var engan að
sjá. Hvitt hrim lá á öllu grasinu
og báðumegin við stiginn var allt
eins og samhangandi silfurteppi.
Lew vaknaði og fór fram úr og
neri syfjuð augun meö hnúunum.
— Jæja, Rósa, þá er dagurinn
upprunninn.
Hún fór að klæða sig. Hún var
með dálitinn handskjálfta og
spennan var eins og rafmagns-
straumur eftir öllum hryggnum.
Aldrei, aldrei skyldi hún koma
hingað aftur. Þessi nótt hafði
verið sú siöasta i rúminu hjá hon-
um. Og morgunveröurinn yröi
lika sá siðasti sem þau boröuöu
saman. Hún iðraðist einskis, en
bar heldur ekki neinn kala til
hans. Fortlðin var liðin. Hann
hafði ekki uppfyllt loforðiö, sem
hún hermdi uppá hann, en það
var nú kannski ekki láandi. Allt
sem hún ætlaðist til var, að hann
færi ekki að gera neitt uppistand,
þegar hún kæmi ekki aftur. Hún
gæti hafið þetta nýja Hf sitt án
Canoti
Ef þér kaupið Canon-
vasavél, þá er ekki
tjaldað til einnar nætur.
Sendum
i póstkröfu
Einkaumboð,
varahlutir, ábyrgð og þjónusta.
KRIFVÉLIN
Suðurlandsbraut 12, simi 85277.
34 VIKAN 36. TBL.