Vikan - 07.11.1974, Blaðsíða 34

— Ég skal segja yöur þaB, ég
skal segja yBur allt frá uphafi.
— Frii Desgranges, sagBi
David, — hvers vegna sögBuB þér
mér þetta ekki, þegar viB hitt-
umst i húsinu? Hvers vegna fóruB
þér svona skyndilega i burtu?
— Vegna þess aB ég varB aB
hugsa um öryggi mitt, já, og yöar
öryggi llka. Hún leit á særöa
handlegginn. — Þaö viröist held-
ur ekki hafa veriö ástæöulaust.
Herra Hurst, ég var þarna i hús-
inu um kvöldiö, eingöngu til aö
hitta yöur, ég vonaöi aö þér
mynduö koma. Ég frétti þaB hjá
frú Pinet, siöasta leigjandanum,
aB von væri á yöur. Þess vegna
kom ég aftur um kvöldiö. Hún
brosti, svoIitiB kaldhæönislega. —
En svo, þegar þér komuö, komuö
þér mér á óvart. Ég haföi búizt
viB Englendingi, en þér töluöuö
eins og Frakki. Ég hafði lært það
gegnurrt árin, að vera tortryggin
og Carrier er hættulegur maöur.
En svo sögöuð þér mér hver þér
voruð og ég var ekki i neinum
vafa, þér eruð svo likur henni, þó
aöýmislegtbendi á faðernið. Þótt
ég væri komin þangað, i þeim til-
gangi, að hitta yður, varö mér svo
mikið um þetta, en siöar varð
mér ljóst, hvað ég ætti að gera.
Þér vissuö ekkert um uppruna
yöar og mér fannst öruggara, að
þér vissuö þaö ekki að svo stöddu.
Ef ég heföi verið kyrr, heföuð þér
haft sannleikann upp úr mér og
Marcel Carrier hefði komizt að
þvi aö þér vissuð þaö og hann
hefði ekki hikað við að myrða
yöur. Ég sé llka, aö hann hefur
gert tilraun til þess.

SAUMAVELIN
45 ára reynsla
Kennsla innifalin
Mjög fullkominn
leiðarvisir
á íslensku
4-5 gerðir yfirleitt
fyrirliggjandi

—- Það var Paul Derain, seni
reyndi að drepa mig, sagði David
— vegna þess, að hann hélt að ég
væri sonur Marcels Carrier.
Marcel heldur það lika, svo ég
ætti ekki að vera I hættu staddur,
haldið þér það?
— Marcel þekkir sannleikann.
Þér heitið lika Louis, það var
lykilnafn Ians Richardson. Þér
sýnduð honum kveikjarann, var
þaö ekki? Hann kannaðist strax
við hann. Jú, hann kom hingað til
að fá sannleikann staðfestan, en
hann vissi þetta allt fullvel. Nú er
hann farinn aftur til Frakklands,
bæði hræddur og hættulegur. Þér
verðið að fara beint til Englands,
þegar þér farið héðan, herra
Hurst, annars stofnið þér lifi yðar
i hættu.
— Ef Ian Richardson var unn-
usti Madeleine, sagði David, —
hvers vegna hélt þá Marcel
Carrier, að hann færi faöir minn?
■ — Ef þér hefðuð verið sonur
hans. þá heföi það veriö vegna
nauðgunar.
Þau voru öll sem steinrunnin.
Stjörf augu gamla mannsins
hvlldu á David: gamla konan
horföi i gaupnir sér og pilturinn
deplaði augunum I sifellu, skiln-
ingsvana.
— Þessi gamli maður er faðir
minn, hann skilur ekki frönsku.
Konan er frænka min og hefur
búið hjá mér I Frakklandi I mörg
ár. Pilturinn er sonur minn. Þið
þurfið ekkert að óttast af þeirra
hálfu.
Helen spurði. — Hver var það,
sem fylgdi okkur hingað?
Dökku augun beindust aö henni.
— Hann er fráendi, sonur bróöur
mins, sem er látinn. Ég sendi
hann til að reyna að finna ykkur.
Veitingahúsiö, sem þið fóruö til,
er sá staður, sem allir heim-
sækja.
Vissi Marcel að við myndum
koma?
— Hann vissi það ekki, hann
beiöekki heldur. Þegar hann fékk
upplýsingarnar um réttan upp-
runa herra Hurst, þá flýtti hann
sér til Frakklands, til að tryggja
sinar eigin varnir.
• — En hvað um hótanir hans?
spurði David. — Verðið þér sjálf
örugg?
— Ef þér farið beint til Eng-
lands, er ég ekki i neinni hættu,
sagði hún. — Ef þér segið
lögreglunni frá þessu og getið
safnað gögnum, þá er ég lfka
örugg. En ef Marcel nær i yður og
myrðir yður, þá verð ég að reyna
að finna einhver ráð.
David hallaði sér fram á borðið,
náði i vinflöskuna og fyllti glasið
sitt.
— Segið mér alla söguna, sagði
hann.
Og frú Desgranges hóf sögu
sina. Hún sagði þeim frá þvi að
hún hefði fariö að heiman, farið
frá Café Madrid til Frakklands.
Það var fyrir strið. Þá hafði veit-
ingahúsið staðið i blóma og hún
hafði hjálpað til frá þvi að hún var
barn. Hún hitti þarna margt
manna, þar á meöal marga út-
lendinga, sem voru þarna á
ferðalagi, bæði i verzlunarerind-
um og til aö skemmta sér. Þeirra
á meðal var Marcel Carrier. Til
hans fór hún i hjálparleit, þegar
hún komst að þvi, að hún var meö
barni.
— Starfsmaöur hjá honum
hafði látist af slysförum nokkrum
mánuðum áður, maður, sem ekki
átti neina ættingja, Desgranges
að nafni.
Ég dró ekki I efa, að þau plögg,
sem Marcel Carrier út-
vegaði mér, væru i lagi
og I þeim var ég skráð ekkja Des-
granges. Þetta gerði mér kleift að
búa I Frakklandi og stunda
heiöarlega vinnu við hússtörf hjá
Herault lækni. Ég gat lika fengið
frænku mina frá Spáni, til að lita
eftir syni minum, meðan ég var
að vinna. Þessi plögg voru grund-
völlur lifs mins, en siðar komst ég
að þvi, að þetta var allt byggt á i
sandi. Ég komst að þvi siðar, að
þau voru ekki öruggari en það, að
hvenær sem var, gat ég átt það á
hættu, að verða visað úr landi og
jafnvel að fara i fangelsi. Ég
hafði samþykkt þetta allt og nú
varð ég lika að greiða fyrir það.
Hún þagnaði andartak og benti
piltinum, sem stóð við dyrnar, að
koma með meira vin. Þau biöu
öll, meöan hellt var i glösin.
— Ég skal ekki dvelja lengi við
þau hamingjuár, sem ég átti meö
Heraultsfjölskyldunni, hélt hún
svo áfram. — En ég verð aö segja,
að Madeleine Herault var óvenju-
lega aðlaðandi stúlka og öllum
nema Marcel sjálfum varljóst,
aðhún vildi aldrei lita við honum.
En hann var svo sjálfsánægður og
hrokafullur, aö hann vildi ekki
skilja það. Hann reyndi jafnvel aö
hafa I hótunum við hana og þaö
gekk svo langt, að faðir hennar
neyddist til aö visa honum burt, til
að vernda hana fyrir ágangi
Marcels.
— Systir Marcels sagöi mér
það, sagði David.
— Sagöi hún yður lika, að hann
reyndi að brjótast inn I húsið og
hve vonlaust það var, aö koma
honum I skilning um það, að
Madeleine þoldi ekki návist hans.
Hann var þá eins og óöur maður
og það var I fyrsta sinn, sem ég sá
hann I þvi ástandi. í annaö sinn,
var þegar ólánið dundi yfir.
— Voruö þér hjá Heraultsfjöl-
skyldunni meðan.á striðinu stóð?
Framhaldssaga
eftir
Anne Stevenson
34 VIKAN 45. TBL.