Vikan - 07.11.1974, Blaðsíða 43

Enginn er til frásagnar um hvernig Alrik
komst upp fjallib framhjá vöröunum. Hann
horfir í vesturátt, en sér ekkert nema þoku.
Tungliö kemur upp og i fölu skini þess sér
hann gilskorning, sem hann telur færan nið-
ur.
Sölin kemur upp. l>okan hverfur fyrir sólinni og Alrik er forviöa.
Nýr heimur hreiöir úr sér frammi fyrir honum. Silfruö á rennur
um sköga og engi. Þarna eru þorp og búgaröar. Hann haföi ekki
einu sinni drey mt um, aö heimurinn væri svona stór.
Hann heldur áfram uns hann kemur aÖ kletti, sem hann finnur enga
leiö niöur af. Hann hikar viö. A hann aö snúa viö til fundar viö Karinenu
og ást hennar eöa horfast I augu viö framabdi heim? Hann stekkur.
Karinena felur tár sin. Hún hefur búist viö
þessu. Vei þeirri stúlku, sem gefur ævintýra-
þyrstum ungum manni hjarta sitt. I>eir
hverfa alltaf á braut og skilja eftir kramin
hjörtu.
..Jæja, örn. Alrik viröist hafa fundiö ieið út
úr dalnum. Kannski viö getum einnil fundiö
þá leiö”.